คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 57

เวินจิ่งซีไม่คิดจะตามใจเขาเลยแม้แต่น้อย เขาอุ้มเด็กชายพาดบ่าแล้วตบก้นไปหนึ่งฉาด “มิน่าล่ะ แม่ของนายถึงไม่ต้องการนายแล้ว เจ้าเด็กน่ารำคาญ!”

“แม่! แม่ช่วยผมด้วย ฮือ ๆ ๆ... แม่ครับ คุณอาใจร้ายคนนี้ตีผม…”

ไม่ว่าฟู่ซืออวี่จะร้องไห้โวยวายดิ้นรนแค่ไหน สุดท้ายก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเขาถูกเวินจิ่งซีแบกลงไปข้างล่างได้

มีรถเมย์บัคคันหนึ่งจอดอยู่ข้างทาง

กระจกฝั่งที่นั่งข้างคนขับเลื่อนลง

ฟู่ซืออวี่ร้องตะโกนใส่ฟู่ซือเหยียนที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับว่า “พ่อ! พ่อช่วยผมด้วย….”

ฟู่ซือเหยียนผลักประตูรถลงมาแล้วเดินเข้ามาหา

เวินจิ่งซีโยนฟู่ซืออวี่ไปอยู่ในอ้อมแขนของฟู่ซือเหยียนทันที

พอเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของฟู่ซือเหยียน ฟู่ซืออวี่ก็กอดคอของเขาไว้แน่น เสียงร้องไห้เบาลง ซบหน้าลงบนไหล่ของฟู่ซือเหยียนอย่างอ่อนแรง ร่างเล็ก ๆ สะอึกสะอื้น ดูน่าสงสารและเสียใจเป็นอย่างมาก

ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อครู่ฟู่ซืออวี่เพิ่งจะอาละวาดทุบตีเขาอย่างเกรี้ยวกราดอยู่ข้างบนล่ะก็ เวินจิ่งซีคงโดนท่าทางน่าสงสารนี้หลอกเข้าให้แล้ว!

ไม่คิดไม่ฝันเลยจริง ๆ ว่าเสิ่นชิงซูจะให้กำเนิดเจ้าเด็กหน้าซื่อใจคดตัวน้อยนี่ออกมา!

ในใจของเวินจิ่งซีเต็มไปด้วยความรังเกียจ เขามองฟู่ซือเหยียนแล้วพูดอย่างไม่ไว้หน้าว่า “คุณชายฟู่มีชื่อเสียงโด่งดัง ทั้งยังมาจากตระกูลที่ร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งของเมืองเป่ย แต่กลับอบรมสั่งสอนลูกได้หละหลวมขนาดนี้ ช่างน่าประหลาดใจจริง ๆ นะครับ!”

ฟู่ซือเหยียนอุ้มฟู่ซืออวี่ไว้ ดวงตาภายใต้กรอบแว่นจ้องมองเวินจิ่งซีนิ่งลึก

แม้จะเป็นการพบกันครั้งแรก แต่ทั้งสองต่างก็เคยได้ยินชื่อเสียงของอีกฝ่ายมาบ้าง

ฟู่ซือเหยียนไม่ได้สนใจคำพูดยั่วยุของเวินจิ่งซี เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “เสิ่นชิงซูไม่อยู่เหรอ?”

“เธอเหรอ ยุ่งอยู่น่ะ!”

เวินจิ่งซีล้วงกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่ง มองสำรวจฟู่ซือเหยียนแวบหนึ่ง ก่อนจะยกมุมปากขึ้น “มีธุระอะไรกับเธอเหรอ? ถ้าไม่ว่าอะไร ผมช่วยบอกต่อให้ได้นะ”

ใบหน้าหล่อเหลาของฟู่ซือเหยียนเย็นชาลง เขามองจ้องเวินจิ่งซีอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดว่า “รบกวนคุณช่วยบอกเธอด้วยว่า ผลการตรวจไขกระดูกของแม่กับน้องชายเธอออกมาแล้ว”

พูดจบ ฟู่ซือเหยียนก็อุ้มฟู่ซืออวี่ขึ้นรถไป

ไม่นาน รถเมย์บัคก็ขับจากไป

เวินจิ่งซีมองเงารถที่ค่อย ๆ เล็กลงไป ริมฝีปากบางก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นชา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน