คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 139

ณ ห้องทำงานของแพทย์

โจวชิงเจ๋อ ฟู่ซือเหยียน ฉินเยี่ยนเฉิงรวมทั้งจิตแพทย์เจ้าของไข้ของโจวอวี๋ชูล้วนอยู่ที่นั่น

บรรยากาศตึงเครียด

“จากที่เห็นตอนนี้ อาการทางจิตใจของคุณโจวรุนแรงมากแล้ว จากที่คุณชายฟู่อธิบาย ผมวินิจฉัยเบื้องต้นว่า คุณโจวมีอาการความจำสับสนจากปัจจัยด้านจิตใจ อาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับโรคซึมเศร้า แล้วก็อาจเป็นผลกระทบจากเนื้องอกก้อนนั้นในสมองของเธอ”

จิตแพทย์พูดพลางมองไปที่ฉินเยี่ยนเฉิง “หัวหน้าฉิน คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเนื้องอก คุณมีความเห็นว่ายังไงบ้างครับ?”

ฉินเยี่ยนเฉิงกระแอมหนึ่งที “แม้ว่าผมจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเนื้องอก แต่ว่าอาการป่วยของคุณโจวค่อนข้างซับซ้อน อีกทั้งผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านสมอง จากสถานการณ์ตอนนี้ อาการความจำสับสนของคุณโจวเกิดจากอะไรกันแน่ พวกเราก็ยากที่จะสรุปออกมาได้”

เมื่อได้ฟัง โจวชิงเจ๋อก็มองไปที่ฟู่ซือเหยียน

“ตอนนี้คุณคิดจะทำยังไง?” เขาสีหน้าจริงจัง แฝงความแข็งกร้าวไม่น้อย “ตอนนี้เสี่ยวชูรับการกระทบกระเทือนทางจิตใจไม่ได้อีก ที่จริงผมกลับรู้สึกว่าความจำสับสนก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องแย่ ส่วนเนื้องอก…”

โจวชิงเจ๋อขมวดคิ้ว “ไม่ว่าจะต้องทุ่มเทเท่าไร ผมก็จะต้องรักษาเสี่ยวชูให้หาย!”

ในสมองโจวอวี๋ชูมีเนื้องอกก้อนหนึ่ง ดูจากลักษณะแล้ว มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นเนื้อร้าย

ซึ่งก็คือที่คนเรียกกันทั่วไปว่า มะเร็งสมอง

“ตำแหน่งที่มีเนื้องอกเป็นจุดที่รักษายากมาก” ฉินเยี่ยนเฉิงยกแผ่นฟิล์มเอกซเรย์ขึ้นมาดูซ้ำไปซ้ำมา ยิ่งดูสีหน้ายิ่งเคร่งเครียด “ถ้าทำการผ่าตัด จะมีความเสี่ยงสูงมาก มีความเป็นไปได้สูงว่า จะไม่ได้ลงจากเตียงผ่าตัด”

“ถ้าไม่ผ่าตัด” ฟู่ซือเหยียนมองไปทางฉินเยี่ยนเฉิง แววตาลุ่มลึกเกินคาดเดา “จะยื้อได้นานแค่ไหน?”

“คุณพูดบ้าอะไรกัน!” โจวชิงเจ๋อลุกขึ้นทันที จะกระโจนเข้าไปต่อยฟู่ซือเหยียน

“ใจเย็นก่อน! ใจเย็นก่อนครับ!”

“ผอ.โจว ใจเย็นก่อน ทุกคนก็แค่กำลังคุยกันเรื่องอาการป่วยนะครับ”

ฉินเยี่ยนเฉิงกับจิตแพทย์รีบก้าวออกไปห้ามโจวชิงเจ๋อ

ฟู่ซือเหยียนก้มหน้ามาตลอดตั้งแต่ต้น กับทีท่าของโจวชิงเจ๋อนั้น เขาไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบแม้แต่น้อย

โจวชิงเจ๋อถลึงตาใส่ฟู่ซือเหยียน “เสี่ยวชูมีลูกชายให้คุณคนหนึ่งโดยไร้สถานะนะ ฟู่ซือเหยียน ถ้าคุณมีจิตสำนึกอยู่ละก็ ก็ไม่ควรทอดทิ้งเธอในเวลาแบบนี้!”

“เด็กคนนั้นก็ไม่ใช่…”

“เยี่ยนเฉิง” ฟู่ซือเหยียนตัดบทฉินเยี่ยนเฉิง เงยหน้าขึ้นมองโจวชิงเจ๋อ “เรื่องระหว่างผมกับโจวอวี๋ชูคุณไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย อย่าได้คิดว่าเพียงเพราะโจวอวี๋ชูเรียกคุณว่าพี่ชาย แล้วคุณก็จะบงการชีวิตเธอได้จริง ๆ ตระกูลโจวของพวกคุณ ไม่คู่ควร!”

“คุณ!” โจวชิงเจ๋อกัดฟันกรอด “ตระกูลโจวผมเลี้ยงเธอมา จะไม่คู่ควรได้ยังไง?”

ฟู่ซือเหยียนมองเขาอย่างเย็นชา

แววตานั้นเต็มไปด้วยการเหยียดหยาม

“โจวชิงเจ๋อ เธอความจำเสื่อมก็ดีเหมือนกัน” ฟู่ซือเหยียนยืนขึ้น ยกมือปัดเสื้อสูทเล็กน้อย “ตอนนี้เธอจำได้แต่สิ่งดี ๆ ที่ตระกูลโจวทำต่อเธอ สำหรับคุณแล้ว ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีอย่างหนึ่ง”

โจวชิงเจ๋อขมวดคิ้ว สายตาที่จ้องมองฟู่ซือเหยียนนั้นแสดงความแปลกประหลาดออกมาอยู่บ้างอย่างที่ห้ามไว้ไม่อยู่

ฟู่ซือเหยียนไม่สนใจโจวชิงเจ๋ออีกต่อไป เปิดประตูห้องทำงานแล้วก็เดินออกไป

ฉินเยี่ยนเฉิงพยักหน้าให้โจวชิงเจ๋อกับจิตแพทย์หนึ่งที แล้วก็หันหลังวิ่งตามฟู่ซือเหยียนออกไป

……

บนดาดฟ้า ลมหนาวพัดซู่ ๆ

สองมือของฉินเยี่ยนเฉินซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อกาวน์ หนาวจนทนไม่ได้ต้องหดคอเล็กน้อย

“นายคิดจะจัดงานแต่งกับโจวอวี๋ชูจริง ๆ เหรอ?”