คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 75

หน้ากระโจมที่พักของเย่วซินบัดนี้มีร่างบอบบางของกวนลู่ซือยืนรออยู่ด้านหน้า เพื่อมาชักชวนแม่นางเย่วซินไปเที่ยวเล่นน้ำที่น้ำตกด้านหลังหมู่บ้าน น้ำตกแห่งนี้ตนเองออกไปเที่ยวเล่นหลายครั้งแล้วนับตั้งแต่เดินทางมาที่นี่

แผนการของตนและหานเฟิ่งฮวาคือพาแม่นางเย่วซินไปเล่นน้ำตกด้านหลังให้ได้ เพื่อที่จะได้มีโอกาสพูดคุยตีสนิทด้วย หลังจากที่สนิทชิดเชื้อกันแล้วนางคงไม่อายที่จะเปิดผ้าคลุมหน้าเผยใบหน้าให้ตนเองสักครั้ง

ส่วนหานเฟิ่งฮวารายนั้นบอกว่านางและแม่นางเย่วซินไม่ถูกชะตากันเท่าใดนัก ถ้าเย่วซินรู้ว่านางไปด้วยคงอ้างเหตุผลที่จะยอมไม่ออกมาที่น้ำตกเป็นแน่ งานนี้จึงตกมาเป็นของกวนลู่ซือเพียงผู้เดียว

ครั้นเมื่อเดินมาถึงหน้ากระโจมก็พลันให้ไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย เพราะว่าคนคุ้มกันมือหนึ่งของไท่เหว่ยยืนคุ้มกันกระโจมของแม่นางเย่วซินอยู่ ในใจเผลอคิดบางอย่างออกมาว่าไท่เหว่ยไม่มีใจให้แม่นางเย่วซินจริงหรือ? ถ้าไม่มีใจเหตุใดจึงต้องส่งมือดีมาคอยคุ้มกันด้วยเล่า กวนลู่คือคิดเช่นนั้นพลันใจหดหู่ลงทันที

“คุณหนูขอรับแม่นางกวนลู่ซือมาพบขอรับ” ซานจิ่นเอ่ยรายงานผู้เป็นนายด้วยใบหน้าแข็งขึงแสดงออกอย่างไม่ใคร่พึงพอใจในตัวของแม่นางลู่ซือนัก

ส่วนตัวของซานจิ่นคิดว่าแม่นางกวนลู่ซือไม่ใช่สตรีร้ายกาจหนำซ้ำยังมีจิตใจดีเสียอย่างเดียวที่นางมีจิตใจโลเลไม่รักมั่น เพียงเพราะท่านประมุขจ้าวไม่มีเวลาให้นางก็แปรเปลี่ยนใจไปหาชายอื่น แต่เพียงไม่นานก็กลับมาหาประมุขของตนอีกครั้ง ของอะไรที่มันแตกไปแล้วย่อมยากที่จะกลับคืนเช่นเดิมใจคนก็เช่นกัน

“ให้นางเข้ามาได้เจ้าค่ะ” เย่วซินเอ่ยตอบด้วยคำพูดที่อ่อนน้อม แม้ซานจิ่นจะเป็นเพียงข้ารับใช้แต่สำหรับเย่วซินเขาอายุมากกว่าตนหลายปี แถมยังนับได้ว่าเป็นผู้มีพระคุณอย่างแท้จริง เย่วซินอยากให้ท่านซานจิ่นมาเป็นพี่ชายอีกคนหนึ่งเสียด้วยซ้ำ รอให้อะไรเข้าที่เข้าทางเสียก่อนเมื่อถึงเวลานั้นก็ยังไม่สายที่จะตอบแทนบุญคุณ

ซานจิ่นรับคำผู้เป็นนายแล้วเชิญแม่นางกวนลู่ซือเข้ามายังด้านในทันที กวนลู่ซือเดินเข้ามาในกระโจมด้วยท่าทางเป็นมิตรแล้วเอ่ยสิ่งที่ตนต้องการทันที

“แม่นางเย่วซินข้ามาชวนเจ้าไปเล่นน้ำตกที่ท้ายหมู่บ้านกัน” ลู่ซือเอ่ย

“เล่นน้ำตกหรือ? ข้าไม่ไปหรอก” เย่วซินเอ่ยปัดทันทีอย่างไม่ต้องคิดตรึกตรอง เหตุเพราะว่าให้ตนขึ้นภูเขาปีนต้นไม้หรืออะไรก็ได้แต่ไม่ใช่เล่นน้ำ เย่วซินว่ายน้ำไม่เป็น! นี่เป็นจุดบกพร่องรุนแรงที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ ชาติที่แล้วคงจมน้ำตายกระมังถึงได้กลัวน้ำขนาดนี้ แต่คิดไปคิดมาชาติที่แล้วนางโดนรถชนตายนี่หว่า...

