คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 47

“ผมเกลียดแม่!”

ฟู่ซืออวี่โยนหนังสือนิทานก่อนนอนเล่มอื่น ๆ ลงบนพื้นด้วย แล้วยกเท้าขึ้นกระทืบ “คนหลอกลวง! แม่ไม่ต้องการผม ผมก็ไม่ต้องการแม่เหมือนกัน! ของพวกนี้ผมไม่เอาแล้ว!”

“ฟู่ซืออวี่!”

ฟู่ซือเหยียนคว้าแขนของฟู่ซืออวี่ไว้ ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึง “ถ้าลูกยังพูดจาเหลวไหลอีก พ่อจะตีลูกแล้วนะ!”

เขาที่ถูกความโกรธเข้าครอบงำจนหน้ามืดตามัว มองไม่เห็นความเกรี้ยวกราดในแววตาของพ่ออีกต่อไป ตอนนี้เขาแค่อยากจะระบาย อยากจะระบายความน้อยเนื้อต่ำใจทั้งหมดในใจออกมา...

“ผมก็เกลียดเธอ!” ฟู่ซืออวี่เชิดคางขึ้น ดวงตาที่ชุ่มโชกไปด้วยน้ำตาจ้องมองฟู่ซือเหยียนอย่างดื้อรั้นและไม่ยอมแพ้ “พ่อเป็นคนพูดเอง พ่อบอกว่าเธอไม่ใช่แม่จริง ๆ ของผม! ในเมื่อเธอไม่ใช่แม่ของผม! แล้วทำไมผมต้องชอบเธอด้วยล่ะ?! ผมเกลียดเธอ! เกลียดที่เธอโกหกผม!!”

ฟู่ซือเหยียนถึงกับนิ่งอึ้งไป

ประโยคที่ว่า ‘พ่อเป็นคนพูดเอง พ่อบอกว่าเธอไม่ใช่แม่จริง ๆ ของผม!’ ของลูกชาย ราวกับถูกไม้หน้าสามฟาดเข้าที่ศีรษะ!

เขาปล่อยมือจากฟู่ซืออวี่ แล้วหันไปมองเสิ่นชิงซู

เสิ่นชิงซูยืนนิ่งงันอยู่กับที่

เธอกำลังมองฟู่ซืออวี่ ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือซีดเผือดไร้สีเลือด

ดวงตาคู่ที่เคยใสกระจ่างคู่นั้น ตอนนี้กลับคล้ายถูกบดบังด้วยม่านหมอก แสงสว่างถูกบดบังจนหมดสิ้น เหลือทิ้งไว้เพียงความรวดร้าวแหลกสลาย

ฟู่ซือเหยียนผู้ซึ่งคุ้นเคยกับการควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างมาโดยตลอด พลันรู้สึกถึงความไม่สบายใจอย่างประหลาดที่ก่อตัวขึ้นในใจ...

[มะม๊า...ร้องไห้ทำไม?]

ความทรงจำผุดขึ้นมาจากห้วงลึกของกาลเวลา เมื่อมองดูท่าทางโกรธแค้นและไม่ยอมแพ้ของฟู่ซืออวี่ ภาพที่ปรากฏขึ้นในสมองของเสิ่นชิงซูกลับเป็นภาพของฟู่ซืออวี่ในวัยสองขวบกว่าที่กำลังหัดพูด

นึกถึงท่าทางที่เขาเคยเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเงอะงะแต่ก็แสนจะใส่ใจ...

วันนั้นเธอไปเยี่ยมแม่ที่เรือนจำ เมื่อเห็นรอยแผลบนใบหน้าของแม่ จึงได้รู้ว่าแม่ถูกรังแกในเรือนจำ เธอเสียใจมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ระหว่างทางกลับบ้านเธอร้องไห้มาตลอดทาง

ตอนนั้นเธอนั่งอยู่บนโซฟาอ่านหนังสือเป็นเพื่อนฟู่ซืออวี่ แต่เพราะมีเรื่องในใจจึงเผลอเหม่อลอยไป

ฟู่ซืออวี่ตัวน้อยสังเกตเห็น เขาใช้ทั้งมือและเท้าปีนขึ้นมาบนตักของเธอ กางแขนอ้วนป้อมโอบรอบคอของเธอ แก้มยุ้ยนุ่มนิ่มแนบชิดกับแก้มเธอ “มะม๊าอย่าไม่สบายใจนะ ซืออวี่อยู่เป็นเพื่อนมะม๊านะ~”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน