คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 247

บททที่ 247 ใบสัญญา

"ลู่เฉิน ถ้ามีอะไรผิดปกติกับฉีฉี ฉันจะฆ่านาย!" ด้านนอกสถานีตำรวจ หลินอี้จุนจ้องไปที่ลู่เฉินอย่างดุ ดวงตาของเธอแดงเพราะว่าร้องไห้

วันนี้เธอออกจากงานแต่เช้า โดยคิดว่าเธอไม่ได้ไปรับฉี่ฉี่มาหลายวันแล้ว เธอจึงไปรับ ฉี่ฉี่ด้วยตัวเอง จากนั้นเธอก็รู้ข่าวว่าฉี่ฉี่ถูกพาตัวไปในตอนเช้า

ตอนนั้นเธอโทรหาลู่เฉิน และลู่เฉินก็บอกความจริงกับเธอ

หลังจากเรื่องนี้มาทั้งวัน หลินอี้จุนก็ยังไม่พบลูกสาวของเธอ เนื่องจากหลินอี้จุนกังวลเธอก็กลัวมาก

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะลู่เฉิน ถ้าไม่ใช่เพราะความผิดของลู่เฉิน จะมีคนพาฉีฉีไปได้อย่างไง

ลู่เฉินกำลังสูบบุหรี่อย่างเงียบ ๆ และรู้สึกอารมณ์เสียมาก

หลังจากดูวิดีโอ มีคนพาฉี่ฉี่ขึ้นรถ และไปทางที่ชุมชนทะเลสาบจิงหลง

ไม่มีกล้องติดตั้งอยู่ในบริเวณทะเลสาบจิงหลงไปอีกสองกิโลเมตร ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น

"คนที่ชื่อหยูปิง ถูกจับได้แล้ว และพวกเขากำลังพาเขากลับ" เสี่ยวซัวจุนออกมาและจุดบุหรี่

"ฉีฉีล่ะ คุณอยู่กับเธอไหม" ลู่เฉินถามอย่างตื่นเต้น

เสี่ยวซัวจุนส่ายหัว

ลู่เฉินรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยและเขาก็กังวลมากขึ้น

หลังจากหยูปิงถูกนำตัวไป เขาจำฉี่ฉี่ได้ ตีโจวหูล้มและช่วยฉี่ฉี่ เมื่อได้ยินคำอธิบายของเขา ลู่เฉินก็รู้ฉี่ฉี่มันถูกคนอื่นพาไปจริงๆ

แต่หยูปิงก็ไม่รู้ว่าใคร สรุปใครเป็นคนพาฉี่ฉี่ไป

อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ทำให้ลู่เฉินรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น

เพราะเขานึกถึงคนของเสี่ยวเบชิง และเขาก็นึกถึงคุณหมูที่พวกเขาตามหา

“ ฉันไม่สนว่าคุณเป็นใคร ตราบใดที่ฉันกล้าทำร้ายลูกสาวฉัน ฉันจะเอาให้ตาย!”

ลู่เฉินกัดฟัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการฆ่า

ไม่มีคำว่าคืนใด ทั้งเจ้าหน้าที่ตำรวจและคนของตู้เฟยกำลังช่วยกันหาที่อยู่ของฉี่ฉี่

ลู่เฉินและหลินอี้จุนก็ไม่นอนทั้งคืน

จนกระทั่งเก้าโมงเช้า เมื่อเขาออกไปทานอาหารเช้า ในที่สุดลู่เฉินก็ได้รับสายแปลก ๆ

ผู้โทรเป็นคนแปลกหน้า แต่เขามีสำเนียงยวี่โจว

แม้ว่าอีกฝ่ายจงใจเปลี่ยนเสียงของเขา แต่ลู่เฉินก็ยังได้ยินมัน

"ถ้าคุณต้องการช่วยลูกสาวของคุณคุ ณควรสมัครเข้าร่วมสมาคมหินหยาบ ก่อนช่วงบ่าย เพื่อเป็นตัวแทนของสมาคมยวี่โจว และเข้าร่วมการแข่งขันการพนันในสมาคมหินหยาบ"

อีกฝ่ายวางสายโทรศัพท์โดยไม่เปิดโอกาสให้ลู่เฉินได้ซักถาม

สมาคมหินหยาบ?

