คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 116

เสิ่นชิงซูกลับเข้าไปในห้องทำงานเพื่อหยิบเสื้อคลุมกับกระเป๋า เตรียมตัวจะเดินทางไปโรงแรมพร้อมกับทุกคน

“แม่ครับ!”

เสียงของฟู่ซืออวี่ดังมาจากด้านนอก

เสิ่นชิงซูชะงักไป เธอเดินออกจากห้องทำงาน ก็เห็นฟู่ซืออวี่กำลังวิ่งตรงมาหาเธอ

แต่ยังไม่ทันจะถึงตัวเธอ เขาก็ถูกเวินจิ่งซีขวางไว้เสียก่อน

“เจ้าเด็กนี่มาอีกแล้ว!” เวินจิ่งซีกระชากคอเสื้อด้านหลังของฟู่ซืออวี่ไว้ “ใครพาเธอมา?”

“พ่อมาส่งผมครับ”

ฟู่ซืออวี่ถูกคว้าคอเสื้อด้านหลังไว้ก็รู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์นัก แต่ครั้งนี้เขาไม่โวยวาย แถมยังทักทายเวินจิ่งซีอย่างสุภาพอีกด้วย “อาเวิน สุขสันต์วันเทศกาลหยวนเซียวครับ!”

เวินจิ่งซีตะลึงไป

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เจ้านี่มันกลับตัวกลับใจแล้วหรือไง?

“อาเวินครับ คุณอาปล่อยผมได้ไหมครับ? คุณอาคว้าคอเสื้อผมแบบนี้ ผมอึดอัดนิดหน่อยครับ”

เวินจิ่งซี “...”

เขารู้สึกว่ามันแปลกมาก ๆ แต่เมื่อฟู่ซืออวี่แสดงท่าทีเชื่อฟังและสุภาพขนาดนี้ เขาก็ไม่อาจรังแกเด็กได้

เวินจิ่งซีปล่อยมือ มองฟู่ซืออวี่แล้วเลิกคิ้ว “แล้วพ่อของเธอล่ะ?”

“พ่อมีงานต้องไปทำก่อนครับ” ฟู่ซืออวี่ตอบอย่างว่าง่าย

คำพูดที่แม่เสี่ยวชูเคยบอกไว้ เขาจำได้อย่างขึ้นใจ!

ต่อไปนี้เวลาอยู่ต่อหน้าแม่ ห้ามพูดถึงแม่เสี่ยวชู ต้องทำตัวเป็นเด็กดีที่เชื่อฟังและรู้จักกาลเทศะ แบบนั้นแม่ถึงจะกลับมารักและเอ็นดูเขาเหมือนเมื่อก่อน!

ฟู่ซืออวี่ที่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนมาเป็นเด็กดีเชื่อฟัง ทำเอาเวินจิ่งซีไปไม่เป็นเลย

เขาหันไปมองเสิ่นชิงซู “คุณว่าไง?”