คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 128

ทางด้านพรรคอสรพิษหลังจากเดินทางออกจากป่าหมอกมายามาได้อย่างปลอดภัย ก็ใช้วิชาตัวเบาเร่งรีบเดินทางกลับมายังพรรคโดยเร็วที่สุด เพราะการเดินทางเข้าป่าหมอกมายานั้นใช้เวลาไปไม่น้อย ตอนนี้เฟิ่งฮวาหลานสาวของเขาต้องการยาถอนพิษอย่างเร่งด่วนที่สุด

เจิ้งจื่อยิ่นเมื่อคิดย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่ต่อสู้กันกับประมุขจ้าวในป่าหมอกมายาแล้วก็ทำให้ตนแทบอยากจะกระอักเลือดออกมา เจ้าสัตว์อสูรตัวร้ายมันสามารถกำจัดคนคลั่งที่ตนคิดค้นมานานหลายสิบปีได้ มันช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก

เจิ้งจื่อยิ่นเก็บอารมณ์เจ็บแค้นของตนเองเอาไว้ในอกและเขาต้องวางแผนการครั้งใหม่ให้รัดกุมมากยิ่งขึ้น จากคราแรกที่คิดว่าจะพาเหล่าคนคลั่งของตนบุกพรรคอินทรีย์หลังจากรักษาหลานสาวของตนเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ตอนนี้ดันมีเจ้าสัตว์อสูรตัวร้ายที่สามารถกำจัดคนคลั่งได้เขาคงต้องหาวิธีอื่น

ตอนนี้เจ้าหลานชายหัวรั้นของตนถูกขังเอาไว้ในห้องพักเพราะเมื่อตอนที่ยาสั่งของตนหมดฤทธิ์เจ้าหลานชายตัวดีก็เกิดอาการต่อต้านขึ้นมาทันที โชคยังดีที่ยาพิษในตัวของหลานชายนั้นเกิดอาการกำเริบขึ้นมาไม่เช่นนั้นคงได้มีการเจ็บตัวกันบ้าง เพราะวรยุทธของหลานชายก็นับว่าไม่ธรรมดาผู้หนึ่ง

แต่มีวรยุทธแกร่งกล้าแล้วอย่างไรในเมื่อไม่มีสมองอันชาญฉลาด ผิดจากตนที่ศึกษาด้านพิษมานานแม้อยากจะสังหารคนก็สามารถทำได้โดยไม่ต้องออกแรงเสียด้วยซ้ำ กลลวงเล่ห์เหลี่ยมต่าง ๆ นานาตนนั้นมีมากมายไม่เช่นนั้นจะจัดการกับน้องชายหัวดื้อของตนได้อย่างไรโดยที่ไม่มีใครรับรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้สักคนเดียว…

เจ้าน้องชายหัวดื้อของเขานั้นรักความสงบสุขไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้ใด แล้วเช่นนี้พรรคอสรพิษจะเติบโตและขึ้นเป็นใหญ่ได้อย่างไรกัน ในเมื่อพี่น้องขาดอุดมการณ์เดียวกันแน่นอนว่าย่อมอยู่ร่วมกันไม่ได้ และมีเพียงวิธิเดียวคือต้องกำจัดทิ้งเสียเพื่อไม่ให้มาเป็นหอกข้างแคร่คอยทิ่มตำตนในภายภาคหน้า

และเจ้าหลานชายตัวดีนี้มันช่างเหมือนบิดาของมันไม่มีผิดโชคยังดีที่ตนไหวตัวทันวางยาพิษเอาไว้ในร่างกายตั้งแต่หลายปีที่แล้ว จนตอนนี้ยาพิษก็เริ่มออกฤทธิ์แล้วนับว่าเป็นช่วงที่เหมาะสมยิ่งนัก หลังจากหลานชายหัวรั้นของตนหมดประโยชน์เมื่อไรเมื่อนั้นมันก็คงหมดลมหายใจพอดิบพอดี

เจิ้งจื่อยิ่นคิดในใจพลางผสมยาถอนพิษที่กำลังปรุงขึ้นมาอย่างชำนาญเพราะทำเช่นนี้มานานหลายสิบปี ยาพิษและยาถอนพิษแต่ละชนิดนั้นตนเองล้วนเป็นผู้ปรุงและคิดค้นขึ้นมาด้วยตนเองทั้งสิ้น และก็ไม่เคยมีผู้ใดสามารถถอนพิษของตนได้ แต่ตอนนี้ไม่เป็นเช่นนั้นแล้วมีสตรีน้อยนางหนึ่งสามารถถอนพิษของตนได้มันช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก...

เจิ้งจื่อยิ่นเมื่อปรุงยาถอนพิษเสร็จเรียบร้อยก็ยกไปยังห้องนอนของหลานสาวสุดที่รักของตนทันที จากนั้นก็เป็นคนป้อนยาด้วยตนเองโดยมีบุตรสาวของตนเป็นผู้ช่วยเหลืออยู่ด้านข้าง

“ท่านพ่อฮวาเอ๋อร์จะฟื้นขึ้นมาเมื่อใดหรือเจ้าคะ” เจิ้งฟางหลันเอ่ยถามบิดาด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล นางไม่แน่ใจว่าบุตรสาวจะฟื้นขึ้นมาหรือไม่เพราะอาการของบุตรสาวคล้ายคนนอนหลับมานานหลายวันแล้ว

“เจ้าก็ใจเย็นลงเสียหน่อยเถิดข้าเพิ่งป้อนยาให้นางไปยังต้องให้นางกินยาอีกสองวันจึงจะเห็นผล เจ้าไม่ต้องกังวลไปนักบิดาของเจ้าผู้นี้หาใช่ผู้ด้อยวิชาเสียเมื่อไรกัน” เจิ้งจื่อยิ่นเอ่ยบอกบุตรสาวด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย

“จริงที่ท่านพ่อเอ่ยข้าใจร้อนเกินไปหน่อยเพราะข้าเป็นห่วงฮวาเอ๋อร์ยิ่งนัก” เจิ้งฟางหลันเอ่ยด้วยน้ำเสียงคลายกังวลลงไปหลายส่วน เมื่อได้ยินบิดาของนางเอ่ย นางลืมไปได้อย่างไรกันว่าบิดาของนางนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านปรุงพิษและปรุงยาถอนพิษจนทั่วหล้านั้นต้องยอมสยบเมื่อเอ่ยถึงชื่อของท่าน

“เจ้าก็ไปพักผ่อนบ้างเถอะดูหน้าตาของเจ้าตอนนี้สิช่างดูซีดเซียวยิ่งนัก” เจิ้งจื่อยิ่นเอ่ยบอกเมื่อเห็นใบหน้าของบุตรสาวดูซีดเซียวและอิดโรยลงไปมากคงเพราะอดหลับอดนอนเฝ้าบุตรสาวของนาง

“เจ้าค่ะท่านพ่อ” เจิ้งฟางหลันไม่คิดเอ่ยขัดเพราะนางเองก็เหนื่อยล้ามานานหลายคืนวันในช่วงที่บิดาต้องเข้าป่าหมอกมายา ตอนนี้บิดาของนางกลับมาแล้วจึงไม่มีเรื่องอันใดให้ต้องห่วง

หลังจากที่แยกย้ายกับบุตรสาวเจิ้งจื่อยิ่นก็เดินมายังห้องพักของหลานชายหัวดื้อ เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับหลานชายที่ถูกตรึงด้วยโซ่มัดขาและแขนทั้งสองข้างเอาไว้ ที่ต้องทำถึงขนาดนี้เพราะตนรู้ดีถึงความดื้อดึงของหลานชายผู้นี้

“ทำไมไม่ฆ่าข้าเสียให้ตายไปเล่าเหตุใดต้องทรมานข้าเช่นนี้” เจิ้งอู่เสียงเอ่ยบอก

“ข้าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไรในเมื่อเจ้ายังมีประโยชน์ต่อข้า”

“จิตใจของท่านทำด้วยอะไรใยถึงได้โหดร้ายผิดมนุษย์เช่นนี้” เจิ้งอู่เสียงเค้นเสียงเอ่ยถามด้วยความอยากลำบากเพราะร่างกายของตนบางทีมันก็รู้สึกว่าหายใจติดใจคงเป็นเพราะร่างกายของเขามีพิษนั่นเอง และคงไม่ใช่ใครที่ไหนที่เป็นผู้วางยาต้องเป็นบุรุษตรงหน้าอย่างแน่นอน

“ที่เจ้าเห็นมันยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ” เจิ้งจื่อยิ่นเอ่ย