คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 56

“เด็กบ้านไหนกันน่ะ” เวินจิ่งซีลุกขึ้นยืน มองออกไปนอกประตูด้วยความสงสัย “ที่นี่ก็ไม่ใช่ตึกที่พักอาศัยนี่นา ทำไมถึงมีเด็กมาวิ่งเล่นเพ่นพ่านได้?”

“มาหาฉัน”

“หาคุณ?” เวินจิ่งซีหันกลับมา “เด็กคนนั้นเรียกหาแม่นะ... คุณ? นี่คุณแต่งงานแล้วเหรอ? แถมลูกยังโตขนาดนี้แล้วด้วย?!”

“กำลังทำเรื่องหย่าอยู่ เด็กคนนี้ไม่ได้อยู่ในความดูแลของฉัน”

เสิ่นชิงซูไม่อยากอธิบายอะไรมาก และก็ไม่อยากออกไปเผชิญหน้ากับฟู่ซืออวี่ “คุณไปบอกเขาแล้วกันว่าฉันไม่อยู่ที่นี่ ฉันจะไม่ออกไป”

เวินจิ่งซียังไม่ทันได้ถามอะไรต่อ เสิ่นชิงซูก็หันหลังเดินเข้าห้องบูรณะไปแล้ว

เขาได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ ด้วยความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้าน ก่อนจะหันหลังเดินไปที่ประตูใหญ่

ฟู่ซืออวี่เห็นคนเดินมา ตอนแรกนึกว่าเป็นเสิ่นชิงซู แต่พอเห็นว่าเป็นเวินจิ่งซี รอยยิ้มที่เพิ่งผุดขึ้นบนใบหน้าก็พลันหายไปในทันที

ประตูสตูดิโอเป็นประตูกระจกอัตโนมัติ แต่หลายวันนี้เสิ่นชิงซูกับเวินจิ่งซีส่วนใหญ่จะอยู่ในห้องบูรณะ เพื่อความปลอดภัย ประตูกระจกจึงถูกล็อกไว้จากด้านในชั่วคราว

เวินจิ่งซีกดสวิตช์ ประตูกระจกจึงค่อย ๆ เลื่อนเปิดออก

ฟู่ซืออวี่ยืนนิ่งอยู่กับที่ แหงนหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองเวินจิ่งซีที่อยู่ตรงหน้า

ในใจก็แอบพิจารณาอยู่เงียบๆ

ดูเหมือนจะสูงพอ ๆ กับพ่อเลย แต่ยกเว้นส่วนสูงแล้ว ส่วนอื่นไม่เหมือนพ่อเลยสักนิด

พ่อชอบใส่เสื้อผ้าสีดำ ชอบใส่แว่นอยู่บ่อย ๆ หล่อมาก แต่ก็ดูเคร่งขรึมมากเช่นกัน

ส่วนคนตรงหน้านี้... ผิวขาวมาก ดวงตาสวยเหมือนดวงดาว ที่สำคัญคือ เขาดูเหมือนจะหนุ่มกว่าพ่อตั้งเยอะ...

ยิ่งฟู่ซืออวี่เปรียบเทียบ ความรู้สึกไม่สบายใจในใจก็ยิ่งรุนแรงขึ้น!

หรือว่าที่เสิ่นชิงซูอยากจะหย่ากับพ่อให้ได้ เป็นเพราะว่าพ่อแก่เกินไปงั้นเหรอ?

เวินจิ่งซีก้มหน้าลงมองฟู่ซืออวี่ เห็นเขาไม่พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่งก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้าหนู มาหาใครเหรอ?”

“ผมมาหาแม่!” ฟู่ซืออวี่ขมวดคิ้ว ตะโกนเสียงดังฟังชัด “แม่ผมชื่อเสิ่นชิงซู!”

“อ๋อ” เวินจิ่งซีเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ “เธอไม่อยู่”

“คุณโกหก!” ฟู่ซืออวี่ถลึงตาใส่เขาอย่างโกรธเคือง “อย่าคิดว่าผมเด็กแล้วจะหลอกง่ายนะ! เวลาแม่ไม่กลับบ้าน ก็จะมาอยู่ที่นี่ตลอด!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน