คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 94

จิวอิงเดินมายังลานพิธีด้านหน้าพร้อมคุกเข่าลงเบื้องหน้าตรงที่ขันทียืนอยู่

“หมิงเย่วซิน รับราชโองการ เนื่องด้วยหมิงเย่วซินมีความดีความชอบในการช่วยเหลือราชสำนักทั้งยังช่วยเหลือชาวบ้านในหมู่บ้านหลังเขาที่เกิดโรคภัยจนผู้คนล้มตายจำนวนมาก อีกทั้งยังมีความสามารถรอบด้านด้วยศาตร์ทั้งสี่อันที่สตรีพึงมีข้าฮ่องเต้แห่งแคว้นหนิงขอมอบพระราชทานการหมั้นหมายระหว่างองค์รัชทายาทหนิงหยางหลงและหมิงเย่วซินแห่งจวนตระกูลหมิงจบราชโองการ...”

จิวอิงเมื่อฟังเช่นนั้นพลันดวงตาเบิกกว้างขึ้นมาทันที ไม่เพียงแต่จิงอิงเท่านั้นจูเซียนที่ยืนอยู่ด้านข้างบุตรสาวบุญธรรมยังทำตัวไม่ถูก เย่วเทียน เย่วฉี จิ้นฝานแม้แต่อวี้หลางผู้เป็นบิดาเองก็พลันทำหน้าเหมือนคนกินยาขม

ไม่ต้องเอ่ยถึงหยางหลงที่ตอนนี้เริ่มมีใบหน้ามืดครึ้มด้วยพระบิดาทำอันใดไม่เคยปรึกษาถามไถ่ตนแม้แต่นิด เขาเองก็รู้อยู่ว่าพระบิดาทรงรักใคร่ในตัวโอรสของตนมากแค่ไหนแต่ใยถึงไม่ถามกันสักนิดเล่าจะได้ไม่เกิดเรื่องวุ่นเช่นนี้

เขาจะเอ่ยค้านก็ไม่เช่นเรื่องที่ดีสำหรับเย่วซินผู้คนจะครหานางเอาได้ว่าถูกเขาซึ่งเป็นถึงองค์รัชทายาทปฏิเสธการหมั้นหมายแล้วเช่นนี้ต่อไปนางจะยังมีบุรุษที่ดีตระกูลใดให้เกียรตินางอีกเล่า เมื่อคิดรอบคอบแล้วหยางหลงจึงเดินไปยังด้านล่างลานพิธี

หยางลงนั่งคุกเข่าด้านข้างของสตรีที่เขารักจนหมดใจพลางยื่นมือใหญ่ของตนกอบกุมมือเรียวเล็กที่ตอนนี้เย็บเฉียบแถมยังมีเหงื่อชื้นเต็มมือบ่งบอกว่าคงประหม่าอยู่ไม่น้อย ร่างบางหันมาสบสายตาอย่างสับสน หยางหลงบีบมือบางเล็กน้อยพร้อมพยักหน้าให้นาง

“หนิงหยางหลงน้อมรