คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 7

เย่วฉีอุ้มร่างน้อยเดินมายังห้องตำราห้องนี้กว้างขวางมีตำรามากมายหลายอย่างจัดแบ่งเป็นสัดส่วนอย่างมีระเบียบง่ายต่อการค้นหา

" เจ้าจะอ่านตำราอะไรบอกพี่มาประเดี๋ยวจะหยิบมาวางเอาไว้ให้ " เย่วฉีเอ่ยถามเพราะนางตัวเตี้ยนิดเดียวคงหยิบไม่ถึงพลางอุ้มนางเดินดูตำราตามชั้นต่างๆ

เย่วซินมองไปรอบๆเห็นมีเก้าอี้วางอยู่จึงเอ่ยบอกคนตัวโต "ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวข้าหยิบเอง"เย่วซินเอ่ยพร้อมชี้นิ้วไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง "อ้อ!ตอนนี้อุ้มข้าไปหยิบเล่มนนั้นก่อน" เย่วซินชี้นิ้วไปที่หนังสือเล่มหนึ่งที่เขียนว่าฝึกพลังปราณ

เย่วซินหยิบหนังสือที่เธอจะอ่านและให้เย่วฉีอุ้มมานั่งที่ตั่งยาวมีฝูกสีขาวนุ่มนิ่มปูเอาไว้แล้วจึงให้เขาออกไปได้ เธอนั่งอ่านหนังสือเงียบๆด้วยความสนใจ ยุคสมัยนี้มีคนที่ฝึกพลังปราณกันอยู่จำนวนมากและส่วนมากจะเป็นบุรุษแต่ใช่ว่าจะฝึกฝนกันได้ทุกคน บางคนเส้นพลังปราณเล็กมากไม่สามารถฝึกได้ และคนที่ฝึกพลังปราณได้ก็ต้องมีเส้นพลังที่ใหญ่หนาและแข็งแรงจะได้ไม่ถูกธาตุไฟเข้าแทรกหรือเส้นพลังฉีกขาดขณะฝึกฝน

' อืม..นับว่ายากอยู่พอสมควรแล้วเส้นพลังของเธอมันใหญ่หรือเปล่านะ' เย่วซินคิดในใจ

เย่วซินเปิดอ่านหนังสือไปเรื่อยๆจนจบเล่มแล้วลุกขึ้นยืนโดยทิ้งน้ำหนักไปยังเท้าข้างที่ไม่เจ็บเดินโขยกเขยกลากเก้าอี้มายังจุดที่หยิบหนังสือออกมาเพื่อจะเก็บมันเข้าที่

เธอปีนขึ้นเก้าอี้เอื้อมมือเพื่อวางหนังสือเก็บเข้าที่แต่เหลืออีกนิดเดียวก็จะถึงเธอเขย่งปลายเท้าจนสุดแล้วเอื้อมมือจนสุดแขน แต่เท้าของเธอที่ยังไม่หายเจ็บดีมันดันกำเริบเจ็บแปลบขึ้นมาจนเสียหลักหงายหลังเย่วซินหลับตาแน่นเกร็งตัวเตรียมพร้อมรับความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่เอ๊ะ..ทำไมมันไม่เจ็บเสียทีคิดได้ดังนั้นจึงลืมตาขึ้นมามอง พลันสบสายตาเข้ากับดวงตาคมดุกำลังจ้องมองมายังเธออยู่เช่นกัน และตอนนี้เขากำลังอุ้มร่างน้อยๆของเธอเอาไว้ในอ้อมแขน

เย่วซินหัวใจเต้นแรงเมื่อถูกหนุ่มเย็นชาหน้าน้ำแข็งอุ้มถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะยังเป็นเด็กชายแต่ประกายความหล่อช่างเต็มสิบเหลือเกิน 'โชคดีชะมัดอย่างน้อยครั้งหนึ่งเธอก็เคยอยู่ในอ้อมแขนของเขาแหละน่า..'

" คิดแก่แดดอะไรอยู่รึ? " เย่วเทียนเอ่ยถามเมื่อเห็นแววตาและสีหน้ากรุ้มกริ่มของเด็กน้อย

" ปะ..เปล่าคิดเสียหน่อย " เย่วซินเอ่ยปฏิเสธเสียงกุกกักที่โดนจับได้ว่าคิดไม่ซื่อ คนอะไรฉลาดเป็นบ้า

เย่วเทียนหยิบตำราในมือของเด็กน้อยมาเก็บไว้ที่เดิม "เจ้าอ่านออกหรือ?" เขาเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเเอบมองนางอยู่สักพักหนึ่งแล้วตั้งแต่นางเข้ามาจนถึงตอนที่ลากเก้าอี้เพื่อเก็บตำรา ดีนะที่เขาอยู่ในห้องนี้พอดีไม่เช่นนั้นเด็กน้อยคงได้เจ็บตัวอีกเป็นแน่

เด็กน้อยพยักหน้าตอบแต่เขาไม่เชื่อหรอกเด็กสามขวบจะอ่านตำราที่เข้าใจอยากเช่นนี้ได้อย่างไร นางคงเปิดดูภาพวาดหรือไม่คงซุกซนตามประสาเด็กอยาดรู้อยากเห็นเพียงเท่านั้น

" จะกลับเรือนเลยหรือไม่ข้าจะเดินไปส่ง " เพราะเขาเองก็จะกลับเรือนเเล้วเช่นกันปล่อยเด็กน้อยเอาไว้เช่นนี้ไม่ได้ประเดี๋ยวรื้อตำราเสียหายกันหมดพอดี

เย่วซินที่เพิ่งอ่านหนังสือไปแค่เล่มเดียวก็อยากจะอ่านต่ออีก แต่เมื่อเห็นสายตาดุดันคู่นั้นเธอก็รู้ความหมายทันที

" กลับก็ได้เจ้าค่ะ " เย่วซินตอบไม่เต็มเสียงเท่าไร

เย่วเทียนที่ได้ยินเช่นนั้นก็อุ้มร่างเล็กเดินออกไปจากห้องตำรามุ่งหน้ากลับเรือนส่งเด็กน้อยเข้านอนทันที

" นอนได้แล้วอย่าเที่ยวซุกซนให้มาก " เย่วเทียนเอ่ยหลังจากวางร่างเล็กบนเตียงนอนเรียบร้อย น้ำเสียงที่เอ่ยคล้ายดุเล็กน้อยเพราะขาดความอ่อนโยนของน้ำเสียงไป "แล้วทายาหรือยัง" เย่วเทียนเอ่ยถามต่อแต่ในใจกลับนึกก่นด่าตนเองว่าทำไมต้องถามด้วยเขาไม่ได้เป็นห่วงนางเสียหน่อย

" ยังเลยเจ้าค่ะ " เย่วซินเอ่ยตอบโดยแอบหวังว่าเจาจะเป็นห่วงและอาสาทายาให้เธอ

" เช่นนั้นก็รีบทารีบนอนเสีย "

เย่วซินผิดหวังอย่างแรงแต่อย่างว่าผู้ชายเย็นชาหน้าน้ำแข็งต้องแบบนี้แหละถึงจะเจ๋งโคตรๆ..ยืนหยัดความเย็นชาเอาไว้ให้ตลอดไปนะข้าชอบ..

" คิดเรื่องแก่แดดอีกแล้วรึ?ฮึ.." เย่วเทียนเอ่ยจบก็เดินจากไปทันที