คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 22

จวนตระกูลซูยามซวี(19.00-20.59) ในเรือนใหญ่ตระกูลซูต่างวิ่งกันวุ่นวายด้วยเหตุที่ว่าบุตรีของท่านแม่ทัพบูรพาเกิดป่วยไข้ด้วยอาการแปลกประหลาด

“นางเป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ” ซูเจียวซื่อเอ่ยถามหมอฝีมือดีที่มาตรวจรักษาที่จวน

“คุณหนูมีไข้ ตามผิวหนังมีตุ่มสีแดง นางเป็นโรคทางผิวหนังที่มีเชื้อรุนแรงและอาจติดต่อกับผู้อื่นได้โดยการสัมผัสหรืออยู่ใกล้ชิดกัน” ท่านหมอเอ่ยบอกโรคชนิดนี้ไม่ค่อยพบบ่อยนักแต่ไม่ใช่ว่าไม่เคยพบเจอ

ซูเจียวซื่อได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจผงะถอยตัวออกห่างโดยทันทีแต่ก็ยังห่วงใยบุตรของตน “ท่านหมอมีวิธีรักษาหรือไม่”

“ข้าจะจัดยาให้กินและอาบ แต่ต้องระวังอย่าเผลอเกาเพราะมันอาจจะลุกลามและไม่หายขาด”ท่านหมอเอ่ย

“ขอบคุณมากท่านหมอ” ซูเจียวซื่อเอ่ย

“ไม่เป็นไรข้าขอตัวก่อน ให้บ่าวตามไปรับเทียบยาที่ต้องใช้แช่ตัวที่ร้านด้วย วันนี้ข้าเตรียมมาแค่ยากิน” ท่านหมอกล่าวจบแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว และตามด้วยซูเจียวซื่อ

“จูเพ่ย ดูแลคุณหนูของเจ้าให้ดี อ้อ..ระวังอย่าให้นางเกาเด็ดขาดประเดี๋ยวจะลุกลามไปกันใหญ่เข้าใจหรือไม่”

“เจ้าค่ะฮูหยิน” จูเพ่ยเอ่ยเสียงอ่อย แล้วเข้าไปทำหน้าที่ตามคำสั่งแม้จะกลัวติดโรคก็ตามทีตนเป็นเพียงสาวใช้ต้องทำตามคำสั่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เช้าวันรุ่งขึ้นข่าวการป่วยของคุณหนูซูเจียวเหมยเล็ดลอดออกมาจากจวนท่านแม่ทัพ จนชาวบ้านล่ำลือกันไปทั่วว่านางเป็นโรคติดต่อทางผิวหนังเนื้อตัวเต็มไปด้วยตุ่มหนอง บ้างก็ลือว่าคนในจวนติดโรคจากนางหลายคน

“ใครมันกล้าปล่อยข่าวแย่ ๆ เช่นนั้นออกไปช่างน่าโบยให้ตายยิ่งนัก” ซูหมิงลู่สบถออกมาเสียงดัง

“หาตัวยากขอรับ แต่ตอนนี้บ่าวไพร่ถูกฮูหยินสั่งห้ามออกนอกจวนนอกจากกกคนที่ใว้ใจได้ไปหาซื้อเสบียงอาหารเท่านั้น” หลิ่งอี้เอ่ยรายงาน

“ตามตัวสตรีนางนั้นไปถึงไหนแล้ว อ้อ...ตามตัวสตรีหน้าดำที่น้องสาวข้าบอกด้วยมันเป็นสาเหตุที่ทำให้นางต้องเป็นเช่นนี้” ซูหมิงลู่เอ่ยสั่งหลิ่งอี้ สตรีหน้าดำที่สาวใช้ของน้องสาวเอ่ยเล่าให้ฟังว่านางนั้นเข้ามาจับมือน้องสาวของตนมืออันสกปรกจึงทำให้น้องสาวติดโรคมาเช่นนี้ เขาต้องตามตัวมันมาลงโทษให้ได้

“ตอนนี้ให้คนของเรากระจายไปทั่วเมืองและใช้เงินสินบนพวกทหารยศต่ำที่เฝ้าประตูเมืองคอยจับตาดูอีกแรงขอรับ” หลิ่งอี้เอ่ยรายงาน คนได้ส่งรูปวาดของสตรีที่เรือนท้ายจวนให้คนออกตามหา ส่วนสตรีหน้าดำนั้นคงตามตัวได้ไม่ยาก

“ดีมากตามต่อไปจนเจอแล้วรีบรายงานข้า”

“ขอรับคุณชาย” เอ่ยจบหลิ่งอี้ก็เดินออกไปจากห้องทันที

ทางด้านบุรุษกลุ่มใหญ่เช้านี้ท่าทางคึกครื้นกันยิ่งนักด้วยเหตุที่ว่าคนซุกซนยามใบหน้าคล้ายคนเป็นโรคติดต่อ

“พวกท่านหัวเราะเยาะข้า” เย่วฉีเอ่ยด้วยน้ำเสียงอับอาย

“ข้าเตือนเจ้าแล้วไม่ฟังเป็นอย่างไรเล่ารู้ซึ้งเลยหรือไม่” หยางหลงเอ่ยพลางส่ายหน้า

“ข้าหายแสบร้อนแล้วมีเพียงผื่นแดงเท่านั้นพรุ่งนี้คงเริ่มหาย”

“เช่นนั้นรอพรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางกลับแคว้นกันวันนี้เจ้าก็พักผ่อนก่อนขืนออกไปยามนี้มีหวังคนอื่นได้เข้าใจผิดเป็นแน่นึกว่าเจ้าเป็นโรคติดต่อทางผิวหนัง” จิ้นฝานเอ่ย เดิมทีเขาและสหายตกลงกันว่าจะออกเดินทางกลับแคว้นในวันนี้แต่คงต้องเลื่อนกำหนดออกไปก่อนเพราะคนป่วยตรงหน้า