คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 21

ชายสองคนเมื่อลุกขึ้นได้ก็วิ่งไล่ตามไปติด ๆ ด้วยความที่ฝึกฝนวรยุท์และวิชาตัวเบามาทำให้การเคลื่อนไหวรวดเร็วผิดกับสตรีนางนี่ที่ยังรวดเร็วไม่พอไม่นานทั้งสองก็ตามจนทัน

“จะหนีไปไหน...” ชายคนหนึ่งเอ่ยพร้อมชักกระบี่ออกจากฝักเพื่อข่มขู่สตรีหน้าดำ มันไม่คิดจะเข่นฆ่ายามนี้เพราะคุณหนูสั่งจับเป็นเท่านั้น

“อย่าเข้ามานะข้าขอเตือน” เย่วซินเอ่ยบอกเป็นครั้งสุดท้ายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ ให้ตายเถอะนางแค่จะออกมาหาของอร่อย ๆ กินแค่นั้นเอง ชักจะเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาบ้างแล้ว

“พรึ่บ...”เย่วซินสะบัดผงยาสลบใส่บุรุษทั้งสองคนอย่างไม่เสียดายของเพราะมีเยอะมาก คนร้ายทั้งสองไม่อาจรอดพ้นจากการสูดดม เพราะพวกมันไม่ทันได้ตั้งตัวจึงสูดดมเข้าไปถึงจะไม่มากหากได้สูดเอาผงยาสลบเข้าปอดก็แน่นิ่งทันทีเพราะมันมีฤทธิ์รุนแรงแค่นี้คงได้นอนไปสองวันกระมัง

“แปะ ๆ ๆ...” เสียงตบมือดังขึ้นด้านหลังทำให้เย่วซินรีบหันหลังไปมองทันที พลันดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นบุรุษตรงหน้า แม้ว่าจะไม่พบกันมานานหลายปีแต่ด้วยความใกล้ชิดสนิทสนมที่เคยมีมาชายตรงหน้ายังคงมีเค้าหน้าเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือความสูงแลดูโตเป็นหนุ่มรูปงามกว่าตอนเด็กมาก เย่วซินมองหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาปลาบปลื้มเหมือนมารดาเฝ้ามองบุตรเติบใหญ่มาอย่างสง่างามและดีใจที่ได้พบคนที่คิดถึงที่สุดจนเผลอยิ้มออกมา

“เจ้ารู้จักข้าหรือ?” เย่วฉีเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นสตรีหน้าดำมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยนราวกับรู้จักกันมานานและยังยิ้มมาให้เขาอีก แต่จะว่าไปดวงตาของนางช่างดูคุ้นเคยยิ่งนัก

เย่วซินหุบยิ้มทันทีและความน้อยใจเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว อาฉีหายหน้าไปหลายปีแม้กระทั่งวันงานปักปิ่นก็ไม่ยอมกลับมา นางน้อยใจ เสียใจและโกรธคนตรงหน้าอย่างมากเย่วซินพยายามนับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจ ไม่ให้เผลอปากบอกว่าตัวเองคือใครตอนนี้ตัวร้ายกับตัวดีตีกันยุ่งอยู่ในความคิดตัวเอง

“เปล่า...ข้าไม่รู้จัก...ขอตัว” เย่วซินหันหลังกลับไปทางโรงเตี๊ยมที่นางพักอยู่

“เดี๋ยวสิ...ข้าอยากรู้ว่าเจ้าทำอะไรกับบุตรีท่านแม่ทัพซูข้าเห็นนะว่าเจ้าแอบหยิบบางอย่างออกมาจากเท้านั่นแล้วป้ายไปที่มือของนาง” เย่วฉีเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น จนไม่ทันสังเกตสตรีหน้าดำที่ดวงตาไหววูบมีแววตัดพ้อตนเองอยู่

“ท่านอยากรู้หรือ?” เย่วซินเอ่ยถามดวงตาเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ทันที

