คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 61

จิวอิงต้องเลื่อนการเดินทางออกไปก่อนเนื่องจากทางร้านผ้าได้มาแจ้งว่าแบบชุดที่ร่างเอาไว้ให้ลูกค้าหายไปจิวอิงจึงต้องอยู่จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย จึงสั่งให้เงาของน้องสาวกลับไปแจ้งข่าวนี้ให้นางทราบ

“คุณหนูบ่าวเก็บไว้อย่างดีแล้วนะเจ้าคะไม่น่าจะหายไปได้” เสี่ยวชิงเอ่ยอย่างสงสัยเพราะเมื่อวานทำเสร็จเรียบร้อยก็เก็บเอาไว้ในห้องใส่กุญแจอย่างแน่นหนาไม่น่าจะมีใครเข้าไปได้ กุญแจห้องก็ไม่มีร่องรอยถูกงัด

“ข้าเองก็สงสัย แต่ตอนนี้ต้องรีบร่างแบบขึ้นมาใหม่เสียก่อน” จิวอิงเองก็สงสัยแต่งานก็สำคัญเพราะต้องส่งงานให้ตรงตามนัดไม่เช่นนั้นอาจส่งผลเสียหายแก่ร้านได้

“คุณหนูจำแบบได้ทั้งหมดหรือเจ้าคะ” เสี่ยวชิงเอ่ยถามเพราะแบบชุดที่ร่างเอาไว้ก็มีตั้งหลายแบบไม่น่าจะจำได้ทั้งหมด

“ข้าจำได้เจ้าค่ะ แบบชุดพวกนั้นข้ามองแล้วมองอีกจนจำได้ขึ้นใจเลยและอีกอย่างข้าเป็นคนความจำดีมากเจ้าค่ะ” จิวอิงเอ่ยพร้อมยกยิ้มสดใสเพื่อให้พี่เสี่ยวชิงคลายกังวล

“เจ้าค่ะคุณหนูของพี่เสี่ยวชิงเก่งทุกอย่างเลยเจ้าค่ะ พูดเรื่องนี้แล้วคิดถึงคุณหนูรองนะเจ้าคะไม่รู้ว่าป่านนี้จะถึงที่หมายหรือยัง” เสี่ยวชิงถอนหายใจออกมาด้วยความคิดถึงคุณหนูรองผู้หลงตัวเองและทำให้คนรอบข้างยิ้มออกมาได้โดยง่ายดายเสมอ

“ข้าเองก็คิดถึงนางเช่นกัน ข้าจะรีบร่างแบบให้เสร็จอาจใช้เวลาสักสองสามวันเราค่อยเดินทางไปหานางกันนะเจ้าคะ” จิวอิงเอ่ย

“เจ้าค่ะคุณหนูเช่นนั้นบ่าวไปดูแลหน้าร้านก่อนนะเจ้าคะ” เสี่ยวชิงเอ่ยจบก็เดินออกไปทันทีไม่อยู่รบกวนเวลาคุณหนูของตนอีก หลังจากเสี่ยวชิงออกไปจากห้องแล้วจิวอิงก็จัดการร่างแบบชุดทันทีอย่างไม่รอช้า

ช่วงบ่ายของวันหลังจากการพูดคุยทางการค้าของคณะทูตเสร็จสิ้นลงและต่างแยกย้ายกันกลับที่พัก

“เรื่องนี้นับว่าเป็นความคิดที่ไม่เลวเลยเจ้าช่างฉลาดเสียจริง” หานเฟิ่งอวี่เอ่ยชื่นชมน้องสาวของตนที่ยื่นข้อตกลงในการช่วยเหลือองค์ชายรองครั้งนี้ โดยนางมีข้อตกลงว่าถ้างานสำเร็จตำแหน่งฮองเฮาของแคว้นต้องเป็นของนางเท่านั้น

“เสด็จพี่ไม่ทรงหวงน้องบ้างหรือเพคะ” เฟิ่งฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแง่งอนที่พี่ชายแสดงใบหน้ายินดีจนออกนอกหน้า

