คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 290

“อาจิ้นของหนูไปนัดบอดแล้วจ้ะ!” อาอาฮวาป้องปากกระซิบกับเสี่ยวอันหนิง “พี่ไป๋อวิ๋นของหนูน่ะพอได้ยินว่าอาจิ้นของหนูไปนัดบอด ก็เสียใจจนร้องห่มร้องไห้เลยนะ!”

“นัดบอดคืออะไรเหรอคะ?” เสี่ยวอันหนิงเอียงคอถาม

“นัดบอดก็คือหาแฟน หาภรรยา อาจิ้นของหนูก็อายุไม่น้อยแล้ว ถึงเวลาหาภรรยาแล้วจ้ะ!”

เสี่ยวอันหนิงขมวดคิ้ว “งั้นวันนี้เขายังจะมาทำงานไหมคะ?”

“มาสิ” อาอาฮวากล่าว “ตอนเขาไปยังบอกอยู่ว่าถ้าหนูมาแล้วเขายังไม่กลับมา ให้อาบอกหนูว่าให้รอเขาหน่อย”

เมื่อได้ยิน เสี่ยวอันหนิงก็พยักหน้าหงึก ๆ หันไปก็เห็นแม่ก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา เดินมาทางตนเอง

เสี่ยวอันหนิงกำลังอยากจะพูด ก็เห็นชายหญิงเดินคู่กันมานอกคลินิกแพทย์แผนจีน

ชายหนุ่มสูงยาวเข่าดี สวมเสื้อขาวกางเกงดำ แสงอาทิตย์ยามอัสดงทอดลงบนตัวเขา ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นเหมือนฉาบด้วยแสงสีทอง ยิ่งดูยิ่งสะดุดตา

เขาเห็นเสี่ยวอันหนิงแล้ว คิ้วสวย ๆ ก็ยักเบา ๆ ทีหนึ่ง

ห่างไปไม่กี่เมตร เสี่ยวอันหนิงเห็นแล้วก็เข้าใจสิ่งที่ชายหนุ่มสื่อผ่านนัยน์ตา

ดวงตาดำสนิทกลอกไปมารอบหนึ่ง สูดหายใจเข้า วิ่งพุ่งเข้าใส่ชายหนุ่มพร้อมตะโกนสุดเสียง “พ่อ!”

เสิ่นชิงซูตะลึง ยังไม่ทันได้โต้ตอบ เสี่ยวอันหนิงก็วิ่งออกไปข้างนอกแล้ว…

“พ่อ!”

จิ้นเชวี่ยย่อลงไปนั่งยอง อุ้มเสี่ยวอันหนิงขึ้นมา

เสิ่นชิงซูเห็นฉากนี้แล้ว ก็เข้าใจทันที

แม่สาวน้อยนี่กำลังช่วยเป็นไม้กันหมาให้อาจิ้นของเธอ!

ส่วนหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างกายจิ้นเชวี่ยในเวลานี้ ใส่แบรนด์เนมทั้งตัว ออร่าไม่ธรรมดา เห็นแล้วก็รู้เลยว่าเป็นลูกสาวบ้านผู้ดีมีเงิน

เธอชี้ที่เสี่ยวอันหนิง ตั้งคำถาม “เธอเรียกคุณว่าพ่อเหรอ? คุณ คุณมีลูกแล้วเหรอคะ?”

จิ้นเชวี่ยอุ้มเสี่ยวอันหนิงไว้ มองที่หญิงสาว ใบหน้าหล่อเหลาอ่อนโยนนั้นแค่เห็นก็ทำให้คนเบิกบานใจแล้ว

เขาสีหน้านิ่งสงบ “นี่ลูกสาวผม เธอชื่อเสี่ยวอันหนิง เสี่ยวอันหนิง สวัสดีน้าคนนี้สิลูก เธอแซ่เจียง”

“สวัสดีค่ะ น้าเจียง” เสี่ยวอันหนิงมองที่คุณเจียง เสียงของเด็กน้อยหวานใส “น้าเจียงไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะเป็นเด็กดี ถ้าน้าแต่งงานกับพ่อ หนูจะทำตัวดี ๆ ไม่โวยวายแน่นอนค่ะ!”

“ฉันต้องบ้าไปแล้วถึงจะไปเป็นแม่เลี้ยงให้คนอื่น!” คุณเจียงโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ “คนโกหก! ผู้ชายสารเลว! มีลูกสาวนายไม่บอกแต่แรกล่ะ! เสียเวลาฉันหมด!”

หญิงสาวด่าจบแล้วก็หันหลังเดินจากไปอย่างกระฟัดกระเฟียด

จิ้นเชวี่ยถอนหายใจอย่างโล่งอก จิ้มปลายจมูกเด็กน้อยเบา ๆ “เสี่ยวอันหนิง ขอบใจเธอมากนะ ช่วยอาไว้ได้เยอะเลย”

“เล็กน้อยน่ะค่ะ!” เสี่ยวอันหนิงยักคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์ “คราวหน้าอยากให้ช่วยอีกบอกหนูได้นะคะ”

จิ้นเชวี่ยหัวเราะเบา ๆ หนึ่งที อุ้มเสี่ยวอันหนิงเข้าไปในคลินิกแพทย์แผนจีน