คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 28

บทที่28 เสี่ยวจิง

คนที่เข้ามาขวางทางไว้นั้นไม่ใช่ใครอื่น เป็นจางซานหยวนเถ้าแก่ร้านสะสมของโบราณนั่นเอง

เมื่อมองเห็นจางซานหยวนพาลูกน้องมาดักทางตนไว้ ลู่เฉินไม่ได้รู้สึกตกใจอะไร เพียงแต่รู้สึกผิดหวังกับพวก Three Heroes of the Water Margin

พวกนั้นเป็นหลู้จองที่เขาฝึกฝนมา ในวันนั้นเขาพูดอย่างชัดเจนว่าจางซานหยวนจะหักมือของเขา นั่นก็หมายความว่าให้พวกเขาหักมือจางซานหยวนทิ้งซะ

แต่ดูแล้วมือของจางซานหยวนยังอยู่ดีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

“ท่าทางจะต้องอบรมสั่งสองคนของตัวเองให้ดีกว่านี้หน่อยเสียแล้ว” ลู่เฉินพูดขึ้น

“ไอ้หนู ฉันไม่อยากเสียเวลาเปลืองน้ำลายกับแกหรอกนะ เอาถ้วยเรืองแสงนั่นมาซะ แล้วเราจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่างคนต่างอยู่ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจละกัน” จางซานหยวนจ้องมองลู่เฉินด้วยแววตาอาฆาตแค้น

ถ้วยเรืองแสงนั่นมีค่ากว่าห้าล้านเชียว เมื่อเทียบกับเงินห้าล้านนั้นเรื่องอื่นเขาไม่สนใจมันอีกต่อไป

ลูกน้องเจ็ดแปดคนที่อยู่ข้างหลัง กวัดแกว่งมีดไปมด้วยท่าทางดุดันพร้อมต่อสู้

“ลูกพี่เฉิน คนพวกนี้เป็นใครครับ มองดูแล้วไม่ธรรมดา พี่ไปทำเรื่องอะไรให้พวกเขาเหรอ？” เสี่ยวจิงถามขึ้น

“ผมมีเรื่องกับไอ้พวกหน้าโหดแบบนี้ไม่ใช่แค่คนสองคนหรอก นี่เป็นพวกขี้ปะติ๋วเท่านั้น ถ้ากลัวก็หลบไปอยู่ข้างหลังก่อนนะ” ลู่เฉินยิ้มเยาะ

“ผมอาจจะไม่มีความรู้ความสามารถอะไร แต่เมื่อเรียกพี่ว่าพี่แล้ว ชาตินี้ก็จะขอเป็นลูกน้องพี่ตลอดไป” เสี่ยวจิงพูดอย่างจริงจัง

เขาเพิ่งจะกลับจากกองทหาร อายุไม่มาก ถ้านับถือใครแล้วก็มอบให้ได้แม้ชีวิต

“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องถามมาก จับมือสู้กับไอ้พวกนี้กันเถอะ” ลู่เฉินพยักหน้า

เสี่ยวจิงพยักหน้าตอบรับ กำหมัดทั้งสองขึ้นมาตั้งท่าพร้อมต่อสู้

แม้ว่าคนทั้งแปดในกระดานจะถือมีดพร้า แต่เขาไม่ได้มีความกลัวแม้แต่น้อย

หนึ่งคือหลังจากเขากลับจากกรมทหาร พูดได้ว่าไม่มีการสู้รบใดที่เขาไม่เคยเจอ การต่อสู้ธรรมดาแค่นี้เขาไม่หยิบมาใส่ใจ

สองคือเรื่องของการต่อยตี ลู่เฉินมีฝีมือดีกว่าเขามาก เขาไม่ต้องกังวลอะไร

แม่งเอ้ย พวกแกคงจะเป็นประเภทไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาสินะ ไปพวกเรา ลุย！” จางซานหยวนเมื่อเห็นท่าทีไม่ยินยอมของลู่เฉินและเสี่ยวจิง แต่กลับตั้งตาสู้แล้วนั้น ก็รู้ได้ทันทีว่าในวันนี้คงต้องนองเลือดกันไปข้างหนึ่ง

ชายร่างสูงใหญ่เจ็ดแปดคนนั้นเมื่อได้ยินคำสั่งก็กรูกันเข้ามา

ภายใต้แสงแดดเจิดจ้านี้ เเสงสะท้อนจากคมมีดทำให้ดูน่ากลัวยิ่งขึ้น

โชคดีที่ในจังหวะนี้ไม่มีใครเดินผ่านเข้ามาในซอย ไม่เช่นนั้นคงตกใจไม่น้อย

ลู่เฉินและเสี่ยวจิงก็เริ่มขยับตัว

เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้น ทั้งสองเป็นเหมือนหมาป่าที่ดุร้าย ส่วนคู่ต่อสู้นั้นมีมีดอยู่ในมือ

ดังนั้นจึงไม่ประนีประนอมให้แก่กัน

ผัวะ ผัวะ ผัวะ！！！

เวลาไม่ถึงหนึ่งนาที จางซานหยวนมองเห็นลูกน้องของเขาเจ็ดแปดคนนั้นนอนกองรวมกันที่พื้นร้องโอดโอย

แต่ลู่เฉินและซูจิงเดินผ่านคนทั้งแปดไปแล้ว และยืนตรงหน้าจางซานหยวน

“แก แก พวกแกมันไม่ใช่คน！” จางซานหยวนตัวสั่น

บรรดานักเลงต่างๆเขาเคยเจอมานับไม่ถ้วน แต่สำหรับสองคนนี้มีความสามารถเหมือนกับสัตว์ประหลาด เขายังไม่เคยเจอมาก่อนเหมือนกัน

“นี่เพื่อนฝูง เมื่อไม่กี่ก่อนคนคนนี้บอกว่าจะหักมือผม แล้วก็มีใครบางคนอาสารับคำจะทำให้ แต่ดูเหมือนผมจะโดนหักหลังเสียแล้วละ คุณช่วยผมหน่อยได้ไหม？” ลู่เฉินไม่ได้สนใจจางซานหยวน เขาหันมาพูดกับเสี่ยวจิง