“พี่ก็อยู่กับเจ้าตลอด เจ้ายังไม่ได้อภิเษกตอนนี้เสียหน่อย” เฟิ่งอวี่เอ่ยปลอบ

“น้องขอความช่วยเหลือจากท่านตาไปแล้วเรื่องชิงบัลลังก์ให้ให้องค์ชายรอง” เฟิ่งฮวาเอ่ย เป็นไปได้ก็อยากจะได้องค์ชายใหญ่มาเป็นคู่ครองแต่ดูเหมือนว่าองค์ชายผู้นั้นจะมีคนรักอยู่แล้วและสตรีผู้นั้นก็เป็นศัตรูอันดับหนึ่งของตนเสียด้วย จึงต้องหันมาร่วมมือกับองค์ชายเหล่ยหลงผู้ทะเยอทะยานแทนและนั่นก็เป็นเรื่องที่ตนต้องการเช่นกัน

“ท่านตาคงไม่ขัดใจเจ้าเพราะท่านเองก็เคยวางแผนสำเร็จมาแล้วครั้งหนึ่งเจ้าวางใจได้เลย อนาคตข้างหน้าเจ้าจะได้เป็นใหญ่เหนือผู้คนเหนือแม้กระทั่งผู้นั่งบัลลังก์มังกรในอนาคต” เฟิ่งอวี่เอ่ยพร้อมยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ ที่ได้กำจัดน้องสาวออกจากแคว้น น้องสาวที่เสด็จพ่อตามใจเสียจนหลงลืมว่ามีบุตรชายอีกหนึ่งคน ถ้านางได้อภิเษกสมรสและขึ้นเป็นฮองเฮาของแคว้นหนิงแล้ว แคว้นหานก็ไม่ต้องมีองค์หญิงผู้เอาแต่ใจอีกต่อไป

“ย่อมเป็นเช่นนั้นอยู่แล้วเพคะ แต่ก่อนอื่นข้าต้องกำจัดเสี้ยนหนามที่อาจเป็นภัยในอนาคตเสียก่อน” เฟิ่งอวาเอ่ย

“ผู้ใดหรือ?”

“หมิงเย่วซินนางเป็นผู้เดียวที่สามารถถอนพิษของท่านตาได้” เฟิ่งฮวาเอ่ยด้วยแววตาชิงชังเมื่อเอ่ยถึงสตรีที่ตนเกลียดเข้าไส้ อย่างไรก็ต้องกำจัดมันให้จงได้ ไม่เช่นนั้นแผนการของท่านตาอาจไม่สำเร็จ

ดูอย่างคราที่ใช้พิษกับฮองเฮาของแคว้นหนิงถ้าไม่ใช่เพราะมีคนถอนพิษได้ป่านนี้คงได้แต่งตั้งฮองเฮาพระองค์ใหม่ไปแล้ว และตำแหน่งองค์รัชทายาทคงไปตกอยู่ที่องค์ชายรองเหล่ยหลงเป็นแน่ คงไม่ต้องมาวางแผนการใหญ่เช่นนี้ให้ยุ่งยากอีกหรอก

“อ้อ..” เฟิ่งอวี่ตอบไม่เต็มเสียงเท่าใดนัก เพราะตอนนี้สตรีนางนั้นอยู่ในมือเขาแล้ว อีกไม่นานคงมีข่าวว่านางหายตัวไป นี่เขาช่วยชีวิตนางเสียด้วยซ้ำไป เฟิ่งฮวานางคงจะไม่กลับแคว้นหานในตอนนี้จึงเป็นโอกาสอันเหมาะเสียจริงที่เขาจะจัดการสตรีนางนั้นสตรีที่จะมาเป็นคู่ครองของเขา

ทางด้านหยางหลง หยางปิง เย่วเทียนและจิ้นฝานได้เข้ามายังห้องลับของหอขายข่าว เพื่อหารือเรื่องใหม่ที่พวกเขาได้รับรู้

“เป็นที่แน่ชัดแล้วแม้จะไม่มีหลักฐานแต่งานนี้พวกมันต้องร่วมมือกันเป็นแน่” จิ้นฝานเอ่ยอย่างหัวเสียไม่คิดว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้ พวกมันตัดกำลังโดยการกำจัดแม่ทัพใหญ่และตอนนี้ท่านเสนาก็ยังถูกคุมขังนับว่าพวกมันเริ่มลงมือแล้ว

“เรื่องนี้มีองค์หญิงแคว้นหานมาเกี่ยวข้องคาดว่าเบื้องหลังคงไม่พ้นพรรคอสรพิษ” หยางหลงเอ่ยเสียงเรียบอย่างใช้ความคิด

“พวกมันเคยล้มบัลลังก์สำเร็จมาแล้วคงย่ามใจคิดว่าแคว้นหนิงของพวกเราจะไม่มีทางสู้มันได้” หยางปิงเอ่ยอย่างหัวเสียด้วยความขุ่นเคือง

