หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 107

บทที่ 107 เขาต่างหากที่เป็นสุดยอดฝีมือ

เงานี้ไม่ใช่ใครอื่นมันคือลู่เสี้ยงหยาง

เมื่อเห็นว่าโอหยางเฟยเฟยพ่ายแพ้แล้ว แถมกำลังจะถูกหมาป่าดำสั่งสอน ลู่เสี้ยงหยางไม่สามารถทนต่อไปได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

เมื่อเห็นการกระทำของลู่เสี้ยงหยาง จ้าวหรูเย็นก็ตกใจ ผู้ชายคนนี้กำลังทำอะไรอยู่? เขาเองก็ความสามารถไม่ถึง กลับทำตัวเป็นฮีโร่ช่วยสาวงาม ไร้เดียงสาจริงๆ

“อย่านะ ลู่เสี้ยงหยางกลับมาเดี๋ยวนี้” จ้าวหรูเย็นอดไม่ได้ที่จะตะโกน

"โอ้ หมออัจฉริยะ คุณอยากโดนชกหรือไง?" วังเฉิงเจียงก็ตะโกนเช่นกัน เมื่อพูดถึงการรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คน เขามีความเชื่อมั่นในตัวลู่เสี้ยงหยาง แต่เมื่อต้องต่อสู้แล้วลู่เสี้ยงหยางไม่สามารถเอาชนะลูกพี่ลูกน้องของเขาได้ เขากำลังที่กำลังยืนบื้ออยู่ตอนนี้ มันไม่ชัดเจนอีกหรือว่ากำลังหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ?

ลู่เสี้ยงหยางยังคงไม่แยแส เขาเหล่มองหมาป่าสีดำ

หมาป่าสีดำมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางที่ปรากฏตัวต่อหน้า เขาสะดุ้งเล็กน้อย แล้วก็ยิ้มไม่หยุด ในเมื่อเด็กคนนี้กล้ามายืนตรงนี้ งั้นเขาก็จัดให้

"ชิ ไอ้โง่ อีกเดี๋ยวก็จะได้ยินเสียงกระดูกตัวเองหักแล้ว" หมาป่าดำเผยใบหน้าน่ากลัวของเขา

โอหยางเฟยเฟยที่หลับตาอยู่ก่อนหน้านี้สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติและลืมตาขึ้น

ทันใดนั้นลู่เสี้ยงหยางที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอก็สบตาเธอ

หา!

นี่คือ?

โอหยางเฟยเฟยสับสนเล็กน้อย ตาคนนี้ต้องการรับการโจมตีของหมาป่าดำแทนเธอเหรอ

ในใจเธอรู้สึกซาบซึ้ง แล้วส่ายหัว ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

ผู้ชายคนนี้ต้องไม่มีสมองแน่ๆ เขาไม่สามารถแม้แต่จะชนะการต่อสู้ด้วยตัวเอง แล้วทำไมต้องยืนหยัดและรับการโจมตีจากหมาป่าดำ

นี่มันหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ?

"คนโง่ สอนแล้วไม่จำ" โอหยางเฟยเฟยด่าว่าลู่เสี้ยงหยางในใจของเธอ

ในเวลาเดียวกันหมาป่าสีดำที่เหยียบเท้าของโอหยางเฟยเฟยเตะลู่เสี้ยงหยางและกำลังจะล้มลงบนหน้าอกของเขา

ในที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็ขยับตัวชูกำปั้นขึ้นแล้วตบหมัดเบาๆ

เมื่อดูฉากนี้โอหยางเฟยเฟยแทบจะกระโดดขึ้นจากพื้นด้วยความโกรธ

เด็กคนนี้ไม่เข้าใจพื้นฐานของการต่อสู้จริงๆ แขนของเขาจะไปต้านกับขาได้ยังไง ขาใช้ขาแล้ว แต่เขายังใช้หมัด ทำแบบนี้ก็เหมือนเอากรวดไปกระแทกหินไม่ใช่หรือ?

"ฮึ่ม สมองไม่แล่นเลย ถูกเตะก็ควรแล้ว" โอหยางเฟยเฟยพึมพำ

ตูม!

ทันใดนั้นเสียงที่น่ากังวลก็ดังขึ้น

หมัดของลู่เสี้ยงหยางและเท้าของหมาป่าดำสัมผัสกัน เกินความคาดหมายของทุกคนที่ลู่เสี้ยงหยางจับเท้าของหมาป่าดำ แต่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บเลย เขายืนนิ่งอยู่ตรงจุดนั้น แต่ตรงกันข้ามทันใดนั้นหมาป่าสีดำก็ลอยออกไปเหมือนลูกเบสบอลที่ถูกตี

ตูม!

ร่างของหมาป่าสีดำกระแทกเข้ากับผนังของคลินิกและคลินิกดูเหมือนจะสั่นไป จากนั้นฝุ่นที่อยู่ด้านบนก็ตกลงอย่างรุนแรง

ฟุบ!

ในวินาทีต่อมาหมาป่าสีดำก็ล้มลงกับพื้น อาเจียนเป็นเลือดเต็มปาก ใบหน้าของเขาดูน่าสังเวชอย่างยิ่ง

รอบข้างเงียบงัน!

เมื่อลู่เสี้ยงหยางเคลื่อนไหวเขาก็จัดการหมาป่าดำได้ในครั้งเดียว