คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 175

ฟู่ซือเหยียนมองเสิ่นชิงซูที่อยู่ในชุดเดรสสีดำทั้งตัว สีหน้าเคร่งขรึม

เสิ่นชิงซูเดินไปตรงหน้าฟู่ซือเหยียน

ทั้งสองคนสบตากัน

เสิ่นชิงซูกระตุกยิ้มมุมปาก ในดวงตาแสนงดงามแฝงความเย็นชาเอาไว้ “ประหลาดใจมากเหรอ?”

ฟู่ซือเหยียนจ้องเธอด้วยแววตาเย็นยะเยียบ “คุณไม่คิดจะให้ความร่วมมือกับผมตั้งแต่แรกอยู่แล้วใช่ไหม?”

“ฉันยังให้ความร่วมมือไม่พออีกเหรอ?”

น้ำเสียงของเสิ่นชิงซูเย็นชา “ห้าปีเต็ม ฉันให้ความร่วมมือพอแล้ว ไม่ว่าจะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณ หรือว่าผู้ปกครองที่ถูกต้องตามกฎหมายของฟู่ซืออวี่ ฉันไม่มีอะไรต้องรู้สึกผิด”

“แต่นั่นแล้วยังไง? ฉันได้อะไร?”

ฟู่ซือเหยียนจ้องเธอเขม็ง ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น

“ตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่าโจวอวี๋ชูเป็นแม่แท้ ๆ ของฟู่ซืออวี่ สิ่งที่ฉันต้องการก็แค่ถอนตัวออกมา แต่คุณทำยังไง? อยากอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกกับโจวอวี๋ชูไปด้วย แล้วก็คิดจะใช้สิ่งที่เรียกว่าความรับผิดชอบทางกฎหมายมาจับฉันไว้เป็นตัวประกันไปด้วย”

“ฉันเลี้ยงฟู่ซืออวี่มาห้าปี ฉันไม่ขอให้เขาตอบแทนฉัน ทำไมท้ายที่สุด ฉันยังกลายเป็นคนเลือดเย็นไร้ความรู้สึกที่ทิ้งลูกอีกล่ะ?”

“การอยู่เป็นเพื่อนและความรู้สึกตลอดห้าปี ไม่ใช่สิ่งที่ความสัมพันธ์ทางสายเลือดจะทดแทนได้” ฟู่ซือเหยียนสีหน้าเคร่งขรึม “ช่วงที่คุณย้ายออกไป ซืออวี่เอาแต่คิดถึงคุณตลอด เสิ่นชิงซู การแต่งงานของเรามันไม่ได้กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างที่คุณคิด”

“อย่างที่ฉันคิด?” เสิ่นชิงซูแสยะยิ้ม “ฟู่ซือเหยียน งั้นคุณคิดว่าการแต่งงานห้าปีของเรานี่มันถือว่าปกติเหรอ?”

ฟู่ซือเหยียนขมวดคิ้วเข้าหากันมุ่น นัยน์ตาดำขลับทั้งสองจ้องเธอเขม็ง “การแต่งงานครั้งนี้ทำให้คุณลำบากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ไม่ควรลำบากเหรอ? ช่วงระยะเวลาห้าปี คุณเคยคิดจะสารภาพความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับโจวอวี๋ชูกับฉันหรือเปล่า?”

ฟู่ซือเหยียนได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นไม่ตอบ