คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 82

เสิ่นชิงซูไม่มองฟู่ซือเหยียนอีก เธอหมุนตัวเดินโซซัดโซเซไปข้างหน้า

“อาซู!”

เฉียวซิงเจียตามเธอไป แล้วประคองเธอขึ้นรถ

ขนตาฟู่ซือเหยียนสั่นระรัว ขายาว ๆ เพิ่งจะสาวออกไปเพียงก้าวเดียว ฉินเยี่ยนเฉิงทนดูต่อไม่ไหว จึงรุดหน้าไปขวางเขาเอาไว้

“ซือเหยียน ช่างเถอะ คนที่เธอต้องการในตอนนี้ไม่ใช่นาย”

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของฟู่ซือเหยียนก็เคร่งขรึมขึ้น

ฉินเยี่ยนเฉิงเห็นท่าทีนี้ของเขา ก็อารมณ์เสียที่ไม่ได้ดั่งใจเล็กน้อย “แต่นายก็พูดไม่เป็นเกินไปแล้ว ไปที่นั่นก็ไปทำเป็นว่ามีตัวตน น่าโมโหจริง ๆ!”

ฟู่ซือเหยียนชำเลืองมองเขาทีหนึ่ง สีหน้าเคร่งขรึมจนน่ากลัว ไม่ส่งเสียงอะไรออกมาทั้งนั้น

ฉินเยี่ยนเฉิงทอดถอนใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไร้เหตุผล

“ฉันไม่ได้ว่านายนะ เรื่องที่นายกับเสิ่นชิงซูแอบแต่งงานกันกับฉันก็ยังปิดบัง! ตอนนี้พอฉันนึกถึงคำพูดพวกนั้นที่ฉันพูดที่บาร์ครั้งก่อน ฉันมันไม่รู้สถานการณ์เลยจริง ๆ มิน่าล่ะตอนนั้นหมอเฉียวถึงใช้สายตาพรรค์นั้นมองฉัน ฟู่ซือเหยียน นายทำให้ฉันตาย...”

ตอนนี้ฟู่ซือเหยียนไม่มีกะจิตกะใจจะมาฟังฉินเยี่ยนเฉิงบ่น เขาล้วงโทรศัพท์ออกมา ต่อสายไปยังหมายเลขหนึ่ง “เรียกทีมค้นหาและกู้ภัยให้ฉันทีมหนึ่ง ค่าใช้จ่ายไม่ใช่ปัญหา...”

...

การค้นหาและกู้ภัยสามวัน เสิ่นชิงซูไม่ได้รออยู่ริมแม่น้ำ ทว่ารออยู่ในสถานีตำรวจ

เฉียวซิงเจียลาพักร้อนกับทางโรงพยาบาล มาอยู่เฝ้าเสิ่นชิงซูทุกวัน

จนกระทั่งวันส่งท้ายปีเก่าวันนี้ เจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบคดีนี้บอกกับเสิ่นชิงซูว่า ยุติการค้นหาและกู้ภัยแล้ว พร้อมแสดงความเสียใจกับเธอ

เสิ่นชิงซูไม่พูดอะไร หลังออกมาจากสถานีตำรวจเธอก็บอกว่าจะไปซูเปอร์มาเก็ต

เฉียวซิงเจียรู้ว่าเธออารมณ์ไม่ดี ตั้งแต่เจียงเยว่หลานเกิดเรื่อง เธอก็กดความรู้สึกทุกอย่างเอาไว้ในใจ

แบบนี้ทำให้ไม่สบายใจยิ่งกว่าโวยวายใหญ่โตเสียอีก

แต่เฉียวซิงเจียจนปัญญา

เสิ่นชิงซูปิดหัวใจของตัวเอง เงียบจนราวกับหุ่นกระบอกไร้ซึ่งอารมณ์ตัวหนึ่ง

ขณะช็อปปิงในซูเปอร์มาเก็ต สิ่งที่เสิ่นชิงซูเลือกล้วนเป็นอาหารที่เจียงเยว่หลานชอบกิน

