คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 72

เช้าวันถัดมาเย่วซินนอนตื่นสายกว่าปกติเหตุเพราะอาการแทรกซ้อนของผู้ป่วยจึงต้องปรุงยาตัวใหม่ขึ้นมาอีกกว่าจะเสร็จสิ้นก็ปาไปเกือบเช้า ตอนนี้อาการของผู้ป่วยพ้นวิกฤตแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เหลือเพียงแต่ผู้ป่วยที่หมอของพรรคต่างๆดูแลอยู่ ได้ข่าวว่าอาการไม่สู้ดีและไม่ยอมให้ทางการช่วยผู้รักษา แต่ก็เข้าใจพวกเขาคงอยากทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ ตอนนี้ตนเองก็ได้แต่หวังให้พวกเขาคิดถึงคนป่วยมากกว่าตัวเอง

“เจ้าตื่นเสียทีข้ารอตั้งนานแล้ว” หยางปิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“มีอะไรเร่งด่วนหรือเพคะองค์ชาย” เย่วซินเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“องค์ชาย องค์หญิงแคว้นหานมาที่นี่เมื่อเช้า” หยางปิงเอ่ยตอบ

“อะไรนะ!!..” เย่วซินหน้าเสียเมื่อได้ยินชื่อบุคคลที่ไม่อยากพบเจอ จะให้อยากเจอได้อย่างไรเจอกันทีไรต้องมีเรื่องน่าปวดหัวตามมาทุกครา เมื่อภพก่อนนางก็ไม่ได้ขายชาติมาแล้วเหตุใดเจ้ากรรมนายเวรถึงได้ตามติดชนิดไม่ปล่อยเช่นนี้

“เจ้าอย่าเพิ่งกังวลที่นี่คนมากมายพวกนั้นคงไม่กล้าทำอันตรายเจ้าได้หรอก” หยางปิงเอ่ยปลอบเย่วซินเมื่อเห็นว่านางทำหน้าตกใจ พรรคอสรพิษและสองพี่น้องแคว้นหานต่างคิดกำจัดเย่วซินเหตุผลเพราะว่านางคือคนที่สามารถต่อกรกับพิษร้ายที่พวกมันปรุงขึ้นมาได้ เรื่องนี้มีเพียงคนที่สนิทชิดเชื้อเท่านั้นที่รู้ดี

“เป็นพระองค์เสียมากกว่าที่กังวลดูสิรีบร้อนมาหาหม่อมฉันหน้าตาตื่นเชียว” เย่วซินเอ่ยพร้อมหัวเราะให้กับองค์ชายลั้นลาที่ยามนี้ทำหน้าตาตลกสิ้นดี

“ยังจะมาหัวเราะข้าอีกเจ้านี่นะ รีบทำธุระของเจ้าให้เรียบร้อยแล้วไปกินมื้อเช้ากับข้า”

“เพคะองค์ชายลั้นลา..เอ๊ะ หรือจะเปลี่ยนชื่อเป็นองค์ตื่นตูมดี” เย่วซินเอ่ยหยอกล้อพอเป็นพิธีจากนั้นก็หันหลังวิ่งเข้าฉากกั้นเพื่อทำธุระส่วนตัว

“เจ้า..ยายตัวแสบไม่กัดข้าสักวันจะตายกระมัง” หยางปิงเอ่ยบ่นพลางเดินออกมารอยังกระโจมของตนเอง

ทางด้านกระโจมผู้ป่วยของพรรคต่างๆบัดนี้มีร่างของสตรีใบหน้าอ่อนหวานกำลังตรวจดูอาการคนป่วยอยู่ และมอบสมุนไพรถอนพิษอีกหลายชนิดให้หมอประจำพรรคไปปรุงเพื่อถอนพิษให้ชาวบ้าน สมุนไพรพวกนี้เฟิ่งฮวาได้มาจากท่านตาของนางที่เป็นคนมอบให้

พรรคอสรพิษแม้จะเป็นพรรคที่ไม่มีผู้ใดกล้ายุ่งเกี่ยวแต่ก็ไม่มีความบาดหมางกับพรรคใดเช่นกัน การมาช่วยเหลือในครั้งนี้พวกเขาจึงให้ความร่วมมือและต้อนรับเป็นอย่างดี เนื่องด้วยความสามารถในการปรุงยาพิษและยาถอนพิษนั้นไม่มีผู้ใดเก่งกาจไปกว่าพรรคอสรพิษอีกแล้ว

