คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 106

ภายในห้องนอนใหญ่ของเย่วซินตอนนี้มีร่างของประมุขจ้าวนั่งอยู่ด้วย เขาอ้างว่าอากาศหนาวถ้าสระผมแล้วไม่รีบทำให้แห้งจะป่วยไข้เอาได้จึงขันอาสามาทำให้ผมของนางแห้ง แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าวันนี้นางจะสระผมประมุขจ้าวผู้นี้ไม่ธรรมดาเสียจริง

“จริง ๆ ท่านไม่ต้องมาทำให้ข้าถึงห้องก็ได้ข้าเกรงใจ” เย่วซินเอ่ยบอกคนร่างสูงหลังจากที่เขาทำให้ผมของตนแห้งแล้วก็นั่งอยู่ที่โต๊ะกลมยังไม่ยอมออกไป

“ไม่เห็นต้องเกรงใจข้าก็ทำให้เจ้าเป็นประจำอยู่แล้ว” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยหลังจากครั้งแรกที่เขาทำให้ผมของนางแห้ง จากนั้นเวลาที่นางสระผมจะต้องมาเขาเพื่อให้ช่วยทำผมของนางให้แห้ง เหตุใดนางเพิ่งจะมาเกรงใจกันเล่า

“ท่านเข้ามาในห้องข้าดึกดื่นเช่นนี้มันไม่เหมาะสม” เย่วซินเอ่ย

“แล้วทีเจ้าเข้าห้องของข้ายามดึกดื่นเล่าเหมาะสมเช่นนั้นหรือ?” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ย

“มันไม่เหมือนกันนี่เจ้าคะ”

“จะเหมือนได้อย่างไร”

“ข้าไม่คุยกับท่านแล้ว” เย่วซินเอ่ยด้วยน้ำเสียงแง่งอน

“เถียงไม่ชนะก็งอนข้าอีก”

“ท่าน...” เย่วซินหมดคำจะเถียงก็จริงของเขา แต่ที่ตนไม่อยากให้เขามาที่ห้องก็เพราะว่ากลัวมีผู้ใดเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี

“เจ้ากลัวว่าพี่ชายของเจ้าจะมาเห็นเช่นนั้นหรือ?” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยถาม

“ทำไมข้าต้องกลัวด้วยเล่า” เย่วซินเอ่ยบอกคนร่างสูงแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยคำใดต่อก็พลันได้ยินเสียง

ก๊อกๆ ๆ เสียงดังมาจากประตูเย่วซินรีบหันหน้าไปมอง เสียงเคาะเช่นนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่ชายหน้านิ่งเพราะเสียงเคาะประตูยังนิ่งจนตนจำได้ ถ้าเป็นพี่ชายคนสนิทอย่างอาฉีรายนั้นจะเคาะเร็วรัวอย่างคนกำลังโดนไล่ล่า

เย่วซินหน้าซีดเผือดขึ้นมาทันทีเพราะรู้ว่าพี่ชายหน้านิ่งหวงตนนักหนาถ้ามาเห็นประมุขจ้าวอยู่ในห้องนอนสองต่อสองเกรงว่าจะเกิดการเข้าใจผิดและนำมาสู่ความขัดแย้งเอาได้ตนไม่อยากเห็นทั้งสองคนทะเลาะกัน

“ท่านประมุขมานี่...”เย่วซินเอ่ยพลางจับมือใหญ่ของประมุขจ้าวเดินไปยังเตียงนอนจากนั้นก็ดึงผ้าม่านโปร่งบางลงมาเพื่อบดบังสายตาจากคนภายนอก แล้วยัดร่างใหญ่ให้นอนลงบนเตียงพร้อมดึงผ้าห่มมาคลุมทับร่างเขาเอาไว้คนมิดชิด

“เหตุใดข้าต้องหลบด้วยเล่า” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยท้วงเขาไม่อยากหลบพี่ชายของนางรู้เห็นก็ยิ่งดีเขาไม่ชอบสายตาของพี่ชายคนนี้ที่มองร่างเล็กของตน มันเหมือนกับว่าเขาคิดกับนางมากกว่าพี่ชาย

“ห้ามโผล่หัวมาเด็ดขาดเข้าใจหรือไม่” เย่วซินไม่ตอบคำถามแต่กลับสั่งคนร่างสูงให้เข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยน้ำเสียงคล้ายกระซิบแต่เด็ดขาด จ้าวไท่เหว่ยยอมทำตามเพราะไม่อยากให้นางร้อนใจเขาจะยอมตามใจนางสักครั้ง

เย่วซินเมื่อจัดการคนร่างสูงเรียบร้อยก็รีบเดินมาเปิดประตูให้พี่ชายหน้านิ่งทันที

“พี่เย่วเทียน...มาหามีเรื่องอะไรด่วนหรือไม่เจ้าคะ”

“พี่เอาเสื้อคลุมขนสัตว์มาให้ เจ้าไม่ชอบอากาศหน้าหนาว แล้วยิ่งบนเขาเช่นนี้อากาศเย็นมากกว่าด้านล่างเกรงว่าเจ้าจะหนาวจนปากซีดปากสั่นเสียก่อน” เย่วเทียนเอ่ยพลางยื่นเสื้อคลุมขนสัตว์สีขาวให้น้องสาว

เย่วซินรับเสื้อคลุมขนสัตว์มาจากมือพี่ชายหน้านิ่งด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มมันทั้งนุ่มทั้งอุ่นพี่ชายผู้นี้ช่างรู้ใจเธอที่สุด เธอไม่ชอบอากาศหน้าหนาวเพราะเป็นคนขี้หนาวยิ่งบนเขาเช่นนี้อากาศหนาวกว่าที่เคยสัมผัสมา แม้ภายในห้องจะมีเตาร้อนแต่มันก็ยังไม่เพียงพอสำหรับคนขี้หนาวอย่างตน