คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 20

บทที่ 20 ผิดเป็นถูก ถูกเป็นผิด

“ผมจ่ายเงินไปแล้วนะ อยู่ๆคุณมาบอกว่าไม่ขายให้ผม？” ลู่เฉินพูดขึ้นพร้อมกับเอาของในมือหนี

ผู้คนมองมาที่เถ้าแก่ พวกเขาล้วนคิดว่าการทำเช่นนี้เกินไปเสียหน่อย ของที่ขายไปแล้วพบว่าขายในราคาที่ต่ำไปก็ไม่ขายเอาซะดื้อๆ นี่มันไม่มีเหตุผลเสียเลย

แต่พวกเขาก็พอเข้าใจการกระทำของเถ้าแก่นี้ เพราะของราคาสองพันแต่ศาสตราจารย์หยูรับซื้อในราคาสองหมื่น ถ้าเป็นพวกเขาก็คงร้อนรนใจเหมือนเถ้าแก่แน่

“คุณยังไม่ได้ออกไปจากร้านเรา แม้จะจ่ายเงินแล้วก็ยังเป็นสิทธิของผมอยู่” เถ้าแก่พูดอย่างหน้าไม่อาย เขาเตรียมตัวข่มขู่ลู่เฉิน

“เราจ่ายเงินไปแล้วนะคะ คุณมาพูดว่าไม่ขายก็ได้งั้นเหรอ นี่มันไม่มีเหตุผลเอาจริงๆ” หลินอี้จุนพูดเสริมด้วยความไม่พอใจ

ถ้าหากเถ้าแก่พูดแต่แรกว่าของชิ้นนี้ไม่ขาย เธอคงไม่รู้สึกแย่แบบนี้

ศาสตราจารย์หยูผู้รอบรู้ในเรื่องโบราณคดีเสนอราคาที่หนึ่งแสนซื้อถ้วยดินนี้ แน่นอนว่ามันคือของล้ำค่าทางวัฒนธรรมไม่ผิดเพี้ยน จะคืนให้เถ้าแก่ไม่ได้เด็ดขาด

“ดี ดีมาก งั้นทางเราคงต้องใช้เหตุผลคุยกับคุณสักหน่อย พวกคุณขโมยของในร้านเรา เราจะปล่อยคุณออกไปได้ยังไง？” เถ้าแก่มองมาทางหลินอี้จุน

ลู่เฉินมองดูภายในร้าน มีการติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ทั่วร้าน เขาดูออกว่าเถ้าแก่จะมาไม้ไหน

“ลู่เฉินเราไปกันเถอะค่ะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะอะไรแบบนี้ในกลางวันแสกๆ” หลินอี้จุนไม่สนใจคำพูดของเถ้าแก่ เธอจูงมือลู่เฉินเตรียมตัวออกจากร้าน

“ไปงั้นเหรอ？ พวกคุณคิดว่าจะไปโดยไม่เอาถ้วยนั่นทิ้งไว้ได้งั้นเหรอ？” เถ้าแก่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และตบมือ

มีชายร่างสูงใหญ่เดินออกมาล้อมพวกเขาไว้

คนพวกนี้ร่างกายกำยำมองดูแล้วไม่น่าเป็นมิตร

พวกเขาไม่พูดอะไร ได้แต่ล้อมลู่เฉินเอาไว้

หลินอี้จุนตกใจเมื่อเห็นพวกเขา เธอรีบคว้าฉีฉีขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด

“เอาล่ะพ่อหนุ่ม ถ้าตอนนี้ขายของให้ผม ผมยังพอช่วยคุณได้บ้างนะ” หยูเจิ้งเทาไม่ได้ใส่ใจชายฉกรรจ์พวกนั้น แต่ยิ้มมาที่ลู่เฉิน

เถ้าแก่สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ที่เขากล้าทำแบบนั้นกับลู่เฉินเพราะเห็นเขาเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง

แต่สำหรับหยูเจิ้งเทานั้นไม่เหมือนกัน

เขาเป็นใหญ่ในวงการของสะสม เบื้องหลังเขารู้จักผู้มีอิทธิพลมากมาย แม้ตัวเถ้าแก่เองจะมีความสามารถแก่ก็ไม่กล้าขัดใจหยูเจิ้งเทา

“พ่อหนุ่ม ศาสตราจารย์หยูออกหน้าให้แล้ว รีบขายให้เขาเร็ว”

“”ใช่ๆๆๆ ไม่อย่างนั้นเรื่องขโมยสินค้าทางประวัติศาสตร์ถึงศาลเข้าจะซวยโดยไม่รู้ตัว”

บรรดาคนที่อยู่ข้างๆพูดเกลี้ยกล่อมลู่เฉิน คล้ายกับเป็นห่วงเป็นใยเขา

“พวกเราจ่ายเงินซื้อแล้ว ไม่ทราบว่าพวกคุณใช้ตาข้างไหนมองว่าเราขโมย！”หลินอี้จุนพูดด้วยน้ำเสียงโมโห

คนพวกนี้เป็นใครกัน ก็แค่คนที่มาเลือกซื้อของ แต่กลับเห็นผิดเป็นถูกเห็นถูกเป็นผิด เข้าข้างเถ้าแก่แบบนี้ พวกเขาตาบอดหรือไง？

ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง อยากรู้นักว่าพวกเขาจะพูดแบบนี้ไหม？

“พ่อหนุ่ม ตามที่เข้าใจนะ สมมุติว่าพวกเธอจะซื้อถ้วยใบนี้ปแล้ว แต่ของล้ำค่าทางวัฒนธรรมเช่นนี้ควรอยู่ในมือของผู้รู้และเข้าใจมันถึงจะมีคุณค่า หากอยู่ในมือผู้ไม่รู้ค่า ก็มีแต่ปัญหาตามมาภายหลัง” ชายชราคนหนึ่งส่ายหัวและกล่าวขึ้น

“อะไรคือที่คุณว่าสมมุติพวกเราซื้อ พวกเราซื้อแล้วต่างหาก เงินก็จ่ายไปแล้วของก็ควรเป็นของเราใช่ไหม？ตอนนี้ยุคสมัยไหนแล้ว ฉันไม่เชื่อว่าตำรวจจะเป็นถูกเป็นผิดเหมือนพวกคุณ！” หลินอี้จุนพูดขึ้นพร้อมกับทำท่าหยิบมือถือขึ้นมาจะแจ้งความ

“จะแจ้งตำรจเหรอ เชิญเลย ลองดูว่าตำรวจจะเชื่อเราหรือจะเชื่อคุณ” เมื่อเห็นหลินอี้จุนทำท่าจะแจ้งความ เถ้าแก่ก็ยิ้มด้วยสายตาเยือกเย็น

ที่จริงเขาหวังว่าหลินอี้จุนจะแจ้งตำรวจ เพราะหยูเจิ้งเทาจะไม่สามารถบังคับลู่เฉินขายถ้วยให้ได้ สุดท้ายของจะต้องตกอยู่ในมือเขา