เดือนธันวาคมเพิ่งจะมาเยือนพร้อมอากาศหนาวกว่าที่เคย โศภิตา รัตนธร นอนนิ่ง ๆ อยู่บนโซฟา พลางฟังเสียงกรีดร้องของแม่สามี จารุณี วงศ์พร ดังมาจากชั้นล่าง “โศภิตา รัตนธร! การที่เธอมีลูกไม่ได้ก็เรื่องหนึ่ง แต่นี่เธอถึงขั้นไม่ยอมทำอาหารให้ตรงเวลาอย่างนั้นเหรอ เธอกำลังพยายามจะทำให้ฉันกับทินกรต้องอดตายใช่ไหม” ตลอดระยะเวลาหกปี ที่เธอแต่งงานกับ แทนไทย ฟากฟ้า แม่สามีของเธอก็เอาแต่พูดว่าเธอเป็นแม่ไก่ที่ออกไข่ไม่ได้ แต่กลับไม่เคยมีใครฉุกคิดเลยว่า สามีของเธอไม่เคยแตะต้องเธอเลยตั้งแต่แรก “รีบลงมาช่วยฉันจัดกระเป๋าเดี๋ยวนี้! ฉันยังต้องไปโรงเรียนอยู่นะ ให้ตายเถอะ!” เสียงเด็กหนุ่มเอ่ยอย่างเร่งเร้า ทินกรคือน้องชายของแทนไทย เขาเป็นเด็กเปรตดี ๆ นี่เอง ตั้งแต่โศภิตาแต่งเข้าครอบครัวนี้ เขาก็พยายามหาวิธีต่าง ๆ เพื่อที่จะทรมานเธอในแต่ละวัน ในความคิดของเขา พี่สะใภ้คนนี้ก็แค่เป้านิ่งดี ๆ นี่เอง หลังจากได้ยินเสียงตะโกน โศภิตาจึงลงมาข้างล่าง เข้าครัวเพื่อทำอาหาร จัดกระเป๋าและกล่องอาหารกลางวันให้ทินกร เธอทำทุกอย่างเหมือนตัวเองเป็นหุ่นยนต์ “คุณแม่คะ อาหารพร้อมแล้ว!” จารุณีเลือดขึ้นหน้าทันทีที่เธอเห็นหน้าอันไร้อารมณ์ของโศภิตา เธอกระแทกแก้วน้ำลงบนโต๊ะและพูดว่า “โศภิตา! เธอใช้เงินของลูกชายฉัน ซุกหัวนอนอยู่ในบ้านของลูกชายฉัน แล้วเธอกล้าดียังไงถึงได้แสดงสีหน้าเหยียดกันแบบนี้! คอยดูนะ ฉันจะโทรหาแทนไทยแล้วบอกให้เขาหย่ากับเธอเดี๋ยวนี้!” มือที่ถือจานอาหารเย็นของโศภิตาสั่น เธอสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะฝืนยิ้ม “แม่คะ หนูไม่ได้เหยียดอะไรเลย” จารุณีไม่เชื่อ ในทางตรงกันข้าม เธอพูดด้วยท่าทางแปลก ๆ “โศภิตา อย่าคิดว่าเพราะเธอมียายแก่หนุนหลังอยู่ แล้วตำแหน่งคุณนายฟากฟ้าของเธอจะมั่นคงนะ เพราะสุดท้ายแล้ว เธอเทียบอะไรทักษอรไม่ได้เลย!” โศภิตาหน้าซีดเมื่อได้ยินชื่อของหญิงสาว ทินกรเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยสองตาของเขาเอง ทันใดนั้น เขายิ้มแล้วพูดว่า “นี่เธอไม่รู้เหรอว่าพี่ทักษอรกำลังจะออกจากโรงพยาบาล และพี่แทนไทยก็จะไปรับเธอมาอยู่กับเรา” โศภิตาหนังตากระตุก และมือที่กำลังจัดจานก็สั่นอีกครั้ง จารุณีทนดูท่าทางคับข้องใจจอมปลอมของโศภิตาไม่ไหวอีกต่อไป เธอพ่นลมหายใจอย่างเย็นชาและโบกมือไล่โศภิตาอย่างไม่ใส่ใจ “อย่ามายืนตรงหน้าฉัน! เธอทำให้ฉันไม่อยากอาหาร ไสหัวไปซะ!” โศภิตาเองก็ไม่อยากยืนอยู่ที่นี่อีกต่อไป เธอจึงเดินขึ้นไปชั้นบนแล้วนั่งลงบนโซฟา ในตอนเย็น รถมายบัคหยุดอยู่ที่หน้าประตู เมื่อสังเกตเห็นดังนั้น โศภิตาจึงลุกขึ้นจากโซฟาทันทีและวิ่งเหยาะ ๆ ไปที่ระเบียงเพื่อมองลงไปข้างล่าง ชายหนุ่มรูปร่างโปร่งในชุดสูทก้าวลงจากรถ เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาและมีท่าทางที่โดดเด่น เขาดูดีกว่าดาราบางคนในทีวีเสียอีก ชายหนุ่มเหมือนจะรู้สึกตัวว่ามีใครบางคนกำลังมองตนอยู่ เขาจึงมองขึ้นไปและเห็นโศภิตากำลังมองลงมา ดวงตาของเขาเย็นชาและไร้ซึ่งความเมตตา แต่โศภิตาคุ้นเคยกับรูปลักษณ์นี้มานานแล้ว มุมปากของเธอกระตุกโดยปราศจากรอยยิ้ม หลังจากแทนไทยเข้ามาในห้อง โศภิตาจึงจัดเตรียมน้ำให้เขาอาบเหมือนอย่างเคย “ที่รัก คุณย่าไปปฏิบัติธรรมอยู่ที่วัดได้เกือบเดือนแล้ว เมื่อตอนเที่ยงท่านโทรมา และบอกว่าท่านสวดมนตร์ขอให้คุณปลอดภัย” “ฉันมีบางอย่างจะบอกเธอ” ทินกรขัดโศภิตาที่กำลังวุ่นอยู่กับการเตรียมอ่างอาบน้ำ เมื่อได้ยินดังนั้น โศภิตาจึงหันกลับมา แทนไทยเพียงจ้องเธอด้วยดวงตาสีเข้มของเขา ดวงตาที่มีเพียงความเฉยเมยและความแปลกแยกอยู่ในนั้น เป็นดวงตาที่ไม่เคยมีความอบอุ่นเลย เขาขยับกลีบปากบางและพูดด้วยเสียงอันหนักแน่น “ทักษอรกำลังจะกลับมา เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้เธอจะต้องย้ายออก” หัวใจของโศภิตาค่อย ๆ กลายเป็นน้ำแข็งไปทีละนิ้ว แน่นอนว่าทินกรพูดถูก “แล้วถ้าฉันปฏิเสธล่ะคะ” น้ำเสียงของเธอแผ่วเบาราวกับหมอกควัน แทนไทยขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้หญิงที่แสนจะเชื่อฟังคนนี้ไม่เชื่อฟังเขา น้ำเสียงของเขาเย็นชาขณะที่เขาพูด “อย่าลืมว่าเมื่อหกปีก่อน เธอแต่งงานกับฉันได้ยังไง” เธอจะลืมได้อย่างไร เพราะตอนที่ทักษอรประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอเองที่เป็นคนเรียกรถพยาบาลและถึงขั้นถ่ายเลือดที่แสนจะหายากให้ทักษอรอยู่เป็นระยะ ๆ และเพราะเรื่องนี้ แทนไทยที่รู้สึกทราบซึ้งในบุญคุณจึงสัญญาว่าเขาจะยอมทำตามคำขอของเธอ ในตอนนั้น โศภิตาบอกเขาว่า คำขอเดียวของเธอคือการแต่งงานกับเขา นั่นเป็นความคิดที่หยั่งรากลึกในหัวของเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอเห็นแทนไทยตอนอยู่มัธยม