คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 109

“พ่อผมเคยบอกว่ายังไม่ได้หย่ากับแม่! แม่ยังเป็นเมียของพ่อ! ยังเป็นแม่ของผม!”

ฟู่ซืออวี่กอดเสิ่นชิงซู จ้องเวินจิ่งซีอย่างไม่ยอมแพ้ “ผมคือลูกที่แม่เลี้ยงโตมากับมือ แม่รักผมมาก! อาเป็นแค่คนผ่านทาง! อาเบ่งได้ไม่กี่วันหรอก!”

เวินจิ่งซี “...”

มีพ่ออย่างไรก็มีลูกอย่างนั้นจริง ๆ!

ท่าทางเอาเรื่องไม่มีเหตุผลแถมยังน่ารังเกียจเหมือนกันเด๊ะ!

เวินจิ่งซีหงุดหงิดเกาศีรษะ มองเสิ่นชิงซู “ตอนนี้เอาไงดี?”

“ฉันจะพาเขาไปแล้วกัน” เสิ่นชิงซูพูดพลางจูงมือฟู่ซืออวี่

แต่ในตอนที่เธอหันไป โจวอวี๋ชูสวมแว่นตาดำหยิบ กระเป๋าหมุนตัวเดินไปทางนอกประตูแล้ว

ฝีเท้าเร่งรีบ ท่าทางเหมือนจะถูกคนตาม

เสิ่นชิงซูหยุดชะงัก มองเงาหลังจากไปของอีกฝ่ายและขมวดคิ้วด้วยความรำคาญ

“เธอดู!” เวินจิ่งซีควันออกหู ชี้หลังโจวอวี๋ชูแล้วพูดกับฟู่ซืออวี่ “นี่ก็คือแม่เสี่ยวชูที่เธอบอกว่ารักเธอนักหนา! ผลเป็นยังไง? ขนาดจะยอมรับว่าเธอเป็นลูกกับทุกคนก็ยังไม่กล้า!”

ฟู่ซืออวี่มองหลังโจวอวี๋ชูที่จากไปนิ่ง ๆ

นอกประตู รถตู้ของโจวอวี๋ชูมาแล้ว

พอประตูรถเปิด โจวอวี๋ชูก็ขึ้นไปเลย

จากนั้นรถตู้กับขับไปข้างหน้า หายไปจากม่านรัตติกาล

ตลอดกระบวนการ โจวอวี๋ชูไม่แม้แต่จะหันมามอง

ดวงหน้าน้ำตาอาบแก้มของฟู่ซืออวี่เต็มไปด้วยความสับสน มือข้างหนึ่งยังจับเสื้อคลุมของเสิ่นชิงซู

“เธอควรมีแม่บังเกิดเกล้าอย่างนี้นี่แหละ!” เวินจิ่งซีลูบกระหม่อมของฟู่ซืออวี่ พร้อมพูดแทงใจอีกคำ

ในที่สุดฟู่ซืออวี่ก็ตอบสนอง แหกปากร้องไห้ ‘แว้’ ขึ้นมาอีกครั้ง!

ทันใดนั้นก็มีสายตานับไม่ถ้วนมองมาพร้อมกับความไม่พอใจและรำคาญ

โจวอวี๋ชูไปแล้ว ฟู่ซืออวี่ถูกเธอทิ้งไว้อย่างไม่ไยดีทั้งอย่างนี้

ส่วนฟู่ซืออวี่ยืนกรานว่าเสิ่นชิงซูคือแม่ของเขา ผู้จัดการจึงได้แต่มาหาเสิ่นชิงซู