คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 73

“ขอโทษนะ ผมคิดน้อยเกินไป ผมแค่รู้สึกว่าในเมื่อซือเหยียนเสนอตัวช่วยคุณตั้งแต่แรกเอง ด้วยนิสัยเขาแล้วก็น่าจะช่วยคุณให้ถึงที่สุด”

ฉินเยี่ยนเฉิงเว้นระยะไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อว่า “คุณเสิ่นครับ ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่คนประเภทที่จะเข้าไปแทรกกลางในความสัมพันธ์ของคนอื่น ถ้าเกิดว่าการกระทำและคำพูดก่อนหน้านี้ของผมล่วงเกินคุณไป ผมต้องขอโทษคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ”

“หมอฉินพูดเกินไปแล้วค่ะ” เสิ่นชิงซูยิ้มบาง ๆ “ระหว่างฉันกับฟู่ซือเหยียนไม่ถึงขั้นเป็นเพื่อนกันด้วยซ้ำ หลังจากนี้หมอฉินไม่ต้องพูดถึงเขาต่อหน้าฉันบ่อยนักน่าจะดีกว่า คนอื่นได้ยินอาจจะสร้างความเข้าใจผิดกันได้ง่าย ๆ”

ฉินเยี่ยนเฉิงพยักหน้ารับ “คุณพูดถูก หลังจากนี้ผมจะระวังให้มากขึ้นครับ”

นอกประตูห้องพักคนไข้ที่ถูกเปิดแง้มไว้เล็กน้อย ชายหนุ่มคนหนึ่งมองเสิ่นชิงซูผ่านช่องประตู

ใบหน้ามุมข้างของหญิงสาวซีดขาวเหมือนกระดาษ บนหน้าผากติดผ้าก๊อซหนาเตอะเอาไว้ มองแล้วน่าสงสารจับใจ

ทว่าแววตาของเธอกลับนิ่งเรียบ ขณะที่กำลังเอ่ยประโยคเหล่านั้นออกมา น้ำเสียงยิ่งเย็นชาไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ

คิ้วดกดำของฟู่ซือเหยียนขมวดขึ้นเล็กน้อย เขามองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจู่ ๆ ก็กระตุกมุมปากขึ้น เผยรอยยิ้มที่ดูเย็นชาที่สุดขึ้นมา

ไม่นานนัก เขาก็ถอนสายตากลับมา หมุนตัวกลับและเดินจากไปทันที

พยาบาลคนหนึ่งไถรถเข็นเปลี่ยนยาเดินผ่านมา สายตาบังเอิญเห็นตะกร้าผลไม้ถูกทิ้งไว้ในถังขยะด้านข้าง

“ใครกันนะ เอาตะกร้าผลไม้พรีเมียมขนาดนี้มาโยนทิ้งถังขยะได้ยังไงกันเนี่ย?”

พยาบาลมองสำรวจตะกร้าผลไม้ แพ็กเกจอย่างหรู ผลไม้ก็ดูจะเป็นของเกรดพรีเมียมซะด้วย…

......

ช่วงนี้ฟู่ซือเหยียนรับทำคดีข่มขืนผู้เยาว์รายหนึ่งไว้ พ่อแม่ของเหยื่อเป็นแรงงานจากต่างถิ่น ส่วนผู้กระทำผิดมีถึงสี่คน และเป็นทายาทเศรษฐีตระกูลใหญ่ในพื้นที่ คดีลักษณะนี้มักพัวพันกับความเหลื่อมล้ำทางชนชั้นในสังคม เป็นเรื่องยากที่จะจัดการเอาผิด

หลายวันที่ผ่านมา เวลาโดยส่วนใหญ่ของฟู่ซือเหยียนก็ทุ่มเทไปกับคดีนี้

เช้านี้พ่อแม่เหยื่อมาพบเขาที่สำนักงานทนายอีกครั้ง บอกว่าพวกเขาถูกคุกคามและตามแก้แค้น

ฟู่ซือเหยียนปลอบพวกเขา รับปากว่าจะพยายามสู้คดีอย่างถึงที่สุด และจากนั้นก็ให้ผู้ช่วยคุ้มกันพวกเขากลับไปส่งที่บ้านด้วยตัวเอง

กระทั่งส่งพ่อแม่ของเหยื่อเรียบร้อย สายโทรเข้าจากฉินเยี่ยนเฉิงก็ดังขึ้น

ฟู่ซือเหยียนรับโทรศัพท์ เดินไปข้างหน้าต่างที่ยาวจรดพื้น และนวดหว่างคิ้วเบา ๆ “มีอะไรเหรอ?”

“เมื่อคืนฉันเอาแต่คิดอยู่ทั้งคืน ถึงยังไงฉันก็ยังรู้สึกว่าเรื่องเสิ่นเยี่ยนอิ๋งนั่นนายควรจะช่วยจัดการให้มันเรียบร้อยทีนะ คนเราช่วยแล้วก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุดไม่ใช่เหรอ”

ได้ยินแบบนั้น ฟู่ซือเหยียนที่กำลังบีบหว่างคิ้วอยู่ก็ชะงักไป นัยน์ตาสีดำขลับหรี่ขึ้นเล็กน้อย “นายดูเป็นห่วงเสิ่นชิงซูดีนะ”