คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 175

บทที่175 แกคิดจะทำอะไรกันแน่

“แกกำลังจะพูดว่าฉันหาที่ตายยังงั้นเหรอ?” ลู่เฉินกระชากคอเสื้อของจางดาวเรนเข้ามาใกล้และตบฝ่ามือลงบนไหล่กว้างสองสามที

ทางด้านจางดาวเรนที่โดนกระชากก็ยังไม่ค่อยรู้สึกตัว เขายังมีอาการมึนงงอยู่เล็กน้อย

ทุกเหตุการณ์ถูกจับจ้องโดยเหล่าพนักงานของบ้านจาง ทุกคนต่างล้วนมองดูเขาถูกประทุษร้ายทุบตี

ว่าแต่ไอ้คนพวกนี้มันเป็นใครกัน ไม่ไว้หน้าตระกูลของเขาเลย มิหนำซ้ำยังตบเขาต่อหน้าของทุกคนอีก ไอ้พวกที่กล้าต่อกรกับเขาแบบนี้ปรากฏตัวอยู่ที่ยวี่โจวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

จางซิงฉวนก็เป็นหนึ่งในผู้ที่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าทุกอย่าง ใจของเขากระตุกวูบทันทีเมื่อเขาเห็นจางดาวเรนถูกตบ แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะหยุดยั้งเหตุการณ์ตรงหน้านี้ได้

จางซิงฉวนครุ่นคิดภายในใจว่า ต่อให้วันนี้ลู่เฉินไม่ตบจางดาวเรน อย่างไรในวันนี้จางดาวเรนก็ต้องถูกเขาตบตีอย่างแน่นอน

หลายต่อหลายครั้งที่ลู่เฉินเปิดเผยตัวตนว่าตนเองคือคนของเซ่ซูเจี๋ย แต่ไอ้ลูกโง่ๆของเขาคนนี้ก็ยังกล้าที่จะไปยุ่งวุ่นวายกับลู่เฉิน ถ้าไม่ให้เขาตบตีจางดาวเรนแล้วจะให้เขาตีใครล่ะ?

หลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ก็สามารถพิสูจน์ได้แล้วว่าจางดาวเรนไม่มีความคิดและความสามารถมากพอที่จะบริหารงานต่อจากเขา ซึ่งหลังจากนี้เขาคงจะต้องกีดกันไอ้ลูกชายตัวดีให้พ้นจากสิทธิในกองมรดกซะแล้ว

ถ้าบริษัทที่เขาลงทุนลงแรงสร้างมาต้องตกไปอยู่ในมือของคนงี่เง่าไม่เอาไหนแบบนี้ แน่นอนว่าไม่ช้าก็เร็วบริษัทที่เขารักต้องพังพินาศลงต่อหน้าเขาแน่ๆ

“ลู่เฉิน ไอ้เหี้ย กูจะฆ่ามึง!” จางดาวเรนจ้องมองลู่เฉินด้วยดวงตาวาวโรจน์พร้อมทั้งตะโกนออกมาเสียงดังเมื่อรู้สึกตัวว่าตนเองโดนลู่เฉินตบต่อหน้าทุกคน

“เพี๊ยะ!”

เสียงฝ่ามือที่ถูกตบลงบนใบหน้าของจางดาวเรนดังขึ้นอีกครั้ง แต่เหมือนกับว่าครั้งนี้ลู่เฉินจะใช้แรงตบมากกว่าครั้งแรก เพราะในตอนนี้บริเวณริมฝีปากของจางดาวเรนเริ่มมีเลือดสีแดงฉานไหลซึมออกมา ดีไม่ดีฟันของเขาอาจจะถูกตบจนล้มหมดแล้วก็เป็นไปได้

“คนอย่างแกมันก็เป็นแค่เศษขยะ แต่กลับกล้าพูดออกมาว่าจะฆ่าฉัน?” ลู่เฉินยิ้มขำพลางพูดเย้ยหยันคนตรงหน้า

ฝั่งจางดาวเรนเมื่อสติสัมปชัญญะกลับมาครบถ้วน เขาก็จ้องเขม็งไปยังลู่เฉินอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน “ถ้านายมันเก่งจริงอย่างที่ปากว่า พวกเราก็ลองออกมาประชันกันสักครั้งสิ คืนนี้มาเจอกันที่สนามประลอง!”

ถ้าเขาขอให้มังกรตะวันออกและฮันเทียนช่วยเขาจัดการลี่เฉิน ลี่เฉินคงไม่มีชีวิตรอดกลับออกไปแน่นอน!

