คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 197

บทที่197 ลูกเขยของแม่ หาตำแหน่งให้แม่ด้วยสิ

"ประมาณเดือนนึงได้มั้ง อยากทำงานจริงๆเหรอ？" ลู่เฉินมองดูหลินอี้เจีย เขารู้ว่าหลินอี้เจียเรียนจบแล้วแต่ยังไม่ได้ไปทำงาน แต่ละวันติดตามวังเสวี่ยไปนู่นไปนี่ ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่เคยทำงาน หากได้ลองทำงานเป็นของตัวเองได้ก็คงจะดี

“ก็ใช่สิคะ พี่ลองดูว่าหนูพอจะไปทำงานอะไรที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตพี่ได้บ้าง？” พูดด้วยความสีหน้ามีความหวัง

“พนักงานขายแล้วกัน มองไปก็เหมาะสมอยู่” ลู่เฉินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

หลินอี้เจียได้ยินดังนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า “พี่คะ！ พี่ดูถูกกันเกินไปหรือเปล่า ยังไงหนูก็จบมหาวิทยาลัยยวี่โจวนะ ให้หนูไปเป็นคนขายของได้ยังไง？”

“เราให้ความสำคัญกับคำว่าเด็กมหาลัยมากเกินไปแล้วล่ะ” ลู่เฉินพูดแล้วส่ายหัว “เอาอย่างนี้แล้วกัน พี่จะให้เงินเดือนเท่ากับผู้จัดการ แต่จะต้องทำหน้าที่จากพนักงานเป็นต้นไป เมื่อไหร่ที่เราทำหน้าที่พนักงานขายได้ดีแล้ว จะเลื่อนตำแหน่งให้”

พอดีกับที่เขาคิดจะขยายสาขา ถ้าถึงเวลานั้นหลินอี้เจียมีความสามารถเพียงพอ การที่จะให้เธอเป็นผู้จัดการก็ไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

แต่หลินอี้เจียจะต้องมีคุณสมบัตินั้นเสียก่อน

มีเพียงแต่ทำงานในชั้นเบื้องต้นให้เรียบร้อย ถึงจะมีคุณสมบัติพอที่จะก้าวข้ามไปสู่ผู้จัดการได้

ถ้าหากแม้แต่งานง่ายๆยังทำไม่ได้ แล้วจะเอาอะไรไปเป็นผู้จัดการดูแลคนอื่นๆกัน

หลินอี้จุนและหลินดาไห่เข้าใจความหมายของลู่เฉินดี แต่หลินอี้เจียคล้ายกับกำลังจะพูดอะไรขึ้นอีกจึงถูกหลินดาไห่ขัดขึ้น

“พ่อคิดว่าความคิดของพี่เขยเราไม่เลวเลยนะ เธอเองก็ไม่เคยไปทำงานที่ไหนมาก่อน การที่ไปเริ่มต้นจากจุดแรกในซุปเปอร์มาร์เก็ตถึงจะรู้ว่าการทำงานในแต่ละจุดนั้นเป็นอย่างไรบ้าง？ ไม่อย่างนั้นต่อไปจะไปบริหารพนักงานได้ยังไง？”หลินดาไห่พูด

“อี้เจีย ฟังที่พี่เขยพูดนะ เริ่มจากขั้นแรกก่อน” หลินอี้จุนก็พูดกับเธอเช่นนั้น

ในมือลู่เฉินมีเทคโนโลยีอี้ฉีอยู่ หากน้องสาวของเธอบริหารจัดการซุปเปอร์มาเก็ตได้ดี ต่อไปในภายภาคหน้าอาจจะให้เธอไปทำงานที่เทคโนโลยีอี้ฉีได้ อย่างนี้เรื่องการงานก็ไม่ต้องเป็นห่วงเธออีก

“ถ้าอย่างนั้นให้เงินเดือนเท่าไหร่เหรอคะ？” หลินอี้เจียยังกังวลไม่หาย แต่ในเมื่อพี่สาวและพ่อของเธอพูดเช่นนั้นเธอก็จำเป็นจะต้องรับฟัง แต่บัดนี้เธอสนใจที่สุดก็คือเรื่องเงินเดือนแล้ว

“อยากได้เท่าไหร่ล่ะ？” ลู่เฉินถาม

“เดือนละ 20,000 ได้ไหม？” หลินอี้เจียลองถามดู หากว่าไม่ได้เธอว่าสัก10000เธอก็รับได้

“ตกลง งั้นก็20,000 เมื่อไหร่ที่ได้เลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการ จะให้เพิ่มเป็น 50000นะ” ลู่เฉินออกปากรับคำ

เมื่อพูดลู่เฉินโดยไม่คิดอะไร หลินอี้เจียก็รู้สึกเสียดาย ถ้ารู้อย่างนี้เธอเรียกสูงกว่านี้ก็ดี

“แล้วจะให้ไปทำงานได้เมื่อไหร่คะ？” หลินอี้เจียกังวลจริงๆ ตอนนี้เธอไม่มีตังค์เลย ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นบัตรVIP ที่สามารถซื้อของได้โดยไม่มีจำกัดที่ห้างซินเทียนเจ๋อ เธอก็คงไม่กล้าออกจากบ้าน

“กลับมาจากฉีเจียงเมื่อไหร่ก็เริ่มงานได้เลย！” เขาตั้งใจว่าหลังจากหลินอี้เจียกลับจากฉีเจียง จะให่เธอและอู๋เล่ยไปจัดการเรื่องร้านขยายสาขาใหม่

“โอเค ตกลงค่ะ！ว่าแต่พี่คะขอให้หนูเบิกเงินล่วงหน้าสักเดือนนึงก่อนได้ไหม？ตอนนี้ไม่มีเงินใช้แล้วจริงๆ” หลินอี้เจียพูดด้วยท่าทางน่าสงสาร

“โอเคแต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกและเป็นครั้งสุดท้ายนะ หลังจากที่เข้ารายงานตัว ผมจะให้ฝ่ายการเงินจัดการให้” ลู่เฉินพูดอย่างเคร่งขรึม

เขารู้ดีว่าช่วงนี้หลินอี้เจียออกไปกับวังเสวี่ยทุกวัน และติดนิสัยการใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือย จึงต้องดัดนิสัยเสียหน่อย