เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1150

บทที่1149 คืนนี้เป็นคืนอะไร

สภาพของเสี่ยวเหยียนตอนนี้น่าสงสารมาก

ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าด้านหนึ่งบวมเป่ง แถมยังมีคราบน้ำตาจำนวนมาก บนตัวสวมเสื้อของเขาอยู่ ดูแล้วน่าสงสารมาก

“ไม่ไปโรงพยาบาล ถ้าได้รับบาดเจ็บจะทำยังไง” หานชิงพยายามพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา และถามอย่างอ่อนโยน

“ยังไงฉันก็ไม่ไปโรงพยาบาล ฉันไม่อยากกลับบ้านด้วย” เสี่ยวเหยียนหดตัวกอดเข่า น้ำเสียงเหนื่อยล้าแววมา “คุณพาฉันไปส่งที่โรงแรมบางแห่งก็พอแล้ว”

“......”

ยัยนี่กำลังพูดเรื่องบ้าบออะไรอยู่ เวลาแบบนี้ถึงจะไม่ไปโรงพยาบาล เขาก็ไม่มีทางพาเธอไปส่งที่โรงแรมแน่

คิดไปคิดมา หานชิงก็เลยพาไปที่บ้าน เพียงแต่เป็นสถานที่ส่วนตัวของเขาเอง ไม่มีคนรับใช้ ไม่ใช้บ้านที่เขาอยู่ในเวลาปกติ ดังนั้นตอนที่เสี่ยวเหยียนลงจากรถ ถึงได้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ที่นี่คือที่ไหน”

“บ้านฉันเอง”

พอสิ้นเสียง เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาอีกครั้งแล้วเดินเข้าไปข้างใน เสี่ยวเหยียนปล่อยให้เขาอุ้ม รอบตัวเต็มไปด้วยกลิ่นอายของเขา ทั้งๆที่เมื่อคืนตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับเขาอีก

แต่เมื่อครู่ผู้ชายคนนี้กลับเข้าไปช่วยเธอในเวลาที่ต้องการความช่วยเหลือที่สุด และมอบความรู้สึกปลอดภัยและที่พึ่งพิงให้กับเธอ เธอควบคุมการกระทำของตัวเองไม่ได้ ที่จะซุกตัวเข้าไปในอ้อมอกของชายหนุ่ม

เท้าของหานชิงชะงักไปเล็กน้อย เหลือบตามองลงด้านล่างเล็กน้อย แล้วก็รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของเธอย่างชัดเจน แต่หานชิงก็คิดแค่เพียงว่าเธอคงจะกลัว เลยยิ่งกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ภายในน้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยความอ่อนโยนที่ยากจะสังเกต

“ไม่ต้องกลัว จะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีกแล้ว”

พอคิดถึงเรื่องเมื่อครู่ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา ถ้าหากหานชิงไม่ได้เข้าไปช่วยเธอ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอกัน

พอคิดถึงความเป็นไปได้บางอย่าง ร่างกายของเสี่ยวเหยียนก็สั่นเทาขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

หานชิงอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบน วางลงบนเตียงอ่อนนุ่ม ท่วงท่าเต็มไปด้วยความระมัดระวัง จากนั้นก็พูดว่า “รอฉันอยู่นี่นะ”

เขาหันหลังเตรียมจะเดินออกไป แต่เสี่ยวเหยียนกลับคว้าเข้าที่ชายเสื้อของเขา

“อย่าไปนะ”

ห้องนี้ใหญ่มาก โล่งจนค่อนข้างน่ากลัว

เห็นเธอเป็นแบบนี้ แววตาของหานชิงก็อ่อนลงอีกครั้ง ทำได้แค่พูดอย่างอ่อนโยนว่า “ฉันแค่จะไปเอากล่องยาที่ห้องข้างๆ นาทีเดียวก็กลับมาแล้ว”

นาทีเดียว ?

เสี่ยวเหยียนมองเขาอย่างไม่ค่อยเชื่อใจนัก ราวกับสายตานั้นกำลังถามว่า จริงหรือ ?

หานชิงพยักหน้า

“ไม่นาน”

“งั้น งั้นคุณรีบกลับมานะ......” เสี่ยวเหยียนพูดจบ ถึงได้ปล่อยมือที่รั้งเขาไว้แน่น ปล่อยให้หานชิงไปหยิบกล่องยา

ตอนที่หานชิงออกไป เสี่ยวเหยียนก็ก้มหน้าลงมอง พบว่าตอนนี้บนรองเท้าสีขาวของตัวเองมีจุดสีดำ ดูสะดุดตามากเป็นพิเศษ แล้วโดยไม่รู้ตัว เธอก็ย้อนคิดถึงตัวตัวเองเมื่อครู่นี้ขึ้นมา

ก็เหมือนกับรองเท้าสีขาวคู่นี้ ที่ถูกหลี่ซือห้านทำให้แปดเปื้อน

ตอนนี้บนตัวของเธอสกปรก เธอจำได้ว่ามือของเขาจับแขนของเธอ แถมยังดึงเสื้อของเธอ ถูไถไหล่และผิวหนังของเธอ......

ภาพนั้นปรากฏขึ้นมาในหัวของเธออย่างควบคุมไม่ได้ ยิ่งอยู่ยิ่งมาก เสี่ยวเหยียนกรีดร้องออกมาอย่างทนไม่ไหว ลุกขึ้นมาแล้ววิ่งออกไปข้างนอกทันที แต่กลับชนเข้ากับอกของหานชิง

“เป็นอะไร......”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง เสี่ยวเหยียนก็ก้าวถอยหลังไปหลายก้าว หลบหลีกเขาราวกับกำลังหลบหนีเชื้อโรค

ในมือของหานชิงถือกล่องยา เพื่อจะช่วยเธอรักษาบาดแผล เขาไปไม่นาน และกลับมาในทันที

แต่พอกลับมาแล้ว กลับพบว่าแววตากับสีหน้าของเสี่ยวเหยียนไม่ปกติ

ออกไปแค่ครู่เดียว ก็กลายเป็นแบบนี้ไปเสียแล้วหรือ