คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 97

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ” เสิ่นชิงซูเม้มปากถอนหายใจเบา ๆ แล้วลุกขึ้นยืนพูดว่า “ฉันขอบคุณในความหวังดีของคุณมากนะ แต่ฉันตัดสินใจไปแล้ว”

เวินจิ่งซีลุกขึ้นยืนตาม จ้องมองเธอแล้วถามย้ำ “แน่ใจแล้วเหรอครับ?”

“อืม” เสิ่นชิงซูพยักหน้า น้ำเสียงหนักแน่น “ตอนแรกฉันยังคิดอยู่เลยว่าหลังผ่าตัดจะปิดบังคุณยังไงดี แต่ในเมื่อตอนนี้คุณรู้แล้ว ก็ช่วยฉันเก็บเป็นความลับด้วยแล้วกันนะ”

เวินจิ่งซีเห็นว่าเธอตัดสินใจแน่วแน่แล้ว จึงไม่ได้พูดเกลี้ยกล่อมอะไรต่อ

“คุณวางใจได้เลย ผมช่วยคุณเก็บเป็นความลับแน่นอน” เขาหยุดไปครู่หนึ่งแล้วถามต่อ “พรุ่งนี้คุณผ่าตัดกี่โมงเหรอ?”

“เก้าโมงค่ะ”

“งั้นพรุ่งนี้ผมไปส่งคุณที่โรงพยาบาล”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ” เสิ่นชิงซูไม่อยากรบกวนเวินจิ่งซี “ซิงซิงอยู่ที่โรงพยาบาล เดี๋ยวเธอจัดการให้ทุกอย่างเรียบร้อยเอง”

“อาจารย์กับภรรยาของอาจารย์กำชับผมนักหนาก่อนที่เขาจะไป ว่าต้องดูแลคุณให้ดี” เวินจิ่งซีพูด “คุณจะให้ผมช่วยเก็บเป็นความลับ งั้นอย่างน้อยผมก็ต้องอยู่เฝ้าคุณ ให้แน่ใจว่าการผ่าตัดของคุณเรียบร้อยดี ผมถึงจะวางใจได้!”

เสิ่นชิงซูยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เวินจิ่งซีก็ชิงพูดตัดหน้าขึ้นก่อน “ตกลงตามนี้นะ ถ้าคุณไม่ยอม ผมจะโทรหาอาจารย์เดี๋ยวนี้เลย!”

เสิ่นชิงซู “…”

เธอไม่อยากให้ผู้ใหญ่ทั้งสองต้องมาเป็นห่วง เลยไม่ได้ปฏิเสธเวินจิ่งซีอีก

......

วันต่อมา เวลาแปดโมงสิบนาที

รถเรนจ์โรเวอร์แล่นอย่างราบรื่นอยู่บนถนนที่มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล

ภายในรถเงียบสงบ บรรยากาศค่อนข้างน่าอึดอัด

เวินจิ่งซีหันไปมองเสิ่นชิงซูอยู่หลายครั้ง

เสิ่นชิงซูนั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับ มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ

สี่แยกไฟแดงสว่างขึ้น รถเรนจ์โรเวอร์ค่อย ๆ หยุดลง

จอโฆษณายักษ์บนตึกข้างหน้า บังเอิญกำลังฉายโฆษณาของโจวอวี๋ชูอยู่พอดี

เวินจิ่งซีมองใบหน้าที่ดูใสซื่อไม่มีพิษมีภัยของโจวอวี๋ชูแล้วอดสงสัยไม่ได้จึงถามขึ้น “ฟู่ซือเหยียนหย่ากับคุณก็เพื่อโจวอวี๋ชูเหรอ?”

เสิ่นชิงซูได้สติ เหลือบมองจอโฆษณายักษ์แวบหนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนีด้วยความรังเกียจ แล้วตอบรับเบา ๆ “อืม”

“เมื่อวานผมได้ยินเจ้าเด็กนั่นเรียก ‘แม่เสี่ยวชู’ คำแล้วคำเล่า ดูท่าทางเจ้าเด็กนั่นจะยอมรับโจวอวี๋ชูที่เป็นแม่เลี้ยงคนใหม่แล้วสินะ”

“เธอไม่ใช่แม่เลี้ยง”