คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 90

ทางด้านเมืองหลวงแคว้นหนิง

ช่วงสายของวันรุ่งขึ้นองค์ชายสามหยางปิงและคณะได้เดินทางมาถึงเมืองหลวงแล้ว และได้กราบทูลเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับหมู่บ้านนอกเมืองให้ผู้ปกครองแคว้นได้รับทราบแล้วเช่นกัน ตอนนี้อาการป่วยของหนิงฮ่องเต้ดีขึ้นมากจนเกือบหายเป็นปกติ ภายในวังทุกอย่างกลับมาสงบสุขดังเดิม

หนิงฮ่องเต้มีราชโองการจะแต่งตั้งองค์รัชทายาทและปรับเลื่อนตำแหน่งขุนนางในวันพรุ่งนี้ ตำแหน่งองค์รัชทายาทนั้นไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องเป็นขององค์ชายใหญ่หนิงหยางหลงอย่างแน่นอน หลังจากการแต่งตั้งเสร็จเรียบร้อยจะมีงานเลี้ยงเล็กๆภายในวังเพื่อเป็นการแสดงความยินดี

# จวนตระกูลหมิง

เย่วเทียนหลังจากเข้ากราบทูลเรื่องช่วยเหลือชาวบ้านแล้วก็รีบตรงกลับจวนทันทีเพราะมีเรื่องสำคัญที่จะต้องแจ้งให้ทุกคนรับรู้ ที่เขาต้องเดินทางมาถึงล่าช้านั้นก็เพราะต้องรอให้เสียงขององค์ชายหยางปิงกลับคืนมาเสียก่อน ไม่เช่นนั้นเรื่องคงวุ่นวายเป็นแน่

“คาราวะท่านปู่ ท่านแม่” เย่วเทียนเมื่อเห็นท่านปู่และท่านแม่นั่งอยู่ที่โถงใหญ่ก็เอ่ยทำความเคารพทันที ส่วนบิดานั้นยังคงอยู่ในวังเช่นเดิมช่วงเย็นถึงจะกลับมา

“อาเทียนกลับมาแล้วหรือ? แล้วซินเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง” ฮุ่ยฉินเอ่ยถามหลานชายที่เดินทางออกนอนเมืองเสียหลายวัน และอ่ยถามหาหลานสาวตัวแสบที่ตนคิดถึง

“นางสบายดีขอรับท่านปู่ ตอนนี้ข้ามีเรื่องสำคัญมากจะแจ้งขอรับ แต่ตอนนี้ให้คนไปตามอิงเอ๋อร์มาก่อนได้หรือไม่” เย่วเทียนเอ่ย จากนั้นท่านแม่ก็ให้บ่าวรับใช้ไปตามอิงเอ๋อร์ทันที

“มีเรื่องด่วนอันใดหรือใยดูเจ้ารีบร้อนยิ่งนัก” จูเซียนเอ่ยถามบุตรชายคนโตด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลเพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นอีก

“ท่านแม่รอสักครู่ก่อนขอรับ ข้าจะเล่าพร้อมกันรออิงเอ๋อร์มาก่อนเป็นเรื่องดีขอรับ” เย่วเทียนเอ่ยบอกมารดาเพื่อให้ท่านคลายกังวล

จิวอิงเมื่อได้รับแจ้งว่าท่านแม่ต้องการพบก็รีบเดินมายังโถงใหญ่ด้านหน้าทันที ตอนนี้จิวอิงไม่ได้ทาใบหน้าดำเพราะอยู่แต่ในจวน มีบ่าวคนสนิทเพียงเท่านั้นที่รู้ว่านางคือจิวอิง ส่วนคนอื่นยังคิดว่านางคือเย่วซินผู้เป็นน้องสาวอยู่

เมื่อมาถึงก็เห็นว่าพี่เย่วเทียนกลับมาแล้วแต่น้องสาวยังไม่ได้กลับมา “ท่านแม่มีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ” จิวอิงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“พี่ชายของเจ้ามีเรื่องจะบอก อาเทียนรีบเล่ามาเร็วเข้า” จูเซียนเอ่ยบอกบุตรสาวบุญธรรมแล้วหันไปเร่งบุตรชายให้รีบเล่าโดยเร็ว เพราะอยากรู้ว่ามีเรื่องอันใดและคงต้องกี่ยวข้องกับอิงเอ๋อร์เป็นแน่

“ซินเอ๋อร์พบกับบิดาแท้ๆของนางแล้วขอรับ” เย่วเทียนเอ่ย

“อะไรนะ!!...” จูเซียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ ไม่เพียงจูเซียนที่ตกใจคนอื่น ๆ ก็เช่นกัน

“นางแน่ใจแล้วหรือ?” ฮุ่ยฉินเอ่ยถามหลานชาย เพราะกลัวว่าหลานสาวจะพบเจอคนหลอกลวง

“ใช่บิดาของนางจริงๆขอรับท่านปู่ ท่านแม่” เย่วเทียนเอ่ยบอกทั้งสองและหันไปมองน้องสาวบุญธรรมที่ยามนี้นางมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก เหตุผลนั่นคือนางเข้าใจว่าบิดาทอดทิ้งนางและมารดาไปอย่างไม่เหลียวแล

“อิงเอ๋อร์เจ้าฟังเรื่องที่พี่จะเล่าต่อไปนี้ บิดาของเจ้าไม่ใช่คนไม่ดีที่ทอดทิ้งเจ้าและมารดาไปหรอก” เย่วเทียนเอ่ยบอกน้องสาวบุญธรรมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“จริงหรือเจ้าคะ” จิวอิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“จริงสิ บิดาของเจ้ามีนามว่าหานเสวี่ยถังท่านคืออดีตองค์รัชทายาทแคว้นหาน เมื่อสิบห้าปีก่อนอ๋องแปดซึ่งเป็นพี่ชายแท้ๆได้ก่อกบฏยึดบัลลังก์และได้จับกุมบิดาของเจ้าไปกักขังเอาไว้ ที่ท่านกลับมาหามารดาของเจ้าไม่ได้เพราะท่านถูกคนชั่วกักขังเอาไว้เจ้าเข้าใจหรือไม่อิงเอ๋อร์” เย่วเทียนเอ่ยบอกน้องสาวบุญธรรมอย่างใจเย็นเพื่อให้นางเข้าใจ

จิวอิงได้ฟังเช่นนั้นก็ร้องไห้ออกมาทันที เพราะตลอดระยะเวลาสิบห้าปีนางเข้าใจผิดคิดว่าบิดาเป็นบุรุษไม่ดีและรู้สึกเกลียดบิดาของตัวเองเป็นอย่าง คิดว่าท่านคงอยู่สุขสบายที่ใดสักแห่งและไม่อยากพบเจอท่านเลยสักครั้งเดียว

เสี่ยวชิงที่นั่งอยู่ด้านข้างเองก็เช่นกันนางกอดคุณหนูของตนเองเอาไว้แล้วร้องไห้ออกมาด้วยกัน เสี่ยวชิงร้องไห้หนักกว่าใครเพราะตนเองเข้าใจผิดเอาเองว่าคุณชายถังทอดทิ้งภรรยาอย่างไม่ใยดีและเป็นตนเองที่เล่าเรื่องนี้ให้คุณหนูจิวอิงได้รับรู้และเข้าใจผิดมาตลอด ทำให้คุณหนูทั้งโกรธและกลียดบิดาของตนและไม่ยอมเอ่ยถึงเลยแม้แต่คำเดียว

ทั้งฮุ่ยฉินและและจูเซียนที่เห็นภาพนั้นก็พลันน้ำตารื้นออกมาเช่นกัน แม้กระทั่งเย่วเทียนที่ไม่ใช่คนที่อ่อนไหวยังต้องสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้จนดวงตาแดงกล่ำ

“คนที่ซินเอ๋อร์ไปรักษาก็คือบิดาของนางเองหรอกหรือ? สวรรค์ใยต้องเล่นตลกพ่อลูกพบหน้ากันแล้วแท้ๆแต่กลับไม่รู้” ฮุ่ยฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงหดหู่เล็กน้อย

“ตอนนี้ท่านพ่อเป็นอย่างไรบ้างหรือเจ้าคะพี่เย่วเทียน” จิวอิงเมื่อได้ยินท่านปู่เอ่ยก็ตระหนักได้ว่าบิดาโดนพิษต้องให้ซินเอ๋อร์ไปรักษาถึงพรรคอินทรีย์จึงเอ่ยถามด้วยความร้อนใจ

