คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 72

“อืม”

“แค่อีกสี่วันก็จะถึงวันสิ้นปีแล้วนะ” เฉียวซิงเจียสีหน้าเคร่งเครียด “เธออยู่ฉลองปีใหม่กับน้าเจียงให้เสร็จเรื่องก่อนแล้วค่อยผ่าตัดไม่ดีกว่าเหรอ?”

“ฉันหาข้อมูลแล้ว ช่วงอยู่เดือนหลังทำแท้งแค่อยู่บ้านทำตัวให้อุ่นอย่าออกไปไหนมากก็พอ เรื่องอื่นก็ดูจะไม่มีปัญหาอะไรแล้วนี่”

“แต่ว่า…”

“ซิงซิง เธอช่วยถามให้ฉันหน่อยสิ” เสิ่นชิงซูมองเฉียวซิงเจีย “กว่าจะนัดผ่าตัดได้มันยุ่งยากจะตาย อีกอย่างให้รออีกหนึ่งอาทิตย์…มันนานเกินไป”

ถึงอย่างไรก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเอง ปล่อยไปหนึ่งวัน ความอาวรณ์ของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นหนึ่งเท่า

เธอกลัว กลัวว่าถ้ายังยื้อเวลาต่อไปแบบนี้อีก เธอจะเปลี่ยนใจขึ้นมา

เฉียวซิงเจียมองว่าแบบนี้ไม่ค่อยดี แต่ในเมื่อเสิ่นชิงซูยืนกรานแน่วแน่ขนาดนี้ เธอก็ได้แต่จำใจช่วยถามให้เพื่อนของเธอ

หัวหน้าเจียงได้ยินว่าเสิ่นชิงซูเพิ่งออกมาจากห้องฉุกเฉิน แถมยังมีแผลเย็บที่หน้าผาก แต่ยังอยากจะขอผ่าตัดในช่วงบ่ายนี้อีก นอกจากจะไม่อนุญาตแล้ว ยังด่าเฉียวซิงเจียทะลุออกมาจากโทรศัพท์ไปยกหนึ่งด้วย

เฉียวซิงเจียถูกด่าหนักจนไม่กล้าเถียงออกมาสักคำ

หลังจากวางสาย เธอก็เบะปากบ่นอย่างน้อยใจ “เห็นไหม ว่าไม่ได้! เธอมีกรุปเลือดหายากนะมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น! ตั้งแต่ฉันได้บรรจุเป็นหมอเต็มตัว เพิ่งโดนอาจารย์กินหัวหนักขนาดนี้ครั้งแรกเลย!”

“ขอโทษนะ ฉันก็แค่…”

“ช่างเถอะ” เฉียวซิงเจียตัดบท ก่อนจะมองค้อนเธอไปที “ตั้งแต่ได้สติจนตอนนี้เธอพูดขอโทษกับฉันไปกี่รอบแล้วก็ไม่รู้ เธอพูดไม่เบื่อแต่ฉันเนี่ยขี้เกียจฟังแล้ว ตอนนี้เธอไม่ต้องคิดเรื่องอะไรทั้งนั้น พักผ่อนให้เต็มที่ก่อน”

เสิ่นชิงซูเม้มปาก ไม่พูดอะไรต่อ

เฉียวซิงเจียเห็นเธอยังมีสีหน้าหมองเศร้า ก็เม้มปากก่อนจะถอนหายใจออกมา “ไม่ต้องใจร้อนไปหรอก อาจารย์เจียงเข้าใจสถานการณ์ของเธอ อาจารย์บอกฉันเองว่าอาจารย์คอยติดตามรายงานสถานการณ์จากคลังเลือดตลอด ไว้ฉลองปีใหม่เสร็จแล้ว ถ้าเธอยังอยากจะทำ ก็ให้ฉันโทรหาอาจารย์ได้ตลอดเวลา”

เสิ่นชิงซูลูบหน้าท้องของตัวเอง “ถ้างั้นไว้ผ่านคืนส่งท้ายปีก่อนแล้วค่อยว่ากันคราวหลังแล้วกัน”

......

ช่วงพลบค่ำ ฉินเยี่ยนเฉิงเจียดเวลาว่างแวะมาเยี่ยมเสิ่นชิงซู

เฉียวซิงเจียตอนนี้ไปเข้าเวรแล้ว ห้องพักคนไข้จึงมีเพียงพวกเขาสองคน

หลังจากฉินเยี่ยนเฉิงตรวจสอบจนมั่นใจแล้วว่าเสิ่นชิงซูไม่มีอาการรุนแรงอะไรแล้ว ก็กระแอมเบา ๆ ใคร่ครวญซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่สุดท้ายก็เอ่ยขึ้นว่า “คือว่า ตอนบ่ายฟู่ซือเหยียนแวะมาหาผม”

สีหน้าของเสิ่นชิงซูชะงักไปเล็กน้อย

ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอมองไปทางฉินเยี่ยนเฉิง “หมอฉิน มีคำถามที่ฉันอยากถามตลอด ฟู่ซือเหยียนเคยพูดถึงฉันต่อหน้าคุณบ้างไหม?”