คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 216

เสิ่นชิงซูและเฉียวซิงเจียสบตากัน

เฉียวซิงเจียกลั้นหัวเราะ พลางแกล้งยั่วโมโหเวินจิ่งซี “ถ้าเกิดคลอดออกมาแล้วเป็นลูกชายทั้งคู่จริง ๆ คุณเวินผู้เป็นทาสรักลูกสาวคงจะร้องไห้แน่เลยใช่ไหม?”

“เฉียวซิงเจีย!” เวินจิ่งซีโวยวายลั่นทันที “คุณอย่ามาพูดจาไม่เป็นมงคลแบบนี้นะ!”

เฉียวซิงเจียและเสิ่นชิงซูหัวเราะไม่หยุด

ตลอดทาง เพราะมีตัวตลกอย่างเวินจิ่งซีอยู่ด้วย บรรยากาศในรถจึงค่อนข้างสนุกสนานและผ่อนคลาย

เมื่อถึงที่หมาย ทั้งสามคนก็เข้าไปในห้องส่วนตัว หลังจากนั่งลงเรียบร้อยก็สั่งอาหาร

วันนี้ไม่ใช่วันหยุดสุดสัปดาห์ อาหารจึงมาเสิร์ฟค่อนข้างเร็ว

เวินจิ่งซีกินมูมมามจนไม่มีเวลาจะพูดคุย

ดูออกเลยว่าการนอนโรงพยาบาลครึ่งเดือนทำให้เขาอยากอาหารมากจริง ๆ

“มะรืนนี้ฉันก็จะไปเผชิญเคราะห์กรรมในหุบเขาแล้ว!” เฉียวซิงเจียกัดตะเกียบ ถอนหายใจอย่างหมดอาลัยตายอยาก

เสิ่นชิงซูชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมองเธอ “เธอก็จะไปมะรืนนี้เหมือนกันเหรอ?”

“อะไรคือ ‘ก็เหมือนกัน’?” เฉียวซิงเจียขมวดคิ้ว “มะรืนนี้เธอจะไปไหน?”

“ไปเมืองซิง อาจารย์แนะนำให้ฉันไปร่วมถ่ายทำวิดีโอโพรโมตโบราณวัตถุน่ะ” เสิ่นชิงซูเหลือบมองเวินจิ่งซี

“ผมได้ยินมาแล้ว” เวินจิ่งซีกลืนเนื้อวัวในปากลงไปแล้วพูดว่า “วิดีโอโพรโมตนี่จัดโดยภาครัฐเลยนะ เป็นเรื่องดีนี่! คุณวางใจไปเถอะ ทางสตูดิโอผมดูแลเอง!”

เดิมทีเสิ่นชิงซูกลัวว่าเวินจิ่งซีจะติดใจ แต่เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา เธอก็รู้ว่าตัวเองคิดมากไป

“วิดีโอโพรโมตของกรมมรดกทางวัฒนธรรมแห่งชาติเลยเหรอ งั้นเธอก็ต้องดังระเบิดแล้วสิ?” เฉียวซิงเจียมองเสิ่นชิงซูด้วยแววตาเป็นประกาย

“จะเวอร์ขนาดนั้นได้ยังไง ก็แค่วิดีโอโพรโมต ฉันไม่ได้จะเดบิวต์สักหน่อย จะดังได้ยังไง?”

“งานของเธอนี่ดีจังเลยนะ!” เฉียวซิงเจียถอนหายใจ “ไม่เหมือนฉัน เฮ้อ! พอคิดว่าต้องไปอยู่ในหุบเขา ตอนนี้กินอะไรก็ไม่อร่อยแล้ว!”

เสิ่นชิงซูถาม “ต้องไปกี่วัน?”

“อย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์!” เฉียวซิงเจียยกถ้วยชาขึ้นจิบ แล้ววางลง “จริง ๆ แล้วฉันไม่อยากไปเลยนะ แต่โจวชิงเจ๋อถึงกับมาชี้ตัวฉันเองเลย ปฏิเสธลำบากจริง ๆ! โชคดีที่หมอฉินก็ไปด้วย มีคนรู้จักคอยดูแลกันบ้าง อย่างน้อยก็ไม่สิ้นหวังเท่าไหร่!”