การแข่งขันเดิมพันหิน?

ดวงตาของลู่เฉินหรี่ลงและเขาคิดเป็นครั้งแรกว่ามีคนจากสมาคมหินดั้งเดิมลักพาตัวฉีฉีไปหรือไม่

แต่ในไม่ช้าเขาก็ส่ายหัวเขาไม่เชื่อว่าสมาคมหินหยาบจะทำเรื่องแบบนี้ได้

ฉันไม่เชื่อว่าพวกเขาจะกล้าทำเช่นนี้

นี่คือกลยุทธ์ของอีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด

แต่ความสำคัญของสิ่งนี้คืออะไร?

ลู่เฉินลูบขมับของเขาและไม่คิดว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร

“ ใครโทรมา?” หลินอี้จุนถาม

“ อีกฝ่าย” ลู่เฉินพูดเบา ๆ

“ คนที่ลักพาฉี่ฉี่?” หลินอี้จุนถามอย่างรีบร้อน

"ใช่" ลู่เฉินพยักหน้า

"พวกเขาพูดว่าอะไร เอาเท่าไหร ไม่ว่าจะต้องใช้เงินเท่าไหร่ คุณต้องให้พวกเขาคุณได้ยินไหม" หลินอี้จุนพูดด้วยเสียงทุ้ม

“ พวกเขาเอาเงินก็ดีแล้ว” ลู่เฉินพูดอย่างขมขื่น

หากอีกฝ่ายขอเงิน ไม่ว่าอีกฝ่ายจะต้องการเงินหลายร้อยล้านหรือพันล้าน เขาจะไม่ว่า แต่อีกฝ่ายต้องการให้เขาเป็นตัวแทนของยวี่โจว ในการแข่งขันการพนันหิน เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่

เมื่อเห็นหลินอี้จุนมองตัวเองอย่างสงสัย ลู่เฉินพูดต่อ: "พวกเขาต้องการให้ฉันเป็นตัวแทนยวี่โจว เพื่อเข้าร่วมการแข่งขันการพนันหินที่จงไห่"

"เข้าร่วมแข่งขันการพนันหิน?" หลินอี้จุนตะลึงเช่นกัน อะไรกัน?

ลู่เฉินพยักหน้าและส่งหมายเลขให้เสี่ยวซัวจุน: "ช่วยฉันดูว่าอีกฝ่ายชื่ออะไร และโทรมาจากไหน?"

เสี่ยวซัวจุนในสำนักได้รับข้อความของลู่เฉิน และขอให้ตรวจสอบหมายเลขทันทีและผลจะออกมาในไม่ช้า

เป็นหมายเลขบัตรที่ไม่มีชื่อในระบบ

เขาพยายามโทรออก แต่ปรากฏว่าปิดอยู่

หลังจากที่ลู่เฉินได้รับข้อความจากเสี่ยวซัวจุน เขาก็หยุดคิดถึงเรื่องนี้เขากำลังวางแผนที่จะไปที่สมาคมนั้น เขาทำตามในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการเท่านั้น

เวลาสิบโมงเช้าลู่เฉินมาถึงสมาคมหินหยาบ

ในสมาคมหินดั้งเดิมลู่เฉินได้เห็นปรมาจารย์สามคน หยิวเจิงเทา ฮวังยี่จวินและเลยหมิงเฉาเขายังเห็น โจวเจิงยี่ ชายชราของตระกูลโจว จางเซิงเฉาชายชราของตระกูลจาง และ หลิวฉี่ฟู่ชายชราของตระกูลเลย

