คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 18

บทที่ 18 ยังไม่เชื่อลู่เฉิน

หลินอี้จุนอารมณ์เสียมาจากที่ทำงาน จากที่ตั้งใจว่าจะระบายอารมณ์กับเขาเมื่อเห็นลู่เฉินเดินจูงมือลูกสาวยิ้มมาแต่ไกล เธอก็ระงับอารมณ์ตัวเองไว้ได้

แน่นอนว่าสิ่งที่ทำให้เธอประทับใจคือความไร้เดียงสาของลูกสาวตัวน้อย และความอึดอัดใจที่เธออยากระบายออกมาก็หายไป

“คุณแม่ขา เมื่อวานคุณพ่อซื้อชุดนี้ให้ฉีฉีด้วย สวยมั้ยคะ？” ฉีฉีเดินมาที่หลินอี้จุนด้วยท่าทางของเด็กๆ

เมื่อวานลู่เฉินพาเธอไปเล่นทั้งวันถึงแม้จะเหนื่อยแต่เธอก็มีความสุขมาก เธอหลับทันทีที่กลับถึงบ้าน

“สวยมากค่ะ เจ้าหญิงน้อยของเราใส่อะไรก็สวยอยู่แล้ว” หลินอี้จุนอุ้มเธอขึ้นมากอดไว้ในอ้อมอกและยิ้มด้วยความอ่อนโยน

“คุณพ่อซื้อเสื้อผ้าให้ฉีฉีเยอะมากเลยค่ะ คุณพ่อบอกว่าให้ฉีฉีเปลี่ยนใส่ได้วันละตัวเลย” ฉีฉีพูด

หลินอี้จุนพยักหน้ารับรู้และเหลือบไปเห็นยี่ห้อเสื้อผ้าบนตัวของลูกสาว เธอหันไปมองเขา

“ต่อไปจะซื้อเสื้อผ้าให้ลูกก็ไม่ต้องซื้อของปลอมแบบนี้นะคุณ เสื้อผ้าแบรนด์เนมดูดีก็จริงแต่ถ้าคนที่มองออกดูทีเดียวก็รู้แล้วว่าของปลอม เขาจะหัวเราะเยาะฉีฉีเอา” หลินอี้จุนรู้จักแบรนด์นี้ดีเพราะเป็นยี่ห้อดังสำหรับเสื้อผ้าเด็กในประเทศจีน

และเธอก็รู้ดีว่าลู่เฉินคงไม่สามารถซื้อให้ลูกได้ ดังนั้นจึงเข้าใจว่าชุดนี้เป็นของปลอม

“ของปลอม？”ลู่เฉินหัวเราะ เขาไม่อยากอธิบายอะไรให้มากความเพราะรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ หลินอี้จุนคงไม่เชื่อเขาแน่

“รับทราบครับ”ลู่เฉินเลิกคิ้วขึ้น

“คุณจะซื้อของขวัญอะไรให้คุณพ่อคะ？”หลินอี้จุนถามขึ้น

“พ่อคุณชอบดื่มไวน์ใช่ไหม ซื้อถ้วยเรืองแสงให้ท่านสักคู่ดีไหม ปีที่แล้วเราก็ไม่ได้ซื้ออะไรให้ท่านเลย” ลู่เฉินพูดขึ้น

“ถ้วยเรืองแสง？คุณเสียสติไปแล้วหรือไง”หลินอี้จุนเริ่มโมโห

ของที่ว่านั้นต่อให้ลู่เฉินมีเงินซื้อ ก็ใช่ว่าหาซื้อได้ง่าย

สิ่งที่ทำให้เธอโมโหก็คือพักนี้ลู่เฉินเปลี่ยนไปจากเดิม

เขาชอบทำตัวเกินฐานะและมักพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้

“ผมพูดจริงๆนะ ผมรู้ว่าที่ไหนในยวี่โจวนี้มีถ้วยเรืองแสงของแท้ขาย”ลู่เฉินพูด

“หยุดเลยนะ ฉันรู้ว่าคุณรู้จักคนเยอะ ข้อมูลอะไรคุณก็รู้หมดแหละ พอใจหรือยัง” เนื่องจากลูกสาวอยู่ด้วยเธอจึงไม่อยากทะเลาะกับเขาต่อหน้าลูก คำพูดที่จะพูดต่อจบลงเพียงเท่านั้น

