คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 268

ฝ่ามือของโจวอวี๋ชูถูกกรีดเป็นแผลลึก ต้องเย็บกว่าสิบเข็ม และพันผ้าก๊อซหนาเตอะเอาไว้

เมื่อผู้กำกับทราบเรื่องก็หน้านิ่มคิ้วขมวด

เพื่อการถ่ายทำละครเรื่องนี้ โจวอวี๋ชูได้ทำการบ้านไว้ล่วงหน้า ในละครมีหลายซีนที่ต้องมีภาพโคลสอัปการบูรณะ โจวอวี๋ชูก็ฝึกซ้อมมาก่อนแล้ว

แต่ตอนนี้กลับต้องหาคนมาแทนโจวอวี๋ชูกะทันหัน เวลาเลยค่อนข้างกระชั้น

ในห้องพักผู้ป่วย โจวอวี๋ชูเป็นฝ่ายโทรหาผู้กำกับเอง

เธอเสนอชื่อเสิ่นชิงซูกับผู้กำกับ

“เสิ่นชิงซูเป็นนักบูรณะมืออาชีพ แถมอาจารย์เจี่ยงอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอเป็นก็เพื่อนเรียนของคุณจางผู้กำกับภาพพอดี เมื่อไม่กี่วันก่อนฉันยังได้ยินคุณจางพูดว่าตอนนี้เธออยู่ที่เมืองซิง ฉันคิดว่าผู้กำกับลองให้คุณจางไปขอความช่วยเหลือจากอาจารย์เจี่ยงดูได้ค่ะ”

ผู้กำกับพูดว่า “ลูกศิษย์ของอาจารย์เจี่ยงเหรอ งั้นต้องเก่งแน่ ๆ ว่าแต่นี่คุณรู้จักกับคุณเสิ่นด้วยเหรอ?”

“เราเคยเจอกันสองสามครั้งค่ะ แต่คุณเสิ่นไม่ค่อยชอบฉันเท่าไร ดังนั้นถ้าคุณจางจะไปขอความช่วยเหลือจากอาจารย์เจี่ยง ก็อย่าพูดถึงฉันจะดีที่สุด แค่บอกว่าขอให้ช่วยถ่ายโคลสอัปฉากบูรณะไม่กี่ช็อตก็พอแล้ว”

“ได้ ทางผมจะไปถามคุณจางเดี๋ยวนี้”

หลังวางสาย โจวอวี๋ชูก็ส่งโทรศัพท์คืนให้เสี่ยวจาง “เธอกลับไปที่โรงแรม แล้วเอาเสื้อผ้าที่ดูเรียบ ๆ มาให้ฉันชุดหนึ่ง ฉันจะออกไปข้างนอก”

เสี่ยวจางขมวดคิ้ว พลางกล่าวด้วยความเจ็บใจ “พี่เสี่ยวชู พี่บาดเจ็บอยู่นะ ควรจะพักผ่อนให้มากสิ!”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันมีเรื่องส่วนตัวที่ต้องไปจัดการนิดหน่อย” โจวอวี๋ชูยิ้มให้เสี่ยวจาง “ไปแล้วรีบก็กลับมาไว ๆ ล่ะ”

“ก็ได้ค่ะ” เสี่ยวจางพยักหน้า แล้วหันหลังเดินออกไป

……

เสิ่นชิงซูตรวจครรภ์เสร็จ ทุกอย่างปกติดี ทารกในครรภ์คนหนึ่งน้ำหนักราวหนึ่งกิโลครึ่ง ส่วนอีกคนหนักหนึ่งกิโลหกขีด อยู่ในเกณฑ์มาตรฐานหมด

ระหว่างทางกลับบ้าน เสิ่นชิงซูได้รับโทรศัพท์จากอาจารย์เจี่ยงเหวินจิ่น

อาจารย์เจี่ยงบอกว่า “เพื่อนเรียนของฉันคนหนึ่งบอกว่าที่กองถ่ายของพวกเขามีดาราเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย แล้วยังเหลืออีกหนึ่งฉากสำคัญมากที่ยังไม่ได้ถ่าย เดิมทีเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ให้เสี่ยวเวินเป็นคนทำก็พอ แต่บังเอิญสองวันนี้เสี่ยวเวินต้องตามอาจารย์ถูไปเมืองนอก

“เข้าใจแล้วค่ะ” เสิ่นชิงซูถามขึ้นว่า “แล้วถ่ายเมื่อไหร่เหรอคะ?”

“พวกเขาบอกว่ามาได้เลยตอนนี้ จะเก็บภาพถ่ายทำที่ฝ่ายนักบูรณะของกรมศิลปากรของพวกเรา โดยใช้กล้องกิมบอลถ่ายทำ ถ้าไม่มีอะไรติดขัด ก็คงใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงก็เสร็จ”

“หนูกับแม่เพิ่งออกจากโรงพยาบาล งั้นตอนนี้พวกเราจะไปเลยนะคะ”

“ได้” เจี่ยงเหวินจิ่นยังกำชับอีกคำ “บอกให้คนขับขับช้า ๆ ไม่ต้องรีบร้อน”

“ค่ะ”

ภายในรถเก็บเสียงดี ไป๋เจี้ยนเหวินซึ่งนั่งอยู่ข้างเสิ่นชิงซูจึงได้ยินคำพูดของเจี่ยงเหวินจิ่นชัดเจนเช่นกัน

“คุณจางคนนั้นก็เหลือเกินจริง ๆ เรื่องแค่นี้ยังออกปากกับเหล่าเจี่ยงช่วยอีก” ไป๋เจี้ยนเหวินไม่พอใจ “เหล่าเจี่ยงก็เป็นเสียอย่างนี้แหละ ไม่เคยรู้จักปฏิเสธ! ทั้งที่เธอกำลังท้องโตอยู่แท้ ๆ ยังต้องลำบากให้เธอวิ่งไปมาอีก!”

“ก็แค่ถ่ายช็อตเดียวเอง ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”