คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 34

บทที่34 หลินอี้จุนเริ่มสงสัย

ลู่เฉินรูดบัตรเรียบร้อยแล้วตามด้วยสัญญาซื้อขายดำเนินไปอย่างรวดเร็ว พนักงานฝึกหัดคนนั้นยังอยู่ในอาการมึนงง

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นก็มาถึงขั้นตอนการทดลองขับ พนักงานเก่าแก่คนอื่นๆยังไม่เชื่อในสายตาตัวเอง ลากพนักงานฝึกหัดมาถามว่า

“เป็นยังไงล่ะ เขาไม่มีเงินจ่ายใช่ไหม？”

“ใครบอกละ พี่ชายลู่รูดบัตรเรียบร้อย ตอนนี้ฉันกำลังจะพาไปทดลองขับ” เธอยิ้มด้วยความดีใจ

เมื่อเห็นเธอพาลู่เฉินไปทดลองขับรถ พนักงานคนอื่นก็พากันเสียอกเสียใจเหมือนกับขาดรายได้ไปร้อยล้าน

ลูกค้าเคสที่ตกลงซื้อง่ายดายแบบนี้ พวกเธอกลับปล่อยให้หลุดมือไปได้ เพราะมองเขาแต่การแต่งกายภายนอกจึงไม่ได้ไปต้อนรับ นี่คงเป็นสำนวนที่โบราณว่า มีตาหามีแววไม่

“เป็นไปไม่ได้ มันไม่มีเงินนี่ ยังติดหนี้คนอื่นอยู่ตั้งเยอะแยะ ผมไม่เชื่อ！” หูหงพูดด้วยสีหน้าไม่ดีนัก และรีบวิ่งตามไป

เมื่อเห็นท่าทางอันร้อนรนของหูหง พวกเธอก็แสดงท่าทางเบื่อหน่าย

ไม่ใช่ว่าพวกเธอจะสงสัยในความสามารถของหูหง แต่ขำที่หูหงจะคุยโม้ก็ไม่สำรวจข้อมูลของฝ่ายตรงข้ามให้ชัดเจนเสียก่อน

“ลู่เฉิน แกเอาเงินที่ไหนมาซื้อA6？” หูหงเดินไปถามลู่เฉิน

ลู่เฉินมองมาที่หูหงด้วยสายตาประหลาดใจ หูหงเป็นอะไรกับเขา ทำไมเขาต้องรายงานให้รู้ว่าเอาเงินมาจากไหนซื้อรถ？

“คุณเป็นใครครับ พวกเราสนิทกันเหรอ？” ลู่เฉินพูดหยอกเขา

เมื่อเห็นการตอบสนองของลู่เฉิน หูหงสีหน้าซีดลด แล้วพูดกับเขาว่า

“ลู่เฉิน ฉันให้แกหกแสน เราทำการแลกเปลี่ยนกัน ตกลงไหม”？ เขาสูดหายใจเข้า

ลู่เฉินยิ้มที่มุมปากแล้วหัวเราะด้วยความเยือกเย็น จากนั้นเปิดประตูขึ้นรถไป

“เจ็ดแสน！” หูหงกัดฟันพูด

“แปดแสน รวมทั้งร้านเราจะให้พื้นที่ขายของกับแม่ยายแกด้วย！” เมื่อเห็นลู่เฉินทำท่าจะติดเครื่องรถไป หูหงก็ยิ่งร้อนใจ

“ช่วยปัดแมลงวันตัวนี้ไปไกลๆผมได้ไหม รำคาญจริงๆ” ลู่เฉินพูดกับเสี่ยวจิง

“ได้ครับลูกพี่เฉิน” เสี่ยวจิงพูดจบก็หันหลังเดินตรงไปที่หูหง

“คุณจะไปด้วยตัวเอง หรือให้ผมเชิญไปครับ？” เสี่ยวจิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ลู่เฉิน แปดแสนก็มากเกินไปสำหรับแกแล้วนะ มากกว่านี้แกจะเอาเงินไปทำอะไรกัน？” หูหงตามไปพูดที่กระจกรถ

เสี่ยวจิงไม่พูดให้มากความ เขาดึงคอเสื้อของหูหงขึ้นมา

“แม่งเอ้ย ปล่อยนะ ฉันจะเรียกคนมาฆ่าแกคอยดู！” หูหงพูดขึ้นเสียง

เสี่ยวจิงไม่ใส่ใจคำพูดของเขา กลับยกตัวเขาลอยขึ้นมาแล้วโยนไปข้างๆ

เมื่อเห็นหูหงถูกเสี่ยวจิงโยนไปเช่นนั้น พนักงานสาวคนอื่นๆก็พากันเบิกตากว้าง แล้วมองไปที่เสี่ยวจิง

จากเดิมรูปร่างเขาก็ดูดีอยู่แล้ว ประกอบกับท่าทางเมื่อครู่ บรรดาสาวๆต่างมองเขาตาเป็นมัน

โดยเฉพาะพนักงานฝึกหัดคนนั้นใจเต้นโครมคราม

เสี่ยวจิงขึ้นรถ ลู่เฉินติดเครื่องแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว

“ลู่เฉิน ไอ้บ้า แกต้องเสียใจภายหลังแน่！” เมื่อเห็นทั้งสองจากไป หูหงได้แต่ด่าตามหลัง

“คุณชายหู ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ？” พนักงานที่ชื่อจื่อหลานเดินมาพยุงหูหงขึ้น

“ไปให้พ้น！” หูหงตะคอกใส่แล้วเดินจากไป

“ทำเป็นอวดดี เชอะ！เมื่อกี้ถูกเค้าเตะเหมือนหมา ถ้าแน่จริงทำไมไม่ลุกขึ้นมาสู้ล่ะ？” จื่อหลานเยาะเย้ยตามหลังหูหง

พนักงานคนอื่นได้แต่ผงกหัวตามด้วยความเห็นเดียวกัน และรู้สึกประหลาดใจในตัวลู่เฉินมาก