คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 910

ชายชาตรีสามคนก็ก้าวเข้ามาภายในห้องโถง!

ทางด้านซ้าย มีชายผู้ถือขวานด้ามยักษ์อยู่ในมือและเขามีรังสีสังหารคุกรุ่น เขาคือแด๊กซ์ แซนเดอร์สจากสำนักภูเขาบุปผา!

ทางด้านขวา มีชายผู้ถือพัดกระดาษอยู่ในมือ เขาดูเฉลียวฉลาดและอ่อนโยน เขาคือประมุขนิกายตำหนักอมตะ เชสเตอร์ วิลสัน!

แดร์ริล ยืนนิ่งไร้อารมณ์อยู่ตรงกลาง ดวงตาของเขาเป็นสีแดงเถือก!

“แดร์ริล?!” อีเว็ตต์ถึงกับกระโดดโลดเต้น เธอรู้สึกประหลาดใจและยินดีปรีดา!

‘แดร์ริลยังไม่ตาย! เขายังมีชีวิตอยู่!’ อีเว็ตต์ไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไร แต่เธอนั้นก็รู้สึกดีใจมาก เธอตื่นเต้นเป็นลิงโลด

อีกด้านหนึ่ง สโลนถึงกับหน้าบึ้งตึง เธอไม่ได้คาดคิดว่าแดร์ริลจะมีชีวิตรอดหลังจากที่เขาตกลงไปในปล่องภูเขาไฟ! เขาคือต้นเหตุที่ทำให้กองทัพโลกใหม่ต้องถอยร่นออกไปจากสมรภูมิรบที่หอคอยดาวปราถนา! เธอโมโหมากที่เห็นหน้าเขาอีกครั้งในวันนี้!

“ท่านอาจารย์!”

“แดร์ริล!”

มีเสียงดังสะท้อนขึ้นมาในเวลาเดียวกัน เจ้าของเสียงคือ เชอรีล มาร์คและเจ้าสำนักโอสถแอนดี้ เคอติส!

เชอรีลนั้นดีใจมากที่ได้พบกับแดร์ริล ผู้แต่งบทเพลง ‘หวานราวน้ำผึ้ง’ ให้กับเธอ มันโด่งดังไปทั่วทุกสารทิศ และทุกคนสามารถร้องมันได้ขึ้นใจ เชอรีลเฝ้าฝันถึงว่าสักวันจะได้กลับมาพบกับอาจารย์ของเธอเพื่อให้เขาแต่งเพลงให้เธออีกสักบทเพลง!

แอนดี้เองก็รู้สึกดีใจพอ ๆ กันที่ได้พบกับแดร์ริล ซึ่งก่อนหน้านี้ภรรยาของเขาต้องทุกข์ทรมานกับโรคภัยแปลกประหลาดที่เกิดจากการวางกระจกสองบาน แดร์ริลเป็นผู้ชำนาญในเรื่องฮวงจุ้ยและได้ช่วยชีวิตเธอไว้ หลังจากเหตุการณ์นั้นแอนดี้และแดร์ริลก็สนิทสนมกัน แดร์ริลจำเป็นที่จะต้องเดินทางออกจากทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่และพวกเขาทั้งคู่ก็ไม่ได้พบเจอกันมานานเป็นปี แอนดี้คิดถึงเขาและไม่ได้คาดคิดว่าจะได้มาพบกับแดร์ริลที่นี่!

ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่แดร์ริล!

อย่างไรก็ตาม แดร์ริลไม่ได้ไหวติงต่อเสียงร้องเรียกรอบ ๆ ตัวเขา สายตาของเขาจ้องเขม็งไปที่มัตเตโอ

“พวกท่านไม่ได้เป็นสหายของสำนักประกายแสง ได้โปรด เชิญออกไปเดี๋ยวนี้” ลอร่าค่อย ๆ เดินเข้ามาหาพวกเขา

“อืม ดูเหมือนว่าในวันนี้พวกท่านทั้งสองกำลังเฉลิมฉลองงานวันเกิดกัน” ใบหน้าของแดร์ริลไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมา รู้สึกราวกับว่าเขาจะต้องฝืนใจตัวเองให้กล่าวอะไรออกมา “พวกเราสามคนเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของสำนักประกายแสงมานานแล้ว และพวกเราก็อยากจะมาที่นี่เพื่อมอบคำอวยพรให้กับพวกท่าน”

ทั่วทั้งห้องโถงก็หัวเราะเกรียวกราว