คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 367

แดร์ริลนั้นไม่ถูกรบกวนจากการโดนหัวเราะเยาะเย้ย

"คุณนิวแมน ผมจริงจัง ได้โปรดบอกผมคุณจะขายมันในราคาเท่าไหร่? ผมต้องการมันเพื่อช่วยชีวิตคน!" เขากล่าวอย่างสัตย์จริง

นี่มันผ่านไปเป็นเวลาสองชั่วโมงแล้ว แดร์ริล ไม่มีทางรับรู้ได้เลยว่าแดกซ์เป็นอย่างไรบ้าง บาดแผลของเขาจะสาหัสหนักหนากว่าเดิมไปแค่ไหน

"เพื่อช่วยชีวิต? ชีวิตใคร?" เซอร์ซีหน้านิ่ว

แดร์ริลมาที่นี่เหงื่อท่วมตัว และเขาไม่สนใจเอเวลินที่ตบหน้าเขาก่อนหน้านี้ ดูเหมือนเขาจะตกอยู่ในอาการตื่นตระหนก

"แดกซ์" แดร์ริลตอบ

'แดกซ์ แซนเดอร์?' เซอร์ซีคิด

แดร์ริลดูเหมือนไม่ได้อำเล่น เซอร์ซีวางแก้วไวน์ลง และมอบสร้อยคอให้เขาทันที "ถ้าเป็นอย่างงั้น ไปช่วยเขาก่อน แล้วเราค่อยมาคุยกันเรื่องเงินทีหลัง"

ชีวิตคนกำลังจะดับสิ้น! แน่นอนเธอจะต้องช่วยเขา

แดร์ริลเต็มเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เขาเร่งรีบไปรับสร้อยคอ

อย่างไรก็ตาม เอเวอลินโน้มนัวเข้ามาคว้าดวงใจแห่งมหาสมุทรออกไปจากเซอร์ซี

"แก!" แดร์ริลมองแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง "เอามาให้ฉัน ฉันต้องการจะช่วยชีวิตเขา!"

เอเวอลินกำสร้อยคอในมือแน่หนาอย่างภาคภูมิใจ "ทำอย่างกับว่าฉันจะสนใจ แกอยู่ตรงนั้นแหล่ะ ถ้าแกเข้ามาใกล้ ฉันจะทำลายมัน"

เธอถ่ายโอนความแข็งแกร่งของเธอจากพลังงานของเธอ จนกระทั่งพลังงานมารวมกันอยู่ในมือ หากเธอกำมันแน่นขึ้นแค่นิดเดียว เอเวลินนั้นก็สามารถทำลายดวงใจแห่งมหาสมุทรได้ทันที

"เอเวอลิน..." เซอร์ซีเรียกหาอย่างตื่นตระหนก สีหน้าของเธอเคร่งเครียด

เธอนั้นรู้จักเอเวอลินเป็นอย่างดี เธอเติบโตในตำหนักอมตะ และคุณปู่ของเธอคือจตุราชันย์พิทักษ์ มันไม่มีสิ่งใดเลยที่เอเวอลินจะหวั่นเกรงกลัว

"ได้โปรด อย่า!" แดร์ริลเหงื่อแตกเย็นยะเยือก "เอาล่ะ เอาล่ะ ฉันจะไม่ขยับ ฉันจะทำอะไรให้เธอได้บ้างเพื่อส่งมันมาให้ฉัน?"

เอเวอลินเย้ย "ไอ้ขยะอย่างแก ต้องการสมบัติล้ำค่าขนาดนี้? แม้ว่าเซอร์ซีจะยินยอมให้แก แต่ฉันคงไม่เห็นด้วย"

แดร์ริลตื่นตาะหนกอย่างมาก แต่เขาก็พยายามใช้เหตุผลกับเธอ "คุณเอเวอลิน ฉันรู้ว่าทำไมเธอถึงโกรธฉัน ฉันไม่ได้หนีหายไปเมื่อวันก่อน ฉันถึงขนาดปรุงโอสถได้สำเร็จ ฉันหายไปก็เพราะมีบางอย่างเกิดขึ้น และฉันจำเป็นจะต้องไปในทันที" แดร์ริลหยิบโอสถออกมาจากกระเป๋าของเขาและให้เอเวลินดู "ดูนี่ ฉันไม่ได้โกหกนี่คือเม็ดยาหยาง ฉันปรุงมันเมื่อคืนก่อน"

'ฮ่ะ? เขาปรุงยานั้นจริง ๆ' คุณผู้หญิงทั้งหลายตกตะลึง และมองหน้ากันอย่างเลิกลั่ก พวกเธอรู้ว่าแม้กระทั่งระดับปรมาจารย์ปรุงโอสถยังไม่สามารถจะปรุงมันขึ้นมาได้ แล้วคนอย่างเจ้าหมอนี่ปรุงมันขึ้นมา? เขาจะต้องโกหกอย่างแน่นอน!

หนึ่งในกลุ่มคุณผู้หญิงกล่าวขึ้นมา "เอเวอลินอย่าไปเชื่อเขา พวกเราไม่มีใครรู้เลยสักคนว่าเม็ดยาหยางหน้าตาเป็นยังไง ใครจะรู้ว่ามันอาจจะเป็นของจริงหรือของปลอม"

"ใช่ ไม่แน่เขาก็เอาของปลอมมาหลอกเธอ"

"จริงที่สุด คนอย่างเขาคงจะทำอะไรก็ได้! อย่าตกหลุมพรางเขา"

'แ-่งเอ๊ย! ฉันอุตสาห์ให้เอเวอลินเชื่อใจได้ในที่สุด ผู้หญิงพวกนี้ก็ดันตัดสินใจมาทำมันพัง!' แดร์ริลคิด

หลังจากได้ยินคำพวกเธอกล่าว เอเวอลินลังเลใจไปชั่วขณะและกล่าว "เอาเม็ดยามาให้ฉันก่อน"

อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่เธอได้ครอบครองเม็ดยา เธอสามารถไปโชว์ให้คุณปู่ของเธอดูเพื่อให้เขาพิสูจน์ได้ว่ามันเป็นของจริงหรือของปลอม

แดร์ริลมอบมันให้กับเธอ อย่างไม่ลังเลและยิ้มเจื่อน ๆ "เอาล่ะ ทีนี้เธอก็เชื่อฉันแล้ว"

เอเวลินส่ายหัว และมองไปหาเขากึ่ง ๆยิ้ม "แดร์ริล ฉันหวังว่าแกจะจำได้ในวันที่แกต้องทำให้ฉันขอร้องเพื่อปรุงยา? ทีนี้ถึงตาแกแล้ว"

'แ-่งเอ๊ย' แดร์ริลสบถกับตัวเอง