คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 80

เย่วซินเดินตามท่านซานจิ่นมาภายในหมู่ที่อยู่ลึกสุด เพราะท่านประมุขจ้าวพาลูกพรรคส่วนหนึ่งมาช่วยซ่อมแซมหลังคาบ้านที่ผุพังจนไม่คุ้มแดดคุ้มฝน หมู่บ้านแห่งนี้อยู่ไกลจากเมืองหลวงมาก ซ้ำยังยังอยู่ติดป่าเขาแม้จะไม่ใช่เขตชายแดนแต่ความเป็นอยู่ของคนหมู่บ้านนี้เรียกว่าบ้านนอกอย่างแท้จริง

เย่วซินเดินตามท่านซานจิ่นไปพลางกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างสำรวจ บ้านเรือนของชาวบ้านส่วนใหญ่ปลูกห่างกันพอสมควร เพราะบางหลังยึดบริเวณบ้านปลูกผักและเลี้ยงสัตว์เล็กๆน้อยๆคงเอาไว้กินภายในครอบครัวหากเหลือคงนำขายเอาเงินไว้ใช้จ่าย

ชาวบ้านในหมู่บ้านแห่งนี้จากที่เย่วซินได้ตรวจรักษาและประเมิณด้วยสายตัวเองพบว่าพวกเขามีสุขภาพและร่างกายที่แข็งแรงมากจึงฟื้นตัวจากอาการป่วยได้อย่างรวดเร็ว เย่วซินเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งถึงที่หมาย

“ถึงแล้วขอรับคุณหนู ท่านประมุขอยู่ทางด้านนั้น” ซานจิ่นเอ่ยบอกคุณหนูของตน

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านซานจิ่น ท่านรอข้าอยู่ตรงนี้นะเจ้าคะ” เย่วซินเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ซานจิ่นรับคำแล้วมองร่างเล็กเดินห่างออกไปด้วยสายตาหลงใหลเทิดทูน พลางคิดในใจว่าคุณหนูของตนทำไมช่างน่ารักขนาดนี้ ตนอยากให้นายท่านฟื้นความทรงจำมาเร็วๆเหลือเกินนายท่านคงจะดีใจไม่น้อย แล้วคุณหนูจิวอิงจะน่ารักสดใสเหมือนกันหรือไม่นะตนชักอยากพบหน้าโดยไวเสียแล้ว

“ท่านประมุขจ้าว!..” เย่วซินเดินยังไม่ทันถึงที่หมายก็ส่งเสียงเรียกคนร่างสูงที่นั่งจิบชาอย่างสบายใจอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ด้วยท่วงท่างดงาม ทำไมช่วงนี้เขาไม่ค่อยสวมใส่หน้ากากปิดบังใบหน้าเลยล่ะหรืออยากโชว์ความหล่อเหลาให้อดีตคนรักดูกัน เย่วซินคิดในใจอย่างหมั่นไส้เอ๊ะ..แล้วทำไมตนต้องหมั่นไส้เขาด้วยเล่าไม่เกี่ยวอะไรกันเสียหน่อย

จ้าวไท่เหว่ยเหลือบสายตาไปตามเสียงเรียกเขาจำเสียงนางได้แล้วก็ไม่มีสตรีนางใดแสดงกิริยาทะโมนเช่นนี้หรอกอ้อ…มีน้องสาวของเขาอีกหนึ่งคน

“มาทำไม” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยถามเสียงห้วนเมื่อร่างเล็กเดินเข้ามาใกล้ กระโจมที่พักกับบริเวณส่วนนี้ห่างไกลพอสมควร นางเพิ่งหายป่วยไข้ไม่สมควรที่จะออกมาเดินตากลมเช่นนี้เกิดป่วยขึ้นมาอีกจะทำอย่างไร!

“มาหาท่านนั่นแหละ งานยุ่งหรือ?” เย่วซินเอ่ยถาม ใจจริงตนอยากจะถามเขาต่อว่างานยุ่งหรือทำไมไม่เห็นไปเยี่ยมเธอเลย แต่ยังวางท่าทีเอาไว้ก่อนเพื่อดูเชิงของอีกฝ่าย

“ไม่ยุ่ง” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยตอบ

“ไม่ยุ่งหรือ?!! ไม่ยุ่งแล้วทำไม...” เย่วซินหยุดคำพูดของตัวเองเอาไว้เท่านั้นเพราะหากเอ่ยออกไปกลัวจะเสียฟอร์ม นางและเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกันถึงขนาดต้องมาเยี่ยมไข้นิสัยของประมุขจ้าวก็แบบนี้สินะ

“ทำไมอะไรหรือ?” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าร่างเล็กหยุดเอ่ยกะทันหัน

“เปล่า...ข้าจะมาขอบคุณท่านที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้วันนั้น ถ้าไม่ได้ท่านข้าคงไม่รอดแน่” เย่วซินเอ่ยสิ่งที่ตนเองตั้งใจมาบอกเขาตั้งแต่แรก

“เรื่องเล็กน้อยเจ้าอย่าใส่ใจเลย อีกอย่างวันนั้นถ้าข้าไม่ช่วยเจ้าก็ไม่ตายหรอกเพราะพี่ชายของเจ้าก็ช่วยเหลืออยู่ดี”

“ไม่ได้ๆขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ อ้อ...แล้วท่านจะกลับพรรควันไหนหรือ?” เย่วซินเอ่ยถามต่อ

“อีกสองวัน แล้วเจ้าจะไปพร้อมกันเลยหรือไม่” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยถาม เพราะอย่างไรนางก็ต้องกลับไปดูแลอาการป่วยของบิดา

“เจ้าค่ะข้าจะไปพร้อมท่าน” เย่วซินเอ่ยพร้อมยิ้มสดใส จ้าวไท่เหว่ยแม้จะเห็นรอยยิ้มนั้นไม่ชัดเจนเพราะนางสวมผ้าปิดบังใบหน้าเอาไว้แต่เขาก็พอจะเดาได้ว่ามันเป็นเช่นไร

“อ้าว!! เย่วซินเจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ?” กวนลู่ซือเอ่ยทักเย่วซินขณะที่เดินเข้ามาหาอดีตคนรัก

“ข้ามาขอบคุณท่านประมุขที่ช่วยเหลือวันที่ตกน้ำแล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่หรือ?” เย่วซินเอ่ยถาม

“ข้านำอาหารเที่ยงมากินกับพี่ไท่เหว่ย ข้าไม่รู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่เลยไม่ได้เตรียมมาเผื่อขอโทษด้วยจริงๆ” กวนลู่ซือเอ่ยเสียงอ่อย คิดตั้งใจทำให้พี่ไท่เหว่ยใจอ่อนและเปิดใจรับรักนางอีกครั้ง ตอนนี้เขาอาจจะยังมีกำแพงสูงกั้นแต่สักวันเขาอาจจะมองเห็นความตั้งของนางก็ได้

จ้าวไท่เหว่ยมองสองสตรีพูดคุยกัน ยายตัวแสบบอกความลับที่นางกับเขาตกลงกันไว้กับลู่ซือแล้ว ตอนนี้ลู่ซือแวะเวียนมาหาเขาบ่อยมากเขาเองก็ไม่ได้รังเกียจถึงขั้นผลักไสแต่จะให้กลับไปเหมือนเดิมก็คงไม่ได้แล้ว