“คุณพ่อชอบสะสมของโบราณ เราลองไปดูที่ร้านขายของสะสมเลือกอะไรสักชิ้นให้ท่านก็พอแล้ว” หลินอี้จุนพูดพร้อมกับจูงมือฉีฉีมายืนโบกรถ

แม้พวกของสะสมจะราคาค่อนข้างสูง แต่วันนี้เธอเพิ่งได้รับการเลื่อนขั้นอีกทั้งเซ็นสัญญากับGreentown อสังหาริมทรัพย์เรียบร้อย ของขวัญราคาพันสองพันเธอซื้อให้พ่อได้อยู่แล้ว

ลู่เฉินหัวเราะขึ้น เขารู้อยู่แล้วว่าหลินอี้จุนไม่เชื่อเรื่องที่เขามีเงิน

แต่ช่างมันเถอะ ครั้งที่แล้วที่เขาบอกเธอเรื่องทายาทเศรษฐีเธอก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จนถึงตอนนี้ก็ยังแยกห้องนอนอยู่เลย

หากวันนี้เขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก เขาเกรงว่าหลินอี้จุนจะขอหย่ากับเขาก็ได้

“เมื่อวานนี้ฉันเซ็นสัญญาโปรเจคของGreentownอสังหาริมทรัพย์ได้แล้วนะ จะได้ค่าคอมตั้งหกหมื่นเชียว” เมื่อขึ้นรถ หลินอี้จุนเอ่ยกับลู่เฉินด้วยอาการดีใจ

“ยินดีด้วยครับ” ลู่เฉินยิ้ม

ช่วงเช้าในที่ประชุมเขาตั้งใจสนับสนุนหลินอี้จุนทำโครงการวิลล่าทะเลสาบจิงหลง ก็เพื่อใช้โอกาสนี้ทำให้ทุกคนยอมรับในความสามารถของเธอ

“เรื่องที่วิลล่าทะเลสาบจิงหลงกำลังใหม่คุณได้ยินมาแล้วใช่ไหม？” หลินอี้จุนถาม

ลู่เฉินพยักหน้ารับรู้ นี่เป็นหนึ่งในพื้นที่ระดับสูงที่กลุ่มแกรนด์ไฮแอทจวินเยวี่ยดูแลอยู่ เขารู้ยิ่งกว่ารู้

“ฟ่านหมิงให้ฉันรับผิดชอบโครงการนี้ กระทั่งผู้ถือหุ้นรายใหม่ก็ด้วย แต่โครงการนี้มันเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ ฟ่านหมิงก็แค่อยากใช้โอกาสนี้ทำให้ทุกคนหันมาหัวเราะเยาะฉัน” หลินอี้จุนพูดด้วยความโมโห

“นี่เป็นโอกาสที่ดีนะ ผมช่วยคุณได้” ลู่เฉินพูดอย่างลืมตัว

ลู่เฉินได้ยินมาจากลู่จงว่าแกรนด์ไฮแอทจวินเยวี่ยแบ่งออกเป็นหลายระดับ กลุ่มที่คุณภาพน้อยกว่าสามารถใช้วัสดุที่ผลิตภายในประเทศได้ เขาจึงคิดว่าจะใช้ชิ้นส่วนของบริษัทอิเล็กทรอนิกส์ตองเจีย จึงสนับสนุนโครงการนี้แก่หลินอี้จุน

เมื่อถึงเวลาที่หลินอี้จุนทำโครงการนี้สำเร็จแล้ว ทุกคนในบริษัทไม่ว่าจะเป็นใครก็ต้องยอมรับความสามารถในการทำงานของเธอ

“คุณช่วยฉันได้？”

หลินอี้จุนส่ายหัว ถ้าลูกสาวไม่ได้อยู่ข้างๆเธอในตอนนี้ คาดว่าคงจะระเบิดอารมณ์ไปแล้ว

แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไรต่อกับลู่เฉิน แต่เธอใช้สายตาอันผิดหวังมองไปทางเขาแทน

เมื่อเห็นหลินอี้จุนไม่เชื่อในตัวเขา ลู่เฉินก็ได้แต่แสดงท่าทีหมดอารมณ์

เขายักไหล่ขึ้น และไม่เอ่ยอะไรออกมาเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก

ตลอดเส้นทางพวกเขานิ่งเงียบจนกระทั่งมาถึงร้านขายของสะสม