สายตาของเขากวาดไปทั่วใบหน้าของทุกคนและทุกคนก็มองมาที่เขา

"เสี่ยวลู่ มามา เชิญนั่ง" ฮวังหยูจวิน พูด

พวกเขากำลังคิดเกี่ยวกับงานสมาคม ที่พวกเขาควรจะส่งใครสักคนไปงานนี้นี่คือการเป็นตัวแทนของยวี่โจว ปรมาจารย์ทั้งสามรู้ถึงความแข็งแกร่งของตัวเอง พวกเขาสามารถครองงานปาร์ตี้ในยวี่โจวได้ แต่ถ้านอกหยูพวกเขาไม่สามารถทำได้

ดังนั้นทั้งสามคนจึงไม่อยากเสียหน้า

ลู่เฉินมาที่ประตูโดยไม่คาดคิด

แม้แต่ปรมาจารย์หยูเจิงเทาและเลยหมิงเฉาที่เคยมีอคติกับลู่เฉินมาก่อน ก็ไม่อยากมองหน้ากันอีกต่อไป

“ ศิษย์ลู่ คุณจะเป็นตัวแทนให้พวกเราที่ยวี่โจวในงานหินดั้งเดิมที่สมาคมหินหยาบใช่ไหม?” หลิวฉี่ฟู่ชายชราของบ้านหลิวมองไปที่ลู่เฉินอย่างคาดหวัง

ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่สามารถประมาทชายหนุ่มที่สามารถทำให้ตระกูลจางเกือบจะไม่รอด

ชายแก่โจวเจิงยี่และจางเซิงเชาก็มองไปที่ลู่เฉินเช่นกัน แต่สายตาของจางเซิงเชามองไปที่ลู่เฉินค่อนข้างไม่เป็นมิตร

ไม่แปลกใจเพราะก่อนหน้านี้ลู่เฉินเคยทำให้ตระกูลจางของเขาอับอาย สูญเสียเงินไปหลายพันล้านและถึงกับอยากอ้วกเป็นเลือด ไม่แปลกที่เขาจะรู้สึกไม่ดีต่อลู่เฉิน

เมื่อได้ยินคำพูดของเลยฉี่ฟู่ลู่เฉินก็หรี่ตาลงเล็กน้อยสงสัยว่าพวกเขาลักพาตัวฉี่ฉี่ไปจริงๆหรอ แล้วใช้ฉี่ฉี่บังคับให้ฉันไปที่สมาคม?

“ ถ้าคุณไม่กลัวว่าฉันจะทำให้สมาคมหินของยวี่โจวอับอายฉันก็เล่นได้” ลู่เฉินเลิกคิ้วและพูด

“ ไม่หรอก เมื่อเราได้รับคำเชิญจาก พวกเรานึกถึงคุณเป็นคนแรกเลยนะ”ฮวังยูจวินยิ้มอย่างตื่นเต้น

เมื่อพวกเขาได้รับคำเชิญนี้เมื่อไม่กี่วันก่อนพวกเขาเคยคิดที่จะขอให้ลู่เฉินทำ

แต่หยูเจิงเทาและเลยหมิงเชาไม่เต็มใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเขากลัวที่จะถูกลู่เฉินปฏิเสธ

หลังจากนั้นหลินต้าไห่ก็เชิญให้เขาดื่มไวน์ เขารู้แล้วว่าลู่เฉินเป็นนักธุรกิจที่แท้จริง ซึ่งแตกต่างจากพวกเขาที่ทุ่มเททั้งชีวิตให้กับการวิจัยหินหยาบ

เขาต้องการเชิญลู่เฉินมาเล่นเกมมเพื่อพวกเขา

แต่ในใจเขาก็ไม่ได้คิดอะไร เขาจึงไม่ได้โทรหาลู่เฉิน

เมื่อเลยฉี่ฟู่และชายแก่อีกสามคนเห็นลู่เฉินตกลงที่จะเล่น ใบหน้าของพวกเขาก็มีรอยยิ้มเช่นกัน

ลู่เฉินเอาชนะเจิ้งซีเหอซึ่งเป็นอันดับสามของประเทศได้อย่างง่ายดายในงานโบราณวัตถุของบ้านโจว ลู่เฉินยินดีที่จะให้ทุกคนเห็นความหวังของยวี่โจว ที่มีชื่อเสียงในสงครามโลกครั้งที่ 1