คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 10

บทที่ 10 บัตรSUPER VIP

“ยังไงล่ะ เก่งนักไม่ใช่เหรอ เอาบัตรออกมาชำระเงินซิ？” เมื่อเห็นท่าทางของลู่เฉินมองกระเป๋าเงินแบบนั้น พนักงานขายคนแรกได้ทีเยาะเย้ย

เธอไม่เชื่อว่าเขาจะมีเงินจ่ายตั้งห้าแสน เมื่อมองเห็นกระเป๋าเงินของเขาไม่มีบัตรก็ยิ่งได้ใจ

สองสามีภรรยาถอนหายใจอย่างโล่งอก

บอกตามตรงว่าแววตาจริงจังของลู่เฉินเมื่อสักครู่ ทำให้พวกเขาเกิดความกลัวได้ไม่น้อย

พวกเขาได้พูดออกไปแล้ว ถ้าลู่เฉินสามารถซื้อของทั้งหมดในร้านนี้ได้ คนหนึ่งยอมคุกเข่ากราบ อีกคนหนึ่งยอมคุกเข่าเลียรองเท้า

แม้ว่าสุดท้ายแล้วทั้งสองคนคงไม่ทำมันจริงๆ แต่ก็ทำให้ขายหน้าไม่น้อย

“ไอหยา อวดดีจนหูตามัวสินะ เห็นบัตรประชาชนเป็นบัตรธนาคารหรือไง น่าอายจริงๆ” ชายวัยกลางคนพูดขึ้น

“เมื่อกี้ก็บอกไปแล้วนะถ้าไม่มีความสามารถอย่ามาอวดดี ยังไงล่ะทีนี้ ตัวโง่เต็มหน้าเลยฮ่าๆๆ” ภรรยาของเขาหัวเราะเยาะในความอับอายของลู่เฉิน

“ฉีฉีคะ เราไปกันเถอะ” หลินอี้เจียพูดเบาๆ อย่างคนไม่มีแรง พี่เขยแบบนี้เขาไม่อยากจะเห็นอีกต่อไป ช่างขายหน้าจริงๆ

“ไม่เอาค่ะฉีฉีจะอยู่กับคุณพ่อ” เด็กน้อยส่ายหัวและดึงชายเสื้อลู่เฉินไว้แน่น

หลินอี้เจียสงสารฉีฉีจากใจจริง เธอพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นกับลู่เฉินว่า “คุณพี่เขยคะ จะอยู่ให้อายเขาไปถึงเมื่อไหร่ถึงจะยอมพาฉีฉีออกไปจากร้านนี้？”

“โถๆๆๆ บางทีพี่เขยคุณอาจจะเป็นพวกซาดิสท์ชอบโดนเยาะเย้ยก็ได้นะ” หูหงที่เงียบเฉยมาโดยตลอดเอ่ยขึ้น

สองวันมานี้เขาดูได้ใจเหลือเกินนะ

ครั้งที่แล้วหลังจากที่เขาสวมรอยเป็นผู้ช่วยเหลือวิกฤตทางธุรกิจของหวังเสวี่ย

หลินอี้เจียก็มีท่าทีต่อเขาเปลี่ยนไปแบบเห็นได้ชัดเจน

แม้เธอจะยังไม่ได้ตอบตกลงเป็นแฟนกับเขา แต่อย่างน้อยก็ไม่ปฏิเสธที่จะออกเดตด้วย

ดังนั้นการที่จะได้หลินอี้เจียมาครอบครองตอนนี้คงไม่ใช่เรื่องยาก อย่างมากก็แค่รออีกสักหน่อย

“อี้เจียไปกันเถอะ พี่เขยเธอจนปัญญาแล้วจริงๆ เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดคิดว่ามาด้วยกันหรอก” ผู้หญิงหนึ่งในนั้นพูดขึ้นพร้อมส่ายหัว

หลินอี้เจียสีหน้าเปลี่ยนไป เธอไม่สนใจลู่เฉินหรอกว่าจะเป็นอย่างไร แต่เธอเห็นใจฉีฉีมาก

ลู่เฉินแม้จะเป็นเพียงคนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง แต่ทุกคนในครอบครัวล้วนเอ็นดูฉีฉี ถ้าฉีฉีไม่ยอมไปเธอก็ไม่สามารถบังคับได้

“คุณผู้ชายคะ ลืมเอาบัตรมาหรือเปล่า？” พนักงานขายถามด้วยความสงสัย

“อืม รอสักครู่นะครับ ผมจะให้คนเอามาให้” ลู่เฉินพยักหน้าและหยิบมือถือออกมากำลังจะโทรหาลู่จงให้จัดคนส่งเงินห้าแสนมาให้ก่อน

ลูกสาวคนเดียวของเขาชอบชุดนี้ เขาต้องซื้อให้ได้ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับศักดิ์ศรี

“ฉางเยี่ยน บ้าไปแล้วหรือไง ถึงตอนนี้เธอยังเชื่อคำพูดเขาอยู่อีกเหรอ？” พนักงานขายคนแรกหัวเราะ

พนักงานที่ชื่อฉางเยี่ยนนั้นได้แต่ฝืนยิ้ม ที่จริงเธอเองก็ไม่ค่อยเชื่อลู่เฉินสักเท่าไหร่

แต่เนื่องในจรรยาบรรณของอาชีพนี้ แม้ว่าลูกค้าจะไม่มีเงินซื้อสักชุดเดียว เธอก็ไม่ควรพูดอะไรออกไป

“คุณผู้ชายคะถ้าไม่รีบชำระเงินก็เชิญออกจากร้านเราไป อย่าได้ทำให้ลูกค้าคนอื่นต้องอารมณ์เสีย ขัดขวางธุรกิจเราเปล่าๆ ค่ะ” พนักงานขายคนแรกพูดขึ้น

“พวกชอบอวดดีมักถูกฟ้าผ่านะ ไสหัวออกไปตอนนี้ยังพอเก็บเศษหน้ากลับไปได้บ้าง อย่ารอให้มีคนมุงดูมากกว่านี้ ถึงเวลาจะหาที่ซุกหน้าไม่ได้” สองสามีภรรยาส่ายหัวเมื่อเห็นใบหน้าที่แท้จริงของลู่เฉิน พวกเขาหมดอารมณ์จะทะเลาะกับคนไม่มีทางสู้เช่นนี้แล้ว

ลู่เฉินมองดูทั้งสองพร้อมกับกดเบอร์ลู่จงกำลังจะโทรออก ก็เหลือบไปเห็นชายหัวล้านวัยกลางคนคนหนึ่งเดินมาทางเขา