“ได้ คืนนี้ฉันจะไปที่สนามประลอง ฉันรับรองว่าแกจะพึงพอใจกับมันแน่” ลี่เฉินฉีกยิ้มเยือกเย็นพร้อมปล่อยร่างของจางดาวเรนทิ้งลงกับพื้น

“ตอนนี้ให้คนของนายถอยออกไปก่อนได้ไหม คนเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆแล้ว เห็นทีว่าจะทำให้การจราจรติดขัด พวกนายอย่าเที่ยวหาเรื่องให้เสี่ยวซัวจุนได้ไหม?” ตู้เฟยที่ยืนมอง

เหตุการณ์อยู่นานเริ่มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นการจราจรบนท้องถนนใหญ่เริ่มชะงักงัน

เสี่ยวซัวจุนเป็นคนกล้าหาญและชาญฉลาด เขามีกลุ่มคนที่กุมอำนาจใหญ่คอยเกื้อหนุนอยู่เบื้องหลัง ขอเพียงแค่ลู่เฉินไม่ทำเรื่องต่างๆให้มันร้ายแรงเกินไป เสี่ยวซัวจุนก็จะปิดหูปิดตาและไม่เข้ามาวุ่นวายกับเรื่องพวกนี้อย่างแน่นอน และต่อให้เป็นตู้เฟยเขาก็ไม่เกรงกลัวหรอก

ลู่เฉินหันหลังกลับไปมองบนท้องถนนที่ทอดยาวและเต็มไปด้วยรถรามากมาย ก็จริงอย่างที่ตู้เฟยพูดในตอนนี้เขาควรพาคนของเขากลับไปก่อน

เซ่ซูเจี๋ยให้ความช่วยเหลือเขา เพราะฉะนั้นเขาไม่ควรจะทำให้เรื่องพวกนี้มันบานปลายและรุนแรงเกินไป ถ้าหากเรื่องนี้ยิ่งขยายวงกว้าง มันจะยิ่งจะส่งผลกระทบไปถึงเซ่ซูเจี๋ย

“พวกนายสามคนไปซื้อน้ำมันเบนซินมาสิ” ลี่เฉินหันไปสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่

“พวกแกจะทำอะไรกัน? จะเผาตึกงั้นเหรอ?” ตู้เฟยเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนโหดเหี้ยมพอตัว แต่ไม่คาดคิดเลยว่าลู่เฉินจะโหดเหี้ยมกว่าเขาอีก

ลูกน้องทั้งสามคนและหลิวจื่อซิ่วที่ยืนอยู่ก็ตกใจไม่แพ้กัน

แค่ทุบทำลายมันคงยังไม่พอ ยังต้องจัดการเผาให้ราบคาบ การกระทำแบบนี้มันโหดเหี้ยมมากๆ เห็นทีว่าถ้านำไฟมาเผาตึกอาคารนี้จริงๆล่ะก็ เรื่องราวของบ้านตระกูลจางจะต้องถูกเล่าต่อกันไปเป็นเรื่องตลกขบขันในยวี่โจวอย่างแน่นอน

พวกเขารีบดึงสติอีกทั้งความตกอกตกใจกลับมาและรีบวิ่งไปซื้อน้ำมันเบนซินเพื่อนำมาให้ลี่เฉินตามคำสั่ง

“จื่อซิ่ว นายขึ้นไปดูข้างบนตึกให้ฉันทีว่าบนนั้นมีพวกตู้นิรภัยอะไรไหม ถ้ามีนายก็จัดการเก็บเอกสารทั้งหมดกลับมาให้ฉัน” ลู่เฉินหันไปสั่งการกับหลิวจื่อซิ่ว

ณ ที่แห่งนี้เปรียบเสมือนแหล่งทำมาหากินที่หล่อเลี้ยงครอบครัวตระกูลจาง แน่นอนว่าในบริษัทจะต้องมีเอกสารลับมากมายซ่อนอยู่ ขอเพียงแค่เอกสารเหล่านั้นมาอยู่ในเงื้อมมือของเขา ต่อไปมันจะกลับมาเป็นตัวทำลายครอบครัวตระกูลจางเอง

“ได้ครับ” หลิวจื่อซิ่วพยักหน้ารับคำสั่งพลางก้าวเท้าเดินมุ่งตรงไปยังตึกใหญ่ตรงหน้า

การขโมยสิ่งของมาเก็บไว้กับตัวก็คงจะเหมือนการเล่นเกมสนุกๆสักเกมหนึ่ง ที่คงไม่ต้องพูดถึงความยุติธรรมและความซื่อสัตย์เพราะมันไม่มีทางมี

สิ่งเดียวที่มันค่อนข้างจะยุ่งยากก็คือต้องค่อยๆหามันอย่างช้าๆ