“เจ้ายังไม่เคยไปเห็นใช่หรือไม่น้ำตกสวยมากเลยนะแถมยังมีดอกไม้หลายชนิดเบ่งบานสะพรั่งสวยงามดุจแดนสวรรค์เลย” กวนลู่ซือเอ่ยบรรยายตามความจริงที่ตนเองได้เห็นบริเวณน้ำตก ละอองฝอยของน้ำที่ตกลงจากเบื้องบนแผ่กระจายคล้ายหมอกหนา เกาะกุมพร่างพราวลงบนดอกไม้หลากสีสันงดงามจนยากละสายตา

เย่วซินคิดตามคำพูดของกวนลู่ซือที่เอ่ยบรรยายได้ดีเกินเบอร์ นางเคยไปสวรรค์มาแล้วหรือถึงได้เปรียบเปรยเช่นนั้น!

กวนลู่ซือยังเห็นว่าสตรีตรงหน้านิ่งเงียบจึงเอ่ยโน้มน้าวอีกครั้ง “เจ้าไปเป็นเพื่อนข้าหน่อยได้หรือไม่ ถ้าเจ้าไม่อยากลงเล่นน้ำก็ไม่เป็นไรเพียงชื่นชมธรรมชาติบริเวณรอบๆก็ได้ ไปกับข้าเถอะนะ นะ...”

เย่วซินเริ่มใจอ่อนจริงอย่างที่นางว่าแค่ไปเดินเล่นเฉยๆไม่ต้องลงน้ำก็ได้ หรือถ้าอยากลงเล่นก็เพียงเล่นบริเวณที่ตื้นเขินหน่อยคงไม่เป็นไรเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดีไม่น้อย คิดได้ดังนั้นเย่วซินจึงเอ่ยตอบออกไป

“ตกลงข้าไปกับเจ้าก็ได้”

เย่วซินและกวนลู่ซือเดินทางไปยังด้านหลังหมู่บ้านโดยมีซานจิ่นเดินตามไม่ห่าง แต่พอใกล้ถึงบริเวณน้ำตก เย่วซินจึงหันมาเอ่ยกับซานจิ่น

“ท่านซานจิ่นรอข้าอยู่บริเวณนี้นะเจ้าคะ แม่นางกวนลู่ซือจะลงเล่นน้ำถ้าท่านตามไปด้วยเกรงว่าจะไม่สมควร”

“ได้ขอรับคุณหนูระวังตัวด้วย” ซานจิ่นรับคำอย่างว่าง่าย แม้ว่าในใจจะเป็นห่วงคุณหนูของตนมากเพียงใดก็ตาม พวกนางเป็นสตรีไม่สมควรที่บุรุษจะตามติดไปเฝ้าถึงยามอาบน้ำ ถ้าตนเป็นสตรีก็คงจะดีไม่น้อยจะได้ตามคุ้มกันนางได้ทุกที่ซานจิ่นคิดในใจ...

“ข้าอิจฉาเจ้านักพี่ไท่เหว่ยคงชื่นชอบเจ้ามากกระทั่งส่งคนคุ้มกันมือหนึ่งมาคอยคุ้มครองเจ้าเช่นนี้” กวนลู่ซือเอ่ยตามความจริงในใจอย่างไม่ปิดบัง และพลันให้นึกเสียดายสตรีที่ไท่เหว่ยเคยใส่ใจเช่นนางบัดนี้เขาเหลือเพียงความเย็นชาเหินห่างไม่ใส่ใจเช่นเก่าก่อน แต่จะโทษใครได้ตนเองเป็นคนผิดที่สลัดทิ้งความรักของเขาอย่างไม่ใยดี

เย่วซินไม่รู้จะเอ่ยตอบเช่นไร ความสัมพันธ์ของตนเองและประมุขจ้าวนั้นยังห่างไกลจากคำนั้นมากนัก เขาทั้งปากร้าย เอาแต่ใจและบ้าอำนาจเป็นที่สุดแต่ก็ยังมีดีอยู่บ้างตรงที่จิตใจไม่เช่นนั้นทั้งท่านซานจิ่นและบิดาคงไม่มีโอกาสรอดชีวิต

เดินต่อมาอีกไม่ไกลมากนักก็พบกับน้ำตกขนาดกลางที่ไหลบ่าลงมาจากเบื้องบนกระทบกับผืนน้ำด้านล่างจนเกิเสียงดังอื้ออึง บริเวณรอบๆน้ำตกนั้นเป็นจริงอย่างที่กวนลู่ซือเอ่ยบอก มีดอกไม้นานาชนิดออกดอกบานสะพรั่งสวยงาม ผืนป่าที่อุดมสมบูรณ์เขียวขจีนับว่าเป็นบรรยากาศที่สุดแสนวิเศษเหลือเกิน ถ้ามีโทรศัพท์อย่างชาติภพก่อนเธอคงต้องหยิบขึ้นเซลฟี่รัวๆเป็นแน่

“เจ้าจะลงเล่นน้ำกับข้าหรือไม่” กวนลู่ซือเอ่ยขณะที่มือกำลังเปลื้องอาภรณ์ชั้นนอกออก เหลือเพียงชุดสีขาวบางเบาตัวในเพียงเท่านั้น

“เจ้าลงเล่นก่อนเถิด ข้าขอเดินชมดอกไม้บริเวณนี้ก่อนสวยงามอย่างที่เจ้าเล่ามาจริงๆ”

“ระวังลื่นนะ” กวนลู่ซือเอ่ยเตือนเมื่อเห็นว่าเย่วซินเริ่มเดินลงน้ำมาเพื่อช่วยตน

น้ำบริเวณนี้ไม่ลึกมากแค่บริเวณอกเท่านั้นเย่วซินจึงเบาใจไปได้เปราะหนึ่ง เมื่อถึงตัวคนเจ็บเย่วซินจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ข้าจะช่วยพยุงขึ้นฝั่ง เจ้าพอจะเดินไหวหรือไม่”

“โอ๊ะ..โอ๊ยย..” กวนลู่ซือแกล้งร้องครางด้วยสีหน้าเจ็บปวดมือข้างหนึ่งจับที่บ่าของเย่วซิน ส่วนมืออีกข้างหนึ่งทำทีปัดป่ายจนโดนผ้าคลุมหน้าของอีกฝ่ายหลุดลอยออกไปตามธารน้ำไหลอย่างรวดเร็ว

“ข้าขอโทษ ขะ..ข้าไม่ได้ตั้งใจ” กวนลู่ซือตกตะลึงกับใบหน้างามของเย่วซินที่งดงามปานล่มเมือง ไม่น่าน่าเกลียดอย่างที่เฟิ่งฮวาเอ่ยเลยสักนิด

“ไม่เป็นไรหรอก เรารีบขึ้นฝั่งกันเถอะ” เย่วซินเอ่ยอย่างไม่ใส่นักที่ผ้าคลุมหน้าหลุดลอยหายไป เพราะถึงอย่างไรก็ยังมีครีมรองพื้นชนิดที่โดนน้ำแล้วไม่หลุดง่ายๆ ลู่ซือคงอยากเห็นใบหน้าของตนเป็นแน่จึงวางแผนทำเช่นนี้ อยากดูทำไมไม่ขอดีๆกันเล่า เย่วซินคิดในใจพลางรีบพยุงอีกฝ่ายอย่างมีน้ำใจ

ยังไม่ทันจะเริ่มก้าวเดินทั้งคู่ต้องชะงักเท้าทันใดอย่างพร้อมเพียง “นั่นมัน!!..” กวนลู่ซือชี้นิ้วอย่างสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

อสรพิษตัวยาวดำมะเมื่อมกำลังเลื้อยปรี่มุ่งมาทางตนด้วยท่าทีดุร้าย กวนลู่ซือและเย่วซินต่างก้าวถอยหลังอย่างพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย

“เจ้าเป็นวรยุทธ์ถ้าสู้กับงูร้ายคงไม่คณามือเจ้าหรอกใช่หรือไม่” เย่วซินเอ่ยถามอย่างมีความหวัง

“ตอนนี้ข้าไม่มีอาวุธติดกายเลยสักชิ้นแล้วจะเอาอะไรไปสู้กับมันเล่า” เอ่ยจบกวนลู่ซือก็ดีดกายขึ้นเหนือน้ำด้วยพลังปราณที่ฝึกฝนมาตั้งแต่วัยเยาว์ แล้วดีดตัวยืนบนโขดหินใกล้ๆ

“ลู่ซือเจ้าจะทิ้งข้าเช่นนี้ไม่ได้นะ” เย่วซินเอ่ยเสียงดังโวยวายทันทีอย่างไม่ยินยอม พร้อมเหลือบตามองอสรพิษตัวร้ายที่เลื้อยเข้ามาใกล้ทุกที…