คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 101

เย่วเทียนอุ้มร่างของสตรีแล้วรีบเดินกลับยังที่พัก เมื่อมาถึงก็พบว่าทุกคนยืนรออยู่แล้ว เย่วฉีเห็นพี่ชายอุ้มร่างของสตรีมาด้วยก็รีบเข้าไปหาแล้วเอ่ยถามทันที

“พี่ใหญ่นางเป็นใครหรือ?”

“ข้าเจอนางได้รับบาดเจ็บอยู่ในป่าด้านในจึงพานางออกมา เจ้ารีบช่วยรักษานางก่อน” เย่วเทียนเอ่ยบอกน้องชายของตนแล้ววางร่างสตรีที่ได้รับบาดเจ็บลงใต้ต้นไม้ใหญ่

“พวกเจ้าถอยห่างออกไปก่อน ส่วนอิงเอ๋อร์มาช่วยปู่” ฮุ่ยฉินบอกให้หลาน ๆ ของตนถอยห่างออกไปเพราะนางมีบาดแผลด้านหลังเขาต้องเปิดอาภรณ์ของนางเพื่อช่วยรักษาและให้หลานสาวของตนเป็นลูกมือช่วยเหลือในครั้ง

“เจ้าค่ะ ท่านปู่” จิวอิงรับคำของท่านปู่จากนั้นก็ช่วยหยิบจับอย่างรู้งาน

ฮุ่ยฉินรีบรักษาบาดแผลภายนอกของคนป่วยแต่เมื่อดึงลูกธนูออกมาตรวจสอบดูก็พบว่ามันเคลือบพิษบางอย่างเอาไว้ เมื่อตรวจดูจนแน่ใจและดูจากอาการของสตรีผู้นี้ก็ทราบได้ทันทีว่านางถูกพิษอ่อนแรงเล่นงานเข้าให้แล้ว

เมื่อทำแผลให้คนเจ็บเสร็จเรียบร้อยก็เรียกให้หลานชายคนโตมาอุ้มคนป่วยเข้าไปพักภายในรถม้าเพราะใต้ต้นใหญ่แสงแดดเริ่มส่องเข้ามาแล้ว

เย่วเทียนรีบทำตามคำสั่งของท่านปู่อุ้มคนเจ็บเข้ามาไว้ภายในรถม้าแล้วเอ่ยถาม “นางเป็นอะไรมากหรือไม่ขอรับท่านปู่”

“นางโดนพิษอ่อนแรงทำให้ร่างกายไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ โชคดีของนางนักที่เจ้าไปพบเจอเสียก่อนไม่เช่นนั้นนางคงต้องตายเป็นแน่” ฮุ่ยฉินเอ่ยบอกหลานชาย

“นับว่าดวงของนางมากกว่าที่ทำให้ข้าไปพบเจอขอรับ ตรงจุดที่พบนางนั้นนับว่ายากนักที่จะหาเจอ”

“โชคดีแล้ว...” ฮุ่ยฉินเอ่ย

“ท่านปู่นางจะฟื้นหรือไม่ขอรับ” หยางปิงเอ่ยถามท่านปู่ของสหายอย่างใคร่รู้

“ตอนนี้นางก็ไม่ได้หลับเพียงแต่ว่านางไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้เท่านั้น” ฮุ่ยฉินเอ่ยบอกสหายผู้สูงศักด์ของหลานชาย

“ท่านปู่ไม่สามารถถอนพิษให้นางได้หรือขอรับ” จิ้นฝานเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ปู่ให้นางกินโอสถบำรุงร่างกายและรักษาบาดแผลเพียงเท่านั้น พิษชนิดนี้คงต้องให้ผู้เชี่ยวชาญเป็นผู้รักษาแล้ว” ฮุ่ยฉินเอ่ยบอก

ยาพิษอ่อนแรงนั้นสามารถปรุงขึ้นมาได้โดยพิษหลายชนิดขึ้นอยู่กับว่าผู้ปรุงจะใช้พิษตัวใดผสมเข้าด้วยกัน ต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญเท่านั้นถึงจะสามารถแยกแยะได้และต้องใช้ยาถอนพิษของพิษแต่ละชนิดมาผสมเข้าด้วยกันนี่คือความยุ่งยากของการถอนพิษของแต่ละคน

“ปล่อยเอาไว้นานจะเกิดอันตรายหรือไม่ขอรับท่านปู่ เพราะอีกสองวันกว่าเราจะเดินไปถึง” เย่วเทียนอ่ยถามด้วยความกังวลกลัวว่าถ้าปล่อยเอาไว้นานนางอาจจะตายได้

