คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 83

เสิ่นชิงซูฝัน

ในความฝันเธอกับแม่กินอาหารค่ำส่งท้ายปีเก่าด้วยกัน

แม่ชมว่าฝีมือปลายจวักของเธอยอดเยี่ยม

เสิ่นชิงซูฉีกยิ้ม ทว่าน้ำตาไหลออกมาจากหางตา

“แม่...”

บนเตียงใหญ่ เสิ่นชิงซูขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น น้ำตาเปียกชุ่มไปทั่วหมอนใบใหญ่

เธอละเมอไม่หยุด มือทั้งสองกำปกคอที่อยู่ตรงอกแน่น เจ็บปวดสุดจะทน

ในความฝันแม่บอกว่าเธอเหนื่อยแล้ว เส้นทางหลังจากนี้มีเพียงเธอต้องเดินต่อไปด้วยตัวเอง...

เสิ่นชิงซูร่ำไห้ขอร้องไม่ให้แม่ไป ทว่าแม่ก็ยังค่อย ๆ หายไปบนผิวน้ำที่มีหมอกลง ต่อให้เสิ่นชิงซูจะเรียกยังไงก็ไม่ปรากฏตัวอีก

“แม่!”

เสิ่นชิงซูสะดุ้งตื่นจากความฝัน

เห็นเพดานแสนคุ้นตา ชั่วขณะหนึ่งเธอเกิดความสับสน

“แม่!”

ฟู่ซืออวี่ที่กำลังเล่นของเล่นอยู่ปลายเตียงเห็นว่าเสิ่นชิงซูตื่นแล้ว ก็ทิ้งของเล่นแล้วปีนไปข้างตัวเธอ

“แม่ แม่ฝันร้ายเหรอครับ?”

เสิ่นชิงซูมองฟู่ซืออวี่ ในหัวที่กำลังสับสนค่อย ๆ ได้สติขึ้นมา

ที่นี่คือคฤหาสน์หนานซี

แต่ว่า เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

เสิ่นชิงซูยันเตียงลุกขึ้นนั่ง แล้วยกมือขึ้นนวดขมับที่บวม

เธอจำได้อยู่ราง ๆ ว่าตัวเองไปริมแม่น้ำ คล้ายกับข้ามรั้วไปแล้ว...

เรื่องหลังจากนั้นเธอจำไม่ได้แล้ว

“แม่? ทำไมแม่ถึงร้องไห้ล่ะ?” ฟู่ซืออวี่เงยหน้าลูบใบหน้าที่เปียกชุ่มของเธอ “ตอนแม่นอนก็มีน้ำตาไหลออกมาตลอด แถมแม่ยังเอาแต่เรียกแม่อีกด้วย”

เสิ่นชิงซูมองฟู่ซืออวี่

ความเป็นห่วงในแววตาของเด็กโกหกคนไม่ได้

ทว่า ตอนเด็กขมวดคิ้วมองคนอื่น ลักษณะระหว่างคิ้วตานั้น คล้ายกับโจวอวี๋ชูอยู่สองสามส่วน