คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 242

บทที่ 242 เกิดเรื่องกับฉี่ฉี่

ซากุระคลับ.

จางเหว่ยโทรหลายครั้งติดต่อกัน แต่อีกฝ่ายไม่รับสาย ในที่สุดก็ปิดเครื่องไป

ตอนนี้มีเหงื่อเต็มหน้าผากเขา

ประเด็นแรกคือแม่ของเขายังอยู่ฝั่งนั้น

และสอง การใช้ยาชาก่อนหน้านี้ที่ตัดนิ้วเขา ตอนนี้เริ่มเจ็บ

สาม ถ้าเรื่องนี้ไม่ได้รับการจัดการอย่างถูกต้อง ไม่เพียงแต่ตู้เฟ่ยไม่ได้ช่วยแม่ของเขา เขาอาจจะถูกฆ่าตาย

จางเหว่ยรู้สึกกระวนกระวายเมื่อเขาไม่สามารถโทรหาอีกฝ่ายได้อีกต่อไป

"สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง" ตู้เฟ่ยถามเมื่อเห็นหน้าผากของจางเหว่ยมีแต่เหงื่อ เขารู้สึกได้ว่าจางเหว่ยโทรไปที่นั่น และเขาเชื่อด้วยว่าจางเหว่ยจะไม่กล้าทำอะไรต่อหน้าเขาอย่างแน่นอน

"เฟย พี่เฟย อีกฝ่ายอาจจะรู้ว่าฝ่ายนี้ล้มเหลว พวกเขาเลยปิดเครื่อง และฉันมีเพียงเบอร์ของคนนั้น" จางเหว่ยพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

"คุณคิดว่าพวกเขาจะอยู่ที่ไหน" ตู้เฟ่ยขมวดคิ้วและถาม

"ฉัน ... ฉันไม่รู้จริงๆ" สีหน้าของจางเหว่ยเปลี่ยนไปและเขาพูดด้วยความกลัว

ตู้เฟ่ยขมวดคิ้วเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ที่ไหนและเขาไม่ต้องการขยับ ต้องค่อยๆสำรวจ หรือไม่ก็รออีกฝ่ายโทรมา

อย่างไรก็ตามยังไม่พบนายมู่และตอนนี้มีโจวซุนเฟยอีกคนหนึ่งที่ทำให้เขาปวดหัว

"ตอนที่โจวซุนเฟยมาที่ยวี่โจว ไม่ว่าเขาจะอยู่ในโรงแรมหรือวิลล่าที่เขาซื้อที่นี่ ถ้าเขาอยู่ในโรงแรมก็ควรตรวจสอบให้ดีกว่านี้ ถ้าเขาซื้อวิลล่าที่นี่ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะตรวจสอบ” ลู่เฉินวิเคราะห์แล้วนี่เป็นเรื่องที่น่าลำบากใจ

"ส่วนใหญ่เป็นเพราะพวกเขาอยู่ในความมืดและเราอยู่ในความสว่าง นี่ยากที่จะตรวจสอบจริงๆเฉพาะเมื่อพวกเขาปรากฏตัวอีกครั้งและเริ่มจะติดต่อเรา" ตู้เฟ่ยพยักหน้า

"ฉันเดาว่าหลังจากที่พวกเขาพลาดครั้งนี้ พวกเขาอาจจะไม่รีบที่จะส่งคนมาฆ่าฉันอีกต่อไป ฉันแค่กังวลว่าพวกเขาจะลงมือกับฉีฉีและอี้จุนหรือไม่ และใช้พวกเขาเพื่อขู่ฉัน” ลู่เฉินวิเคราะห์ เขาเคยโทรหาหลินอี้จุน และเสี่ยวจิงมาก่อน ให้พวกเขาระวังหน่อย โจวซุนเฟยต้องใช้พวกเขาแน่ๆ

ไม่ว่าจะเป็นเสี่ยวจิง หรือบอดี้การ์ด สำหรับหลินอี้จุนเขาก็ยังคงเชื่อมั่นในตัวพวกเขา

แต่เมื่อคิดว่าเขาไม่ได้ให้ปืนพกเสี่ยวจิง และคนอื่น ๆ เขาก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย

เนื่องจากคนของโจวซุนเฟยล้วนมีปืน เสี่ยวจิงอาจไม่สามารถปกป้องฉี่ฉี่ได้ หากพวกเขาไม่มีปืนอยู่ในมือ

ลู่เฉินรู้สึกวู่วามเล็กน้อยเมื่อคิดถึงเรื่องนี้เขารู้สึกว่าความผิดพลาดเล็กน้อยของเขาน่าจะทำให้เกิดหายนะ

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและกำลังจะโทรหาเสี่ยวจิง เขาได้เห็นเสี่ยวจิงโทรมาพอดี

เมื่อเห็นการโทรเข้ามา หัวใจของลู่เฉินก็ตกใจและรีบกดปุ่มรับสาย

"เฉิน พี่เฉิน ฉัน...ขอโทษ... ฉันไม่สามารถปกป้องฉี่ฉี่ได้ ... " เสียงของเสี่ยวจิงฟังดูอ่อนแอเล็กน้อย

ใจของลู่เฉินช็อคและรีบถามว่า "คุณโอเคไหม?"

"ฉันโดนสองนัด นัดหนึ่งที่ท้องปัญหาไม่ใหญ่มาก แต่อีกนัดโดนหน้าอกฉันรู้สึกเหมือนโดนหัวใจ ... " เสี่ยวจิงพูดไม่ทันจบ เสียงก็หายไป

หัวใจของลู่เฉินสลาย เขากังวลอะไรก็ได้ยังงั้น

ประธานเฉิงเป็นคนหัวโล้นวัยกลางคน พวกเขาพบกันตอนที่ฉี่ฉี่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลที่นี่ก่อนหลังจากที่เขาได้รับมรดกสมบัติของครอบครัวเขายังบริจาคเงินจำนวนหนึ่งให้กับโรงพยาบาล เขาจึงโทรหาและ ประธานเฉิงจัดคนไปโรงเรียนอนุบาลทันทีแล้วเจอเสี่ยวจิง

"สถานการณ์ไม่ค่อยดีนัก ดูเหมือนว่าเขาจะโดนหัวใจ แต่เมื่อเขามาถึงโรงพยาบาลเขาก็ยังไม่เสียชีวิตฉันได้จัดแพทย์ที่ดีที่สุดเพื่อทำการผ่าตัดเขา ฉันหวังว่าเขาจะเป็นบุคคลในตำนานที่บอกกันว่าหัวใจอยู่ด้านขวาโอกาสที่จะไม่รอดชีวิตก็มีน้อยมาก” ประธานเฉิงพูด

หัวใจด้านขวา?

ลู่เฉินและคนอื่น ๆใจเริ่มสลาย

คนที่มีหัวใจด้านขวา เคยได้ยินพูดมาบาง แต่ไม่เคยเห็น

อวัยวะทั้งหมดของคนประเภทนี้เติบโตตรงข้ามกับคนปกติ หัวใจทางด้านขวาและตับจะโตทางด้านซ้ายซึ่งจะโตขึ้นเหมือนภาพสะท้อนในกระจกของคนปกติ

แม้ว่าเสี่ยวจิงจะเป็นคนที่มีหัวใจด้านขวา และกระสุนเข้าที่หน้าอกด้านซ้ายของเขา แต่ก็มีแนวโน้มว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บที่ตับ ไม่งั้นเขายังพูดไม่ทันจบก็สลบไปเลย

แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าตีหัวใจ ถ้าบาดเจ็บตับก็ยังมีโอกาสรักษาได้ ถ้าโดนหัวใจแล้วจะไม่สามารถช่วยชีวิตได้

"ทำไมเราไม่ไปที่ห้องผ่าตัดเพื่อรอข่าวล่ะ?” เมื่อเห็นว่าลู่เฉินและคนอื่น ๆ รู้สึกกังวลเล็กน้อย ประธานเฉิงจึงแนะนำ

"โอเค งั้นขอรบกวนประธานเฉิงด้วยนะครับ” ลู่เฉินพยักหน้าเขาแค่อยากรู้ว่าเสี่ยวจิงจะสบายดีหรือไม่ และเขาก็หวังว่าจะรู้อาการของเสี่ยวจิงโดยเร็วที่สุด

"ดี พวกคุณมากับฉัน" ประธานเฉิงพยักหน้าและพาลู่เฉินและคนอื่น ๆ ไปที่ห้องผ่าตัด

มีเก้าอี้สองแถวที่เตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยที่อยู่นอกห้องผ่าตัด ลู่เฉินและคนอื่น ๆ มองไปที่ประตูห้องผ่าตัด จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็นั่งลงบนเก้าอี้

ด้วยอารมณ์ประหม่า หลังจากรอมานานกว่าครึ่งชั่วโมง ทุกคนก็เห็นว่าประตูห้องผ่าตัดเปิดออกสักที จากนั้นแพทย์สองสามคนในเสื้อคลุมสีขาวก็เดินออกจากห้องนั้นด้วยใบหน้าความเหนื่อยล้า