คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 112

ไม่รอให้ทุกคนได้สงสัยอยู่นานเจ้าตัวประหลาดก็โผล่หัวขึ้นมาบนหัวของมันมีหงอนสีแดงเข้มค่อย ๆ โผล่พ้นน้ำจากนั้นก็เป็นดวงตาที่มีสีแดงน่ากลัวมันจ้องมองทางพวกเขาที่อยู่บนแพด้วยสายตาดุดันเอาเรื่อง

เย่วซินที่เตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้วเมื่อเห็นเจ้าตัวประหลาดโผล่หัวขึ้นมาเท่านั้นก็รีบซัดเข็มเงินอาบยาสลบล้มช้างจำนวนห้าเล่มใส่เจ้าตัวประหลาดตรงหน้าทันที นางกะระยะเอาไว้แล้วระยะเท่านี้เพียงพอสำหรับพลังปราณที่ตนมีอย่างแน่นอน

ด้วยความที่ฝึกฝนมาอย่างชำนาญจึงไม่พลาดจากเป้าหมาย เมื่อเข็มเงินปักเข้าที่ด้านหน้าของมัน มันก็มีอาการคุ้มคลั่งโผล่พรวดทั้งทะยานขึ้นด้านบนผิวน้ำทันทีและสิ่งที่เห็นด้านหน้านั้นทำให้ทุกคนถึงกับกลืนน้ำลายเหนียวลงคอทันที

เจ้าตัวประหลาดตรงหน้ากรีดร้องเสียงดังพร้อมตวัดหางไปมาดีดน้ำสีแดงสาดกระเซ็นใส่กลุ่มคนที่อยู่บนแพจนเปียกโชกกันไปตามกันโดยไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เจ้าตัวประหลาดมีลำตัวสีดำมันเลื่อมเหมือนงูตรงหางมีหนามแหลมขนาดใหญ่หลายอันดูแข็งแรง แต่ส่วนหัวของมันคล้ายมังกรดูน่าเกรงขาม

มันคือลูกครึ่งงูเหลือมกับมังกรหรือ? เย่วซินคิดและดูเหมือนว่ายาสลบของตนจะไม่ได้ส่งผลอันกับมันเลย

“ยาสลบใช้ไม่ได้ผล!” เย่วซินเอ่ยบอกทุกคน

“ช่วยกันประคองแพเอาไว้อย่าให้ล่มเด็ดขาด” เย่วเทียนเอ่ยบอกคนคุ้มกันที่ช่วยกันค้ำยันแพ

จ้าวไท่เหว่ยไม่รอช้ารีบทะยานตัวด้วยกำลังภายในลอยตัวอยู่ในอากาศแล้วใช้กระบี่ฟาดฟันเข้าใส่เจ้าตัวประหลาดที่เอาแต่กวัดแกว่งหางดีดน้ำตีเคลื่อนใส่พวกตนอย่างบ้าคลั่ง

กระบี่ที่อัดแน่นไปด้วยพลังปราณอันกล้าแกร่งฟาดเข้าใส่ยังลำตัวของเจ้าตัวประหลาดจนเกิดบาดแผลแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่รู้สึกเจ็บสักเท่าใดนัก

เจ้าตัวประหลาดรีบตอบโต้กลับมันตวัดหางขึ้นสูงฟาดเข้าใส่ร่างของจ้าวไท่เหว่ยอย่างว่องไว จ้าวไท่เหว่ยรีบเอียงตัวหลบได้อย่างเฉียดฉิว แต่มันก็ไม่รอให้เขาได้ตั้งตัวอยู่นานมันสลัดหนามแหลมอันหนึ่งออกพุ่งใส่ตัวของเขาทันทีพร้อมตวัดหางของมันกลับมาฟาดใส่อีกครั้งอย่างรวดเร็ว

จ้าวไท่เหว่ยหลบทั้งหางที่กำลังฟาดลงมาและหนามแหลมที่กำลังพุ่งเข้าใส่จึงทำให้พลาดท่าเล็กน้อยหนามแหลมเฉี่ยวโดนที่ต้นแขนเป็นทางยาวเลือดสีแดงสดไหลออกมา

