คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 74

# จวนตระกูลหมิง

จิวอิงหลังจากที่ได้รับบาดเจ็บครานั้นก็โดนท่านปู่สั่งกักบริเวณให้อยู่แต่ภายในจวนห้ามออกไปด้านนอกโดยเด็ดขาด นับตั้งแต่วันนั้นก็ล่วงเวลามาสิบกว่าวันแล้วจิวอิงรู้สึกเบื่อหน่ายเป็นอย่างมาก พลางนึกถึงความรู้สึกของน้องสาวที่โดยท่านปู่ลงโทษก็พลันเข้าใจในทันที

“คุณหนูเจ้าคะเหตุใดจึงทำหน้าเช่นนั้น” เสี่ยวชิงเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าหดหู่ของผู้เป็นนาย

“ข้าเบื่อมากเลยพี่เสี่ยวชิง ตอนนี้ข้าเข้าใจความรู้สึกของซินเอ๋อร์ได้ดีเลยทีเดียวว่านางรู้สึกอย่างไรและขยาดกับการโดนกักบริเวณมากเพียงใด” จิวอิงเอ่ยบอกเสี่ยวชิง ขนาดตัวของตนเองนั้นไม่ใช่พวกชอบเล่นซุกซนเช่นน้องสาว เมื่อก่อนตนเองเคยอยู่แต่ในเรือนโดยไม่ได้ย่างเท้าออกนอกจวนเลยก็ยังไม่เห็นเป็นไร แต่ทำไมตอนนี้มันถึงได้น่าเบื่อยิ่งนัก

“คุณหนูคงชินกับการได้ออกไปด้านนอกได้ทำงานที่ตนเองรักจนเคยชิน เมื่อโดนกักบริเวณจึงทำให้รู้สึกเบื่อหน่ายย่อมเป็นเรื่องธรรมดาเจ้าค่ะ” เสี่ยวชิงเอ่ยชี้แจงพร้อมยิ้มอย่างเอ็นดู

“นี่ข้ากลายเป็นคนชอบออกนอกจวนไปแล้วหรือ?” จิวอิงเอ่ย

“ใช่เจ้าค่ะ สงสัยจะติดมาจากคุณหนูรองฮิ ฮิ” เสี่ยวชิงเอ่ยเย้าพร้อมหัวเราะชอบใจ

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก เสี่ยวชิงรีบเดินไปเปิดทันที สาวใช้มารายว่าตอนนี้องค์ชายหยางหลงมาขอพบคุณหนูจิวอิง พระองค์ทรงนั่งรออยู่ที่โถงหลัก เสี่ยวชิงรับคำจากสาวใช้แล้วรีบเอ่ยรายงานคุณหนูของตนทันที

“คุณหนูเจ้าคะองค์ชายหยางหลงมาพบเจ้าค่ะ รีบแต่งตัวเถิดเจ้าค่ะอย่าปล่อยให้พระองค์ทรงรอนาน” เสี่ยวชิงเอ่ยพร้อมทั้งรีบจัดเตรียมเครื่องแต่งกาย จัดแต่งทรงผมใหม่ให้ดูเรียบร้อย

ตอนนี้คุณหนูจิวอิงไม่ได้ทาใบหน้าดำแล้ว เพราะเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนทำให้ผู้คนคิดว่านางเป็นคุณหนูเย่วซินที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้คุณหนูจิวอิงจึงต้องสวมรอยของน้องสาวไปพลางๆก่อน เมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็เดินไปยังห้องโถงทันที

ทางด้านหยางหลงตั้งแต่ที่นางได้รับบาดเจ็บตนได้รับข่าวและได้เดินทางมาเยี่ยมนางเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เพราะเหตุการณ์ความไม่สงบภายในวังที่ทำให้ตนเองต้องเร่งรีบจัดการ กว่าจะเรียบร้อยลงตัวก็ผ่านมาแล้วหลายวัน

เขาได้รับข่าวว่านางต้องถูกท่านปู่ฮุ่ยฉินลงโทษเพราะนางเสี่ยงชีวิตของตนเองเพื่อให้คนร้ายตายใจ นางปลอมตัวเป็นน้องสาวเพื่อให้คนร้ายเข้าใจผิดลงมือสังหาร เหตุเพราะน้องสาวของนางเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านพิษ เป็นตัวขัดขวางแผนการของคนร้ายมาหลายครั้ง ครั้งแรกตอนที่เสด็จแม่ฮองเฮาโดนพิษ ครั้งต่อมาคือท่านแม่ทัพใหญ่และบุตรสาว ซึ่งทั้งหมดก็เป็นซินเอ๋อร์น้องสาวของนางเป็นผู้รักษาทั้งสิ้น