“ยังมีผู้ป่วยอีกหรือไม่” หานเฟิ่งฮวาเอ่ยถามเมื่อตรวจดูอาการของผู้ป่วยเรียบร้อย

“มีผู้ป่วยอีกจำนวนหนึ่งที่ทางการนำไปรักษา แต่ข้าได้ข่าวว่าพวกเขาอาการดีขึ้นพิษก็ถูกถอนจนหมดแล้ว” หมอประจำพรรคคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“นับว่ามีฝีมือ พิษชนิดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะกำจัด” หานเฟิ่งฮวาเอ่ย พลางนึกว่าเป็นผู้ใดที่มีความสามารถเช่นนี้เกรงว่าอายุจะสั้นลงแล้วกระมัง

“ข้าเข้าไปดูการรักษาของพวกเขาเมื่อตอนดึก นับว่าแปลกตาไม่น้อยเห็นว่าเครื่องมือต่างๆล้วนมาจากเรือสินค้าของชาวอิงแลนด์ช่างน่าสนใจยิ่งนัก” หมอท่านหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงค่อนข้างชื่นชม

“เจ้าแอบไปดูมาหรือ?” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ข้าเพียงอยากศึกษาหาความรู้นับว่าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว” ท่านหมอเอ่ยตอบ

“ข้าเองก็อยากเห็นเหมือนกันว่าพวกเขารักษากันอย่างไร” อีกเสียงเอ่ยขึ้น

“เจ้าก็ไปดูสิพวกเขาไม่ได้ห้ามเสียหน่อย แต่เป็นพวกเราเองที่มีอคติกับพวกเขา” ท่านหมอเอ่ย พลางนึกถึงวาจาที่เอ่ยออกไปกับแม่นางน้อยที่หวังดีอยากมาช่วยดูแลชาวบ้าน เพียงคิดว่านางอายุยังน้อยจะไปรู้ดีกว่าพวกตนที่ศึกษาตำราและรักษาผู้คนมามากมายได้อย่างไรกัน แต่เมื่อคืนที่ได้เห็นการรักษาของนางทำให้ความคิดของตนนั้นเปลี่ยนไป

“ข้าเองก็อยากเห็นเหมือนกัน การเรียนรู้นั้นย่อมไม่สิ้นสุดจริงหรือไม่” หานเฟิ่งฮวาเอ่ยพร้อมยกยิ้ม แต่ในใจกลับร้อนลุ่มด้วยความอิจฉา แทนที่ตนเองจะมีความดีความชอบที่มารักษาชาวบ้านในครั้งนี้ แต่หมอพวกนี้กลับเอ่ยชื่นชมคนของทางการไม่ขาดปาก นางเองก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันเป็นผู้ใด

ทางด้านจ้าวไท่เหว่ยทำหน้าที่ควบคุมดูแลลูกพรรคซ่อมแซมบ้านเรือนของชาวบ้านร่วมกับคนของทางการ แต่เมื่อเช้าตรู่พรรคอสรพิษได้ส่งคนมาช่วยเหลือนับว่าแปลกใจไม่น้อย แต่ไม่เกินจากการคาดเดาไว้ อย่างไรพรรคอสรพิษย่อมต้องเคลื่อนไหวอย่างแน่นอน และที่ชาวบ้านต้องเป็นเช่นนี้ก็เพราะฝีมือของพวกมันที่ต้องการหลอกล่อองค์ชายแคว้นหนิงให้เดินทางออกนอกเมืองเปิดทางให้องค์ชายรองยึดบัลลังก์แต่น่าเสียดายที่แผนการล้มเหลว

“ท่านประมุขคุณหนูเย่วซินจะไม่เกิดอันตรายหรือขอรับ” ซานจิ่นเอ่ยถาม เมื่อครั้งก่อนนี้ก็เป็นฝีมือของคนแคว้นหานที่ลักพาตัวของคุณหนูเย่วซินไป ดีที่ท่านประมุขติดตามไปช่วยเหลือเอาไว้ได้ทัน

“เจ้าอย่าได้กังวลไปเลยนางธรรมดาเสียที่ไหนกัน” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบคล้ายไม่ใส่ใจ

“ถึงอย่างนั้นก็เถิด นางเป็นสตรีข้าน้อยอดเป็นห่วงไม่ได้ขอรับ” ซานจิ่นเอ่ยหวังจะให้ท่านประมุขจ้าวใจอ่อนยอมไปหาคุณหนูเย่วซิน เพราะหลังจากที่แง่งอนกันเมื่อวานนี้ทั้งคู่ยังไม่ยอมเจอหน้ากันอีกเลย