“เอายาถอนพิษของข้าให้นางกินเถิดเจ้าค่ะท่านปู่” จิวอิงเอ่ยบอกเมื่อได้ยินว่านางโดนพิษ ยาถอนพิษแบบครอบคลุมที่น้องสาวให้ไว้นางยังไม่ได้ใช้หากมันสามารถช่วยชีวิตผู้อื่นได้นางก็ยินดี

“เอาของเสี่ยวชิงดีกว่าเจ้าค่ะ ของคุณหนูเก็บเอาไว้เถิดเจ้าค่ะ” เสี่ยวชิงรีบเอ่ยขึ้นเพราะตนเองก็มีอยู่หนึ่งเม็ดเช่นเดียวกัน

“พวกเจ้าไม่ต้องแย่งกันแย่งข้าเป็นคนพานางมาข้าจะให้ยาถอนพิษแก่นางเอง” เย่วเทียนเอ่ยบอกสองคนนายบ่าวที่รักใคร่กัน เขาเป็นคนพานางมาย่อมต้องรับผิดชอบ เขารู้ว่าที่ท่านปู่ยังไม่ได้ถอนพิษให้นางนั้นเป็นเพราะว่ายาถอนพิษแบบครอบคลุมที่ซินเอ๋อร์ให้ท่านปู่ไว้ท่านใช้รักษาองค์ฮ่องเต้ที่ถูกพิษเมื่อคราก่อนไปแล้ว

“เจ้าจะเสียสละยาถอนพิษล้ำค่าให้นางหรือ?” หยางหลงเอ่ยถามสหายอย่างใคร่รู้

“ในเมื่อช่วยนางแล้วย่อมช่วยให้ถึงที่สุดมิใช่หรือ?” เย่วเทียนเอ่ย

“แล้วถ้านางไม่คู่ควรให้เรามอบยาล้ำค่าเม็ดนี้เล่า” หยางปิงเอ่ยขึ้นมาบ้าง

“แล้วถ้านางเป็นคนที่สมควรได้รับยาล้ำค่าเล่าเพคะองค์ชาย...” ชิงหนี่ว์ที่เงียบมานานเอ่ยขึ้นมาบ้างเมื่อเห็นว่าองค์ชายสามพูดจาไม่เข้าหูเท่าใดนัก

“เอาล่ะ ๆ อย่าเถียงกันเลยคำพูดที่ว่าช่วย...คนย่อมไม่หวังสิ่งตอบแทน” ฮุ่ยฉินเอ่ยบอกหลาน ๆ ที่เริ่มจะมีการโต้เถียงกัน

“จริงเจ้าค่ะท่านปู่” จิวอิงเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่คำพูดของท่านปู่ถูกใจนางท่านปู่ช่างมีน้ำใจประเสริฐยิ่งนัก

เมื่อตกลงกันได้แล้วเย่วเทียนก็หยิบขวดโอสถออกมาจากอกเสื้อของตนส่งให้ท่านปู่ทันที ฮุ่ยฉินรับโอสถมาจากมือของหลานชายแล้วเดินขึ้นไปบนรถม้าเพื่อรักษาคนป่วยต่อ

“คนคลั่งที่ท่านว่าอาจเป็นคนที่ตายไปแล้ว แล้วโดนพิษบางอย่างกระตุ้นให้พวกมันฟื้นขึ้นมาและเป็นอย่างที่ท่านเห็น”

“เจ้าก็รู้ด้วยเช่นนั้นหรือ?ว่ามันเกิดจากอะไร แล้วมีวิธีรับมือกับพวกมันหรือไม่” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยถาม เรื่องนี้เขาจะชักช้าไม่ได้ เป้าหมายของตาเฒ่าอสรพิษคือพรรคอินทรีย์และบุคคลที่พวกมันต้องการก็คือบิดาของคนร่างเล็กตรงหน้าซึ่งเขาจะยอมให้พวกมันสมหวังไม่ได้เป็นอันขาด

“ข้ารู้เพียงผิวเผินเท่านั้นและไม่เคยเจอกับตัวด้วย แต่ถ้าพวกมันบุกเข้ามาท่านลองใช้ไฟต่อสู้กับพวกมันดูแต่ข้าไม่รับรองหรอกนะว่าจะได้ผล แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอันใดเลย” เย่วซินเอ่ยบอกในตำราที่เคยอ่านมานักต่อนักก็ยังไม่เคยผ่านตาว่ามีพิษตัวใดสามารถสร้างซอมบี้ได้หรือว่าพวกมันจะมีวิชาลับสุดยอดช่างร้ายกาจยิ่งนัก

