คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 71

ฟู่ซือเหยียนไม่ตอบคำถามของเขา แต่ถามกลับว่า “นายเพิ่งกลับมาจากห้องฉุกเฉินเหรอ?”

“ใช่สิ!” ฉินเยี่ยนเฉิงเดินเข้ามา และนั่งลงตรงข้ามฟู่ซือเหยียน ร่างสูงใหญ่เอนพิงพนักพิงโซฟา แล้วปล่อยตัวตามสบาย “ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ต้องไปแย่งชีวิตคนกลับมาจากปากประตูนรกงี้ ขืนช้าไปวิเดียวนะคนก็ไม่รอดแล้ว!”

ได้ยินแบบนั้น หัวคิ้วของฟู่ซือเหยียนกระตุกขึ้นมา “รุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ก็เออสิว? เลือดออกในช่องท้องเลยนะ ตอนนี้รอดแล้วก็จริง แต่ต้องนอนไอซียูอีกหลายวันเลย…”

“เลือดออกในช่องท้อง?” ฟู่ซือเหยียนพูดขัดฉินเยี่ยนเฉิง นัยน์ตาสีดำขลับคู่นั้นจ้องฉินเยี่ยนเฉิงนิ่ง ๆ คล้ายกำมีลมพายุกำลังก่อตัวอยู่ในนั้น

ฉินเยี่ยนเฉิงตอนนี้กำลังหลับตานวดต้นคอที่เมื่อยล้าของตัวเองอยู่ ไม่ได้สังเกตท่าทีที่แปลกไปของฟู่ซือเหยียนเลยสักนิด

“ใช่น่ะสิเมื่อวานยังดี ๆ อยู่เลย อยู่ ๆ วันนี้ก็เป็นแบบนี้แล้ว เนี่ยถึงได้บอก คนเราเกิดมามีชีวิตได้แค่ครั้งเดียวต้องรู้จักทะนุถนอมสิ่งตรงหน้าให้ดี ไม่มีใครรู้หรอกนะว่าระหว่างวันพรุ่งนี้กับความตายอะไรจะมาถึงก่อนกัน ก็เหมือนคนไข้ของฉันคนนี้…”

“อยู่ไหน?”

ฉินเยี่ยนเฉิงถึงกับงง “?”

เขาลืมตาขึ้นมา ก็ต้องตกใจกับใบหน้ามืดครึ้มของฟู่ซือเหยียน “ไม่ นายเป็นอะไรของนายเนี่ย?”

“เลือดออกในช่องท้อง ใครทำร้ายมา?” เสียงของฟู่ซือเหยียนเยียบเย็น แฝงด้วยความโกรธที่รุนแรงเกินกว่าจะมองข้าม

“ทำร้าย?” ฉินเยี่ยนเฉิงยืดตัวนั่งหลังตรงทันที พลางมองฟู่ซือเหยียนด้วยสีหน้าเหมือนจะถามว่า ‘นายไหวปะเนี่ย’ “โถ่เพื่อน คนแก่อายุแปดสิบปีแล้ว ใครจะไปกล้าทำร้ายเขา!”

ฟู่ซือเหยียนผงะไป

“คนแก่?” เขาขมวดคิ้ว มือที่กำหมัดแน่นคลายออกเล็กน้อย “คนที่นายเพิ่งไปช่วยมาคือ…”

“คนไข้ของฉันไง!” ฉินเยี่ยนเฉิงรู้สึกว่าวันนี้ฟู่ซือเหยียนดูแปลก ๆ “ไม่นะ นายจะสนใจคนแก่อายุแปดสิบไปทำไม? นายน่าจะสนใจว่าทำไมฉันถึงได้ตามหานายแต่เช้ามากกว่า?”

ฟู่ซือเหยียนเม้มปากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าสายตาที่มองฉินเยี่ยนเฉิงตอนนี้เจือความรำคาญอยู่หน่อย ๆ

ฉินเยี่ยนเฉิงรู้สึกงงที่ถูกเขามองด้วยสายตาแบบนี้

“ฟู่ซือเหยียนตกลงยังไงกันแน่? นายดูแปลก ๆ นะ! ที่เมื่อเช้าไม่รับโทรศัพท์เพราะเจอเรื่องใหญ่อะไรหรือเปล่า? ตกลงนายหายหัวไปทำธุระอะไรอยู่กันแน่…นี่! ฉันยังพูดไม่จบเลยนะนายจะไปไหน? ฟู่ซือเหยียนนี่นาย…”

‘ปัง’ ประตูห้องทำงานถูกเปิดและปิดกลับไปเหมือนเดิม

ฉินเยี่ยนเฉิงมองบานประตูที่ปิดสนิท พลางขมวดคิ้วบ่น “งงไปหมด…”

......

ภายในห้องพักคนไข้ เสิ่นชิงซูเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา

เฉียวซิงเจียเฝ้าเธอตลอด พอเห็นเธอตื่น ก็ถามทันทีว่าเธอรู้สึกยังไงบ้าง?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน