คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 16

จิวอิงขัดขืนดิ้นรนแต่ด้วยแรงหญิงหรือจะสู้แรงชายร่างกายกำยำตรงหน้าได้ จิวอิงสอดส่ายสายตามองหาตัวช่วยเผื่อว่าจะคว้าอะไรมาป้องกันตัวเองได้ พลันเมื่อเห็นอ่างน้ำกระเบื้องวางข้างหัวเตียงจึงพยายามดิ้นไปมาให้แขนของนางเอื้อมหยิบอาวุธด้านข้างได้

“ผลั่ก..เคร้ง..” เสียงของแข็งกระทบศีรษะของคนร่างสูงดังลั่นเพราะนางฟาดสุดแรงที่มีอยู่ตอนนี้

“โอ๊ย..”

จิวอิงผลักบุรุษตรงหน้าให้ล้มลงแล้วรีบวิ่งออกไปยังประตู แต่เมื่อเปิดประตูก็พบกับบุรุษอีกคนหนึ่งที่ยืนขวางทางเอาไว้

“คุณชายเป็นอะไรมากหรือไม่ขอรับ” หลิ่งอี้ตะโกนถามคนที่อยู่ภายในห้องด้วยความเป็นห่วง ส่วนตัวเองก็ยืนบังประตูเอาไว้ไม่ให้ร่างบางได้หลบหนี

“จับนางสาระเลวมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!!” ซูหมิงลู่เค้นเสียงตอบมือกุมศีรษะของตนเองเอาไว้ด้วยความเจ็บปวดและมีเลือดไหลออกมาเปรอะเปื้อนมือ

จิวอิงใช้มือสองข้างผลักบุรุษตรงหน้าออกไปเพื่อจะได้หลบหนี แต่บุรุษผู้นี้กลับรวบตัวของนางเอาไว้ได้สำเร็จ นางทั้งดิ้นและใช้มือข่วนไปตามร่างกายและใบหน้าของมันเต็มแรง

“โอ๊ย..” หลิ่งอี้ร้องออกมาเมื่อโดนเล็บมือข่วนเข้าที่ใบหน้าจนแสบแต่มันก็ยังไม่ละมือ ทั้งโอบรั้งและลากร่างบางเข้ามาภายในห้องอีกครั้ง

“ฤทธิ์เยอะนักนะนางตัวดี!!..” ซูหมิงลู่เดินเข้ามาใกล้ร่างบางแล้วชกเข้าที่หน้าท้องอย่างเต็มแรงโดยมีหลิ่งอี้คอยจับเอาไว้

“อึก..” จิวอิงเจ็บจุกจนตัวงอพูดไม่ออก พลางคิดในใจว่าวันนี้นางขอสู้ตายจะไม่ยอมให้ชายชั่วมารังแกย่ำยีเด็ดขาดถ้านางยังมีลมหายใจอยู่ ช่วงจังหวะที่พวกมันเผลอจิวอิงจึงคว้ากระบี่ที่เหน็บข้างเอวชายที่จับตัวนางเอาไว้มาได้สำเร็จ พร้อมสะบัดตัวออกจากการกอบกุมตอนที่พวกมันตกใจ

“ถอยออกไปไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน” จิวอิงชี้กระบี่ไปทางบุรุษทั้งสองคนพลางก้าวถอยหลังช้าๆ นางไม่เคยทำร้ายใครเลยสักครั้ง การฝึกกระบี่ตั้งแต่เล็กจนโตก็เพื่อเอาไว้ป้องกันตัวเอง ยามนี้สิ่งที่ฝึกฝนพากเพียรมานั้นไม่สูญเปล่านับว่าโชคดีไม่น้อย ต้องขอบคุณพี่หยางหลงของนางจริงๆถ้ามีโอกาสได้พบเจอนางคงต้องตอบแทนเขา

หลิ่งอี้ปลดปอกกระบี่ออกมาเพื่อเข้าสู้หญิงสาวตรงหน้า เพราะคิดว่าสตรีคงไม่มีฝีมืออะไรคงแค่แกว่งดาบไปมั่วซั่วเพื่อเอาไว้ข่มขู่เพียงเท่านั้น มันจึงฟาดปลอกกระบี่ลงไปหวังให้กระบี่ในมือหญิงสาวร่วงหล่นลงพื้น

“เคร้ง..” จิวอิงเมื่อเห็นชายตรงหน้าเงื้อมือฟาดปลอกกระบี่ลงมาจึงใช้กระบี่ในมือสวนกลับไปจนปลอกกระบี่ขาดสองท่อนร่วงหล่นลงพื้นทันที

“อย่าตามข้ามา..” จิวอิงยังไม่คิดทำร้ายคนตรงหน้าเพราะนางอาจจะสู้พวกเขาไม่ได้ถึงแม้ว่านางจะมีกระบี่อยู่ในมือก็ตาม นางก้าวถอยหลังช้าๆจนถึงหน้าประตู แล้วหันหลังวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังหันมาระวังด้านหลังอยู่เป็นระยะ

“จับมันมาให้ข้าอย่าให้มันหนีไปได้วันนี้ข้าจะฆ่ามันทิ้งซะ!..” ซูหมิงลู่เอ่ยอย่างเดือดดาลสั่งลูกน้องคนสนิท

หลิ่งอี้รีบวิ่งไปหยิบกระบี่อีกห้องหนึ่งที่ตนเก็บเอาไว้แล้วรีบวิ่งไล่ตามสตรีผู้นั้นไปอย่างรวดเร็ว ด้วยวรยุทธ์ที่ฝึกฝนมาอย่างชำนาญจึงทำให้การเคลื่อนไหวรวดเร็ว สตรีนางนั้นวิ่งออกจากบ้านพักไปไม่เท่าไรมันก็สามารถตามมาทันและรีบยกระโดดเข้าขวางหน้าเอาไว้

“หนีข้าไม่พ้นหรอกยอมให้ข้าจับเสียโดยดีเถอะ” หลิ่งอี้เอ่ยบอกตนไม่อยากทำร้ายสตรีถ้านางยอมแต่โดยดีก็จะไม่มีผู้ใดต้องเจ็บตัว

“ข้ายอมตายที่นี่ดีกว่ายอมกลับไปกับเจ้า” จิวอิงเอ่ยบอกเสียงดังตามองซ้ายขวาเพื่อหาคนช่วย แต่แถวนี้ห่างไกลผู้คนบ้านเรือนสักหลังยังไม่มีและนางก็ไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้อยู่ส่วนใดของเมืองเพราะตนเองไม่เคยออกนอกจวนเลยด้วยซ้ำ

“ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าตายง่ายๆหรอกสาวน้อย” หลิ่งอี้เอ่ยจบก็พุ่งตัวเข้าหาร่างบางทันที

จิวอิงรับมือกับชายตรงหน้าด้วยเพลงกระบี่ที่ฝึกฝนมานานนับสิบปีอย่างคล่องแคล่วว่องไวเน้นรับและหลบหลีก เพราะนางรู้ดีว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายตรงหน้าที่แข็งแกร่งและดุดันด้วยฝึกพลังปราณ นางกึ่งสู้กึ่งวิ่งหนีเผื่อว่าหนทางด้านหน้าจะมีบ้านคนให้ตนได้ขอความช่วยเหลือได้ แต่ก็ดูเหมือนจะเงียบสนิทเรี่ยวแรงของนางตอนนี้มันก็เริ่มอ่อนล้าลงเรื่อยๆด้วยร่างกายที่มีบาดแผลจากการถูกเฆี่ยนตีอยู่ก่อนหน้า จึงทำให้พลาดพลั้งโดนกระบี่ของคู่ต่อสู้ฟันลงมาที่แขนจนเลือดไหล โชคดีไม่ลึกมากแต่นั่นก็มากพอให้นางล้มลงกับพื้น

“ฮ่าๆ..หมดแรงหนีแล้วหรือ..” หลิ่งอี้เอ่ยอย่างชอบอกชอบใจมันยังไม่ได้ออกแรงเต็มที่เลยด้วยซ้ำ

“ปล่อยข้าไปเถิดเราไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อนข้าขอร้องล่ะ” จิวอิงที่คิดว่าตอนนี้ให้หนีอย่างไรก็ไม่พ้นจึงเอ่ยวาจาอ้อนวอนเผื่อจะได้ผล

“ข้าก็อยากปล่อยเจ้าไปแต่เจ้านานของข้าคงไม่ยอมเป็นแน่ แล้วอีกอย่างเจ้าก็ยังงดงามเกินหน้าเกินตาน้องสาวสุดที่รักของคุณชายอีกนับว่าเป็นโชคร้ายของเจ้ายิ่งนัก” หลิ่งอี้เอ่ยอย่างเห็นใจ

“ใครกัน..ข้างามเกินหน้าผู้ใด” จิวอิงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“วันนี้คุณชายคงไม่ปล่อยเจ้าให้มีชีวิตรอดเป็นแน่ ข้าจะบอกเจ้าเอาบุญก็ได้ก็คุณหนูซูเจียวเหมยบุตรสาวท่านแม่ทัพอุดรอย่างไรเล่า”