“ใช่ข้าอยากรู้” เย่วฉีตอบทันที เขาชอบศึกษาสมุนไพรปรุงยาและรักษาผู้คนโดยเฉพาะโรคที่แปลกใหม่รักษายากเขายิ่งชอบนัก สตรีผู้นี้ดูทว่าแล้วนางคงมีความรู้เกี่ยวกับสมุรไพรเป็นแน่

“พรึ่บ...” เย่วซินสะบัดผงพิษหม่าล่าที่ตนเองคิดค้นขึ้นมาใส่ชายหนุ่มทันทีอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน อยากรู้ก็ต้องรู้ หึ อะไรจะสู้ทดลองโดนด้วยตัวเองเล่า อาฉีหนออาฉีหายารักษาตัวเองแล้วกันคงไม่เกินมือเจ้าหรอกกระมัง เย่วซินคิดในใจ

“โอ๊ย...เจ้า...” เย่วฉีร้องโอดโอยขึ้นมาทันทีเพราะผงสีขาวที่นางสะบัดใส่โดนผิวกายและใบหน้าทำให้ปวดแสบปวดร้อนทรมานยิ่งนัก

“ก็ท่านอยากรู้ข้าเลยสงเคราะห์ให้โชคดีนะ” เอ่ยจบเย่วซินก็เดินจากไปทันทีด้วยความสะใจที่ได้ลงมือลงไม้กับอาฉีบ้างเล็กน้อยเอาคืนที่เขาทำให้นางเสียใจและที่สำคัญคือเขาจำนางไม่ได้ อ่อ...ลืมไปนางทาหน้าดำอยู่แต่ไม่รู้ล่ะตอนนี้นางพาลไปหมดแหละ ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่ใช้พิษตัวเดียวกันกับที่ใช้กับคุณหนูขี้แอ๊บนั่นถือว่าเห็นใจแล้ว...

“เย่วฉี!!...” เหล่าชายหนุ่มที่เดินตามมาเมื่อเห็นเย่วฉีหน้าแดงและกระสับกระส่ายจึงรีบเร่งก้าวเท้าเข้ามาดู

“เจ้าเป็นอะไรใยถึงหน้าแดงเช่นนี้” จิ้นฝานเป็นคนเอ่ยถามพลางมองไปที่พื้นเห็นชายสองคนนอนหมดสติอยู่กับพื้น

“สตรีหน้าดำ ยายตัวแสบนางสะบัดผงบางอย่างใส่ข้าทำให้แสบร้อนเป็นอย่างมาก” เย่วฉีเอ่ยพร้อมล้วงเอายาชนิดเย็นออกมาทาเพื่อระงับอาการทันที

“แล้วบุรุษสองคนนั่นล่ะ” หยางปิงเอ่ยถามสหาย

“ก็ฝีมือนางอีกนั่นแหละ” เย่วฉีเอ่ยตอบ

“จะทำอย่างไรกับสองคนนั้นแหละ” หยางปิงเอ่ยถามต่อ

“ปล่อยไว้อย่างนั้นแหละพวกมันเป็นคนของคุณหนูซูให้มาจับสตรีหน้าดำ” เย่วฉีเอ่ยพลางนึกถึงสตรีที่งดงามแล้วขนลุกชันขึ้นมาทันที

“นางไม่ธรรมดาจริง ๆ” จิ้นฝานเอ่ยพลางพยักหน้าเบา ๆ

“ใครหรือที่ว่าไม่ธรรมดา” หยางปิงเอ่ยถามอย่างใคร่รู้

“ก็ทั้งสองคนนั่นแหละ คุณหนูงดงามนั่นเบื้องหลังไม่งดงามเหมือนใบหน้าเลยจริง ๆ ดีนะที่สตรีหน้าดำเอาตัวรอดไปได้ไม่เช่นนั้นควงโดนเล่นงานหนักเป็นแน่” จื้นฝานเอ่ย

“ทีนี้รู้หรือยังว่าสตรีหน้าดำทำอะไรกับบุตรีท่านแม่ทัพ” หยางหลงเอ่ยถามสหายรุ่นน้อง