“พวกเราต้องใจเย็นๆเอาไว้ก่อน สายของพวกเราก็มากมาย ไหนจะทหารลับฝีมือดีอีก พวกมันคิดว่าพวกเราไม่ได้อยู่วังหลวงมานานคงไม่มีเขี้ยวเล็บ ให้คิดเช่นนั้นไปก่อนปล่อยให้พวกมันทำตามแผนที่วางเอาไว้ แล้วค่อยร่วมมือกันตลบหลังเอาคืนอย่างสาสม” เย่วเทียนเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยแผนการบางอย่าง

“ท่านมีแผนแล้วหรือ?” หยางปิงเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ท่านจะกลับร้านเลยหรือไม่เจ้าคะ” จิวอิงเอ่ยถามเมื่อเลือกดูอาภรณ์เสร็จเรียบร้อย

“ใช่แล้ว เจ้ามีอะไรหรือ?” เจิ้งอู่เสียงเอ่ยถามกลับ

“ข้าอยากไปดูสมุนไพรที่ร้านของท่านเลยจะได้กลับไปวาดแบบแล้วส่งให้คนงานปัก” จิวอิงเอ่ยตอบ นางอยากรีบทำงานให้เสร็จโดยเร็วจะได้ออกเดินทางไปหาน้องสาว

“ไม่ต้องรีบก็ได้ข้าไม่เร่งเจ้าเสียหน่อย” เจิ้งอู่เสียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ท่านไม่ได้เร่งแต่เป็นข้าที่เองที่เร่งเจ้าค่ะ” จิวอิงเอ่ยตอบเมื่อเห็นชายหนุ่มทำหน้าสงสัยก็เอ่ยต่อทันที “ข้ามีงานมากเจ้าค่ะถ้าไม่รีบทำตอนนี้ท่านคงต้องรอไปอีกนานเลย” เอ่ยพร้อมยกยิ้มสดใสนางไม่ได้โกหกแต่บอกไม่หมดเท่านั้นเอง

“เช่นนั้นก็ได้ เราเดินเท้าไปกันดีหรือไม่ร้านข้าอยู่ออกไปไม่ไกลจะได้เดินชมตลาดไปด้วย” เจิ้งอู่เสียงเอ่ยชี้แนะ

“ได้เจ้าค่ะข้าเองก็นั่งมาทั้งวันแล้วอยากเดินยืดเส้นบ้างเมื่อยไปหมดแล้ว” จิวอิงเอ่ยบอกนางนั่งวาดแบบมาค่อนวันแล้วที่ลงมาก็กะว่าจะเดินเล่นอยู่พอดี

ทั้งสองเดินออกจากร้านโดยมีพี่เสี่ยวชิงเดินตามด้านหลังไม่ห่าง เพราะเป็นช่วงบ่ายมากแล้วหลังจากที่ชมร้านสมุนไพรเสร็จก็จะเลยกลับจวนทันที เดินดูของขายในตลาดเพียงไม่นานก็ถึงร้านสมุนไพรของคุณชายเจิ้ง

“ท่านตกแต่งร้านได้สวยมากเลยเจ้าค่ะ” จิวอิงเอ่ยชมด้วยใจจริงนางผ่านร้านนี้บ่อยเมื่อก่อนเป็นร้านขายเครื่องประดับแต่มันเปลี่ยนเป็นร้านสมุนไพรเมื่อไรเธอไม่ได้สังเกตเลยจริงๆ

“ขอบใจที่ชมพอดีข้าเปิดร้านมาหลายแคว้นจึงพอรู้เรื่องการจัดร้านมาบ้าง” เจิ้งอู่เสียงเอ่ย

“สมุนไพรของท่านมีชนิดใดบ้างที่ขึ้นชื่อเจ้าคะ” จิวอิงเริ่มทำงานทันทีที่อย่างไม่รอช้า

“เจ้าคงรีบจริงๆฮ่าๆ..” เจิ้งอู่เสียงเอ่ยพร้อมหัวเราะชอบใจสตรีตรงหน้าที่นางขยันทำงานเสียจริง จากนั้นก็เดินนำทางยังตู้กระจกใสที่เก็บสมุนไพรสำคัญเอาไว้ สมุนไพรในนี้เป็นของหายากราคาสูง หลังจากเลือกสมุนไพรที่จะนำมาปักลายได้แล้วจิวอิงและเสี่ยวชิงก็เดินทางกลับมายังจวนทันที