“ซินเอ๋อร์บอกว่าท่านอาการดีขึ้นมากแต่ยังจดจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้เพียงเท่านั้น” เย่วเทียนเอ่ยบอกตามที่ได้รับรู้ตอนเจอน้องสาวตัวแสบที่หมู่บ้านนอกเมือง

“จริงขอรับ ถ้าท่านปู่ไปที่หมู่บ้านนอกเมืองต้องชอบเป็นแน่ นางมีเครื่องมือรักษาที่แปลกตายิ่งนักข้าเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย นางบอกว่าได้มาจากท่าเรือของชาวอิงแลนด์ขอรับท่านปู่” เย่วเทียนเอ่ยเล่าสิ่งที่ตนเห็นให้ท่านปู่ได้ฟัง ท่านปู่ชอบการรักษาที่แปลกใหม่ชอบค้นคว้าสิ่งใหม่ๆในการรักษาผู้ป่วย ท่านเคยกล่าวว่าการเรียนรู้ไม่มีสิ้นสุดและไม่หยุดอยู่กับที่

“ดียิ่งนัก ถ้านางกลับปู่จะต้องให้นางเป็นครูสอนแล้วฮ่า ฮ่า” ฮุ่ยฉินเอ่ยพร้อมหัวเราะชอบใจที่จะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ในการรักษาคนป่วย

“พี่ใหญ่ท่านกลับมาแล้ว!!” เย่วฉีที่เพิ่งกลับจวนเมื่อเห็นพี่ชายกลับมาก็ดีใจรีบเอ่ยทักทายเสียงดัง

“ข้ารู้แล้วว่าซินเอ๋อร์นางติดนิสัยเสียงมาก่อนตัวจากผู้ใด” เย่วเทียนเอ่ยบอกน้องชาย

“พี่ใหญ่เข้าใจผิดแล้วเป็นข้าที่ติดนิสัยมาจากนางต่างหากเล่า” เย่วฉีเอ่ยแก้ตัวแต่นั่นมันคือเรื่องจริง

“นางไม่อยู่เจ้าจึงคิดจะใส่ความนางหรือ?อาฉี...” ฮุ่ยฉินเอ่ยปกป้องหลานสาวคนโปรด

“ท่านแม่...ท่านเชื่อข้าใช่หรือไม่ขอรับ” เย่วฉีเมื่อไม่มีใครเข้าข้างตนก็หันไปหามารดาที่นั่งเงียบ

“เจ้าสมควรโตได้แล้วอาฉี...” จูเซียนเอ่ยเพียงเท่านั้น บุตรชายคนรองนั้นนิสัยไม่ต่างกับน้องสาวตัวแสบเลยสักนิดเดียวคือยังไม่ยอมโตเสียที

“แล้วคุยเรื่องอันใดกันหรือขอรับอยู่กันพร้อมหน้าเชียว” เย่วเอ่ยถามด้วยความสงสัยแต่เมื่อมองหน้าน้องสาวบุญธรรมก็ต้องเอ่ยทักด้วยความตกใจ “อิงเอ๋อร์ใบหน้าของเจ้าหายดีแล้วหรือพี่ไม่เห็นรอยแดงเลยหรือว่าซินเอ๋อร์นางหาสมุนไพรมารักษาได้แล้ว”

“อิงเอ๋อร์นางทาครีมปกปิดรอยแผลเอาไว้เพียงเท่านั้นยังไม่ได้มียามารักษาหรอก ส่วนเรื่องที่พวกเราคุยเจ้าลองถามอาเทียนดูเถิด” ฮุ่ยแนเอ่ยบอกหลานชาย

“พี่ใหญ่เล่าให้ข้าฟังเลยข้าอยากรู้” เย่วซเอ่ยเร่งเร้าพี่ชายของตน

“ตอนนี้ข้าเหนื่อยยิ่งนักคงต้องพักสักหน่อยจึงจะมีแรงเล่าให้เจ้าฟังได้” เย่วเทียนแกล้งน้องชาย อาฉีชอบสอดรู้สอดเห็นคงอยากจะรู้จนอกแทบระเบิดเป็นแน่แล้ว

“พวกท่านแกล้งข้า...”