ตอนนี้บิดาที่โดนพิษเล่นงานอาการดีขึ้นมากแล้ว โดยการรักษาของท่านปู่ฮุ่ยฉินและเย่วฉีแต่ถึงกระนั้นโอสถที่ใช้รักษาก็เป็นซินเอ๋อร์ที่ปรุงขึ้นมามอบให้คนในครอบครัว คือโอสถที่ถอนพิษได้ครอบคลุมนั้นเอง โดยยาถอนพิษเม็ดนี้ท่านปู่ฮุ่ยฉินเป็นผู้เสียสละในส่วนของตนเองเพื่อรักษาผู้ปกครองแคว้นให้มีชีวิตรอดสืบไป ทั้งหมดทั้งมวลนี้นับว่าตระกูลหมิงเป็นผู้มีพระคุณต่อราชวงศ์อย่างแท้จริง

จิวอิงรีบเร่งฝีเท้าเดินมายังโถงหลักแม้จะรีบเร่งเพียงใดท่วงท่าการเดินของจิวอิงก็ดูพลิ้วไหวอ่อนฉ้อยน่ามอง ต่างจากเย่วซินรายนั้นแม้แต่ยามเดินเหินตามปกติก็ดูกระโดกกระเดกไร้ซึ้งความนุ่มนวลอ่อนหวาน อันนี้เป็นจุดเล็กน้อยที่คนสนิทสังเกตเห็น

“ถวายพระพรองค์ชายหยางหลงเพคะ” จิวอิงย่อกายคำนับผู้สูงศักดิ์ด้วยท่วงท่างดงาม

“พี่บอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกขานว่าอย่างไร” หยางหลงเอ่ยตำหนิอย่างไม่จริงจังนักเพียงให้สตรีตรงหน้ารับรู้ว่าเขาไม่พอใจในคำเรียกขานที่เหินห่างเช่นนั้น

“พี่หยางหลง..” จิวอิงเอ่ยเรียกเสียงแผ่วเบาอย่างเขินอาย ด้วยตอนนี้ยังมีท่านแม่จูเซียนนั่งอยู่ด้วยจึงกระดากปากเล็กน้อยที่จะเรียกขานอย่างสนิทสนมเช่นนั้น

“พวกเจ้าทั้งสองเชิญพูดคุยกันตามสบายแม่จะเข้าครัวทำอาหารเสียหน่อย วันนี้องค์ชายมาร่วมโต๊ะอาหารด้วยจะต้องแสดงให้สุดฝีมือจะให้น้อยหน้าอาหารในวังไม่ได้เด็ดขาด” จูเซียนเอ่ยเย้าเล็กน้อยแล้วเดินเลี่ยงออกมาปล่อยให้หนุ่มสาวได้พูดคุยกัน

“พี่หยางหลงมาหาหม่อมฉันมีเรื่องด่วนอันใดหรือไม่เพคะ” จิวอิงเอ่ยถามทันทีเมื่อนั่งลงบนเก้าเรียบร้อยแล้ว

“พี่มีเรื่องด่วนมากๆ” หยางหลงเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง จนใบหน้างามของคนตรงหน้าดูตื่นตระหนกเล็กน้อยแล้วพลางเอ่ยต่อด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม “พี่คิดถึงเจ้า”

“พี่หยางหลง! เอ่ยเช่นนี้ออกมาได้อย่างไรไม่อายพี่เสี่ยวชิงเลยหรือเพคะ” จิวอิงเอ่ยด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีเล็กน้อยเพราะความเขินอายในสิ่งที่ได้ยิน

“บ่าวไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้ยินอะไรเลยเจ้าค่ะคุณหนู” เสี่ยวชิงรีบเอ่ยบอกแล้วปรับสีหน้าของตนเองให้ดูเรียบเฉยที่สุดเท่าที่ได้ จนได้รับสายตาทิ่มแทงมาจากคุณหนูของตน

“ท่านปู่และพี่เย่วฉียังกลับจวนไม่ได้หรือเพคะ” จิวอิงเอ่ยถาม เพราะหลายวันมาแล้วที่ท่านปู่และพี่เย่วฉีต้องเข้าวังเพื่อรักษาองค์ฮ่องเต้ที่ได้รับพิษจากการช่วงชิงบัลลังก์ ท่านพ่อกลับจวนมาส่งข่าวบ้างว่าองค์ฮ่องเต้ทรงปลอดภัยดีแล้วก็พลันโล่งใจ