“เจ้าอยู่ดูแลพวกนาง” เย่วเทียนเอ่ยบอกสหายผู้สูงศักดิ์ จากนั้นก็รีบทะยานตัวขึ้นไปช่วยบุรุษอีกคนจัดการกับเจ้าตัวประหลาดที่ตอนนี้ดูเหมือนจะตึงมืออยู่ไม่น้อย

บุรุษสองคนช่วยกันต่อสู้กับเจ้าตัวประหลาดได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว คนหนึ่งจู่โจมทางด้านซ้ายอีกคนเร่งจู่โจมทางด้านขวาไม่ให้มันได้ตั้งตัวทัน แต่เจ้าตัวประหลาดก็ดูเหมือนจะมีฤทธิ์มากจนเหลือล้นโดนจู่โจมหนักขนาดนี้มันยังไม่ยอมสิโรราบโดยง่าย

เย่วซินที่เห็นว่าเจ้าเจ้างูลูกครึ่งมันเก่งกาจเหลือร้ายและยังคิดว่ามันเป็นสัตว์ที่ไม่ควรทำลายให้สูญสิ้น เป็นพวกตนเองที่มาบุกรุกพื้นที่ของมันมันย่อมต้องปกป้องเป็นเรื่องธรรมดา ครั้งแรกที่นางซัดเข็มยาสลบไปก็เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการเข่นฆ่าทำร้ายให้ฝ่ายใดต้องฝ่ายหนึ่งต้องตกตายหรือบาดเจ็บ

เย่วซินหยิบขลุ่ยหยกออกมาจากแหวนจัดเก็บ นางไม่รู้ว่าขลุ่ยสยยบมารจะใช้ได้ผลหรือไม่แต่ก็จะของลองดู เย่วซินจรดขลุ่ยหยกกับริมฝีปากจากนั้นก็เริ่มพรูลมออกจากปากอย่างแผ่วเบานิ้วมือเรียวเริ่มขยับเป็นจังหวะอย่างพลิ้วไหว

เสียงเพลงแว่วหวานลึกซึ้งดังไพเราะเสนาะหูจนทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่ต่างเคลิบเคลิ้ม สองบุรุษที่กำลังต่อสู้กับเจ้าตัวประหลาดต่างชะงักมือเมื่อเห็นว่ามันเริ่มไม่ขยับตัวแล้วเช่นกัน

เย่วซินเป่าขลุ่ยท่วงทำนองเดิมพร้อมส่งความนึกคิดของตนลงในบทเพลงนั้นนางนึกว่าให้สัตว์รูปร่างประหลาดตรงหน้ากำลังง่วงงุนอย่างหนักจนคอพับคออ่อน นางตั้งจิตอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยเมื่อมองดูผลงานตรงหน้าก็พลันยกยิ้มอย่างชอบใจแต่ก็ยังพรูลมหายใจต่อไปเรื่อย ๆ

จ้าวไท่เหว่ยและเย่วเทียนทะยานตัวลงมาอยู่บนแพไม้ไผ่เช่นเดิมเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวประหลาดสงบนิ่งลงเมื่อได้ยินเสียงขลุ่ยบรรเลง แต่คนตัวแสบนึกคิดสิ่งใดกันมันถึงได้ทำท่าทางประหลาดเช่นนั้นแต่ก็คล้ายจะน่าเอ็นดูอยู่นิดหน่อย

เจ้าตัวประหลาดดวงตาสีแดงน่ากลัวคล้ายจะปิดไม่ปิดแหล่หัวของมันก็เอนไปทางซ้ายทีทางขวาทีเหมือนคนเมาท่าทางทรมานยิ่งเห็นแล้วก็นึกสงสาร เย่วซินจึงรีบปิดผลงานครั้งนี้โดยการนึกว่าให้มันปิดเปลือกตาลงแล้วหลับอย่างสงบใต้ผืนน้ำนั้น เพียงไม่นานเจ้าตัวประหลาดก็ทิ้งร่างลงทันทีจนผืนน้ำกระเพื่อมอย่างรุนแรงแพไม้ไผ่โดนคลื่นน้ำลูกใหญ่ซัดจนมันเอียงเทคนด้านบนลงสู่ผิวน้ำทันที

“อร๊าย!...” เสียงของเย่วซินร้องออกมาด้วยความตกใจที่ตนเองตกน้ำลงไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว มือข้างหนึ่งก็กำขลุ่ยหยกเอาไว้แน่น