คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 113

เส้าชิงจอดรถไว้ที่ตีนเขา

ฟู่ซือเหยียนจูงมือฟู่ซืออวี่เดินเท้าขึ้นไปบนเขาตลอดทาง

เมื่อเข้ามาในทางเข้าสุสาน สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจี มีทั้งไม้ใหญ่และไม้พุ่มสูงต่ำสลับกันไป รูปทรงเป็นเอกลักษณ์ ราวกับเป็นผู้พิทักษ์สุสานแห่งนี้

ณ ลานกว้างอันสง่างาม มีอนุสรณ์สถานขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านสูงเสียดฟ้า

ฟู่ซือเหยียนพาฟู่ซืออวี่หยุดยืนอยู่หน้าอนุสรณ์สถาน และวางพวงหรีดดอกไม้เพื่อแสดงความเคารพ

บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัด

นี่เป็นครั้งแรกที่ฟู่ซืออวี่มาที่นี่ เขาจึงมองไปรอบ ๆ อย่างสนใจ

ฟู่ซือเหยียนจับมือเล็ก ๆ ของเขาไว้ แล้วเดินมุ่งหน้าไปยังสุสานที่อยู่บนยอดเขา

ที่แห่งนั้นคือที่พำนักสุดท้ายของเหล่าวีรชนนิรนามในยุคปัจจุบันนับไม่ถ้วน

“พ่อครับ เรามาหาใครกันแน่เหรอครับ?​”

“มาหาวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง” ฟู่ซือเหยียนก้มลงมองลูกชาย แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง

ฟู่ซืออวี่ถาม “เป็นวีรบุรุษที่เก่งเหมือนไอรอนแมนหรือเปล่าครับ?”

“ไอรอนแมนเป็นเพียงเรื่องสมมติ” น้ำเสียงของฟู่ซือเหยียนทุ้มต่ำและจริงจัง “แต่วีรบุรุษทุกคนที่นี่ ล้วนมีตัวตนอยู่จริง”

“อ๋อ!” ฟู่ซืออวี่พยักหน้ารับทั้งที่ยังไม่เข้าใจดีนัก ดวงตากลมโตของเขายังคงสอดส่ายมองไปรอบ ๆ

ฟู่ซือเหยียนหยุดลงที่หน้าป้ายหลุมศพแห่งหนึ่ง

ป้ายหลุมศพสีดำ ไร้ชื่อไร้นามสกุล

ฟู่ซือเหยียนย่อตัวลง วางช่อดอกไม้ที่นำมาไว้หน้าหลุมศพ

เขาใช้มือเช็ดฝุ่นบนป้ายหลุมศพ ดวงตาสีดำสนิทจับจ้องไปยังป้ายนั้น

ท่ามกลางความเงียบงันอันแสนเศร้า แต่ในขณะเดียวกันก็ราวกับได้เอื้อนเอ่ยถ้อยคำนับหมื่นพัน

ฟู่ซืออวี่ยืนอยู่ข้าง ๆ พ่อของเขา มองป้ายหลุมศพสลับกับมองหน้าพ่อ

แม้ว่าเขาจะมีคำถามมากมาย แต่เขารู้สึกได้ว่าตอนนี้อารมณ์ของพ่อไม่ค่อยดีนัก เขาจึงรู้จักกาลเทศะและเงียบปากไว้

“ซืออวี่”

ฟู่ซือเหยียนหันกลับมา เอื้อมมือไปลูบหัวของฟู่ซืออวี่ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม “คุกเข่าลง แล้วคำนับหนึ่งครั้ง”

“ครับ!”

ฟู่ซืออวี่คุกเข่าลงหน้าหลุมศพอย่างว่าง่าย สองมือวางราบกับพื้น แล้วก้มลงคำนับอย่างนอบน้อม!

หลังจากคำนับเสร็จ ฟู่ซืออวี่ก็เงยหน้าขึ้นมองพ่อ ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ดูน่ารักไร้เดียงสาของเขาเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ไร้มลทิน