เฉียวซิงเจียมองอยู่ข้าง ๆ จมูกคันยุบยิบจนไม่ไหว

ซื้อของเสร็จกลับมาถึงบ้าน เสิ่นชิงซูก็เข้าไปง่วนอยู่ในห้องครัว

เฉียวซิงเจียกลัวว่าเธอเหม่อลอยแล้วจะเกิดสิ่งไม่คาดฝันอะไรขึ้น จึงคอยเฝ้าอยู่ไม่ห่าง ช่วยเป็นลูกมือให้เธอ

ภายใต้ม่านราตรีที่ค่อย ๆ เคลื่อนลงมา แสงไฟมากมายก็สว่างไสวขึ้นมา

ท้ายที่สุดเสิ่นชิงซูก็ทำอาหารค่ำส่งท้ายปีเก่าโต๊ะหนึ่งเสร็จ

เธอหยิบถ้วยและตะเกียบสามชุดมาจัดวางไว้อย่างดี แล้วเรียกเฉียวซิงเจียมานั่ง

เฉียวซิงเจียนั่งลง มองอาหารที่ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของวันปีใหม่ สีสันสวยงามรสชาติถูกปากเต็มโต๊ะ ทว่าไร้ซึ่งความอยากอาหารใด ๆ

เสิ่นชิงซูคีบเนื้อปลาสองสามชิ้นใส่ในถ้วยว่างข้าง ๆ ตน แล้วตักน้ำซุปอีกถ้วยไปวางไว้ตำแหน่งข้าง ๆ

เฉียวซิงเจียมองไปจมูกก็ยิ่งคันยุบยิบขึ้นเรื่อย ๆ เดิมทีก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่อยู่แล้ว

เธอพูดขึ้น “อาซู เธออย่าทำแบบนี้สิ เธอร้องไห้ออกมาเถอะ ถ้าน้าเห็นว่าเธอเป็นแบบนี้ เขาจะเสียใจเอานะ...”

“ฉลองปีใหม่ทั้งทีจะร้องไห้ได้ยังไง?”

เสิ่นชิงซูเงยหน้ามองเฉียวซิงเจีย ริมฝีปากซีดเผือดกระตุกรอยยิ้มขึ้น แล้วยิ้มพลางเอ่ยว่า “ฉันไม่เป็นไร รีบกินข้าวเถอะ”

เธอคีบหมูสับปั้นก้อนชิ้นหนึ่งใส่ไปในถ้วยของเฉียวซิงเจีย “หมูสับปั้นก้อนนี่เป็นของที่เธอชอบกินที่สุด ฉันตั้งใจทำให้เธอโดยเฉพาะ เธอจะได้ไม่บอกว่าฉันรู้จักแต่ทำของที่แม่ฉันชอบกิน”

เฉียวซิงเจียมองหมูสับปั้นก้อนในถ้วย น้ำตายิ่งไหลออกมามากขึ้น

เสิ่นชิงซูขมวดคิ้ว เหลือบมองเธออย่างไม่พอใจทีหนึ่ง “เธอร้องไห้อีกสิ ฉันจะไล่เธอออกไปเลยเธอเชื่อไหม?”

เธอพูดพลางคีบอาหารที่เจียงเยว่หลานชอบกินไปใส่ในถ้วยใบนั้นอีกเล็กน้อย

เฉียวซิงเจียเห็นการกระทำของเธอ ก็ออกแรงเม้มปากไม่กล้าส่งเสียงใด ๆ ออกมาอีก ทว่าน้ำตาหยุดไหลออกมาไม่ได้อยู่แล้ว

เสิ่นชิงซูไม่สนเธออีก เอาแต่ก้มหน้าก้มตาสนใจแต่กินอาหาร

อาหารค่ำส่งท้ายปีเก่ามื้อนี้ กินอย่างเงียบเชียบและกดดัน

เฉียวซิงเจียกินข้าวคลุกน้ำตา น้ำตาที่กินเข้าไปเยอะกว่าข้าวเสียอีก

เสิ่นชิงซูกินอาหารไปไม่น้อย

ทว่าตอนเก็บอุปกรณ์ทานอาหาร เธอใช้มือปิดปากแล้วพุ่งเข้าไปในห้องน้ำ อาเจียนออกมาทั้งหมด

เฉียวซิงเจียร้อนใจจะแย่ แต่เสิ่นชิงซูกลับยิ้มชืด ๆ พร้อมบอกว่าตัวเองง่วงแล้ว