“ก็จริงของเจ้า...ซานจงเจ้ารีบไปสั่งลูกพรรคเตรียมธนูไฟ ลูกไฟและคบไฟยิ่งเยอะยิ่งดี” เมื่อได้ฟังความคิดเห็นของคนร่างเล็กจ้าวไท่เหว่ยก็รีบสั่งการคนของตนทันทีอย่างไม่มีกังขา จริงอย่างที่นางบอกว่าดีกว่าไม่ทำอันใดเลยจะได้ผลหรือไม่นั้นต้องลองดู

“ขอรับท่านประมุข” ซานจงเอ่ยรับคำสั่งแล้วรีบไปจัดการทันที ตนก็ไม่รู้หรอกว่าคนคลั่งที่ท่านประมุขเอ่ยนั้นเป็นแบบไหนแต่ที่ตนรู้นั้นมันต้องร้ายกาจมากเป็นแน่ไม่เช่นนั้นท่านประมุขและเงาอินทรีย์ไม่พ่ายกลับมาเช่นนี้หรอก

“จ้าวไท่เฟยยังไม่ได้ข่าวนางอีกหรือ?” เย่วซินเอ่ยถาม

“ยังไม่ข่าวนางเลย แต่โชคดีที่ไม่ได้ถูกคนของพวกมันจับตัวไปแต่ข้ากังวลว่านางอาจได้รับบาดเจ็บหนักไม่เช่นนั้นนางคงกลับพรรคแล้ว” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยถึงน้องสาวก็พลันมีสีหน้าย่ำแย่ลง

เย่วซินเห็นใบหน้าหล่อเหลาเศร้าลงแล้วอดสงสารไม่ได้นางเอื้อมมือเรียวเล็กของตนขึ้นกอบกุมมือใหญ่หวังปลอบใจ มือเล็กตบลงเบา ๆ บนมือใหญ่แล้วเอ่ยปลอบ “น้องสาวของท่านต้องปลอดภัยเชื่อข้าเถิด” แม้จะไม่มั่นใจว่านางจะปลอดภัยอย่างที่เอ่ยจริงหรือไม่แต่ยามนี้มันก็ไม่มีคำพูดใดที่ดีไปกว่านี้อีกแล้ว

จ้าวไท่เหว่ยเองก็เหมือนจะรู้สึกดีขึ้นที่ร่างเล็กพูดจานุ่มนวลชวนฟังกว่าทุกวันแถมนางยังกอบกุมมือเขาเพื่อปลอบใจอีก ถ้าเขายังทำสีหน้าเป็นกังวลอยู่เกรงว่านางจะรู้สึกแย่ว่าคำพูดของนางไม่อาจทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้

เมื่อคิดได้ดังนั้นมือใหญ่ที่ว่างอีกข้างก็ยกขึ้นมากอบกุมมือเรียวเอาไว้ริมฝีปากเหยียดยิ้มละมุนส่งให้คนร่างเล็กเพื่อให้นางเห็นว่าเขาสบายใจขึ้นแล้ว แล้วเอ่ยว่า “ขอบใจเจ้ามากซินเอ๋อร์”

เย่วซินรู้สึกว่าใบหน้ายามนี้มันร้อนผะผ่าวขึ้นมาเสียดื้อ ๆ รอยยิ้มละมุนของคนร่างสูงมันช่างทำลายล้างทุกสรรพสิ่งได้ดียิ่ง เสียงนุ่มชวนฟังของเขานั่นอีกมันทำให้ตนรู้สึกเขินอายได้ตั้งแต่เมื่อไรกัน

“ท่านไปพักผ่อนบ้างเถอะขอบตาของท่านดำเป็นหมีแพนด้าแล้วประเดี๋ยวข้าจะทำน้ำแกงร้อน ๆ ไปให้ที่ห้อง” เย่วซินเอ่ยจบก็เดินออกมาทันทีโดยไม่ได้หันหลังกลับไปมองอีก

  ‘ทำไมช่วงนี้ใจบางกับบุรุษหน้าหยกผู้นี้นักนะไม่ได้ ๆ จะเอาสามีตอนนี้ไม่ได้ สิบแปดก่อนท่องเอาไว้นางซิน’ เย่วซินเอ่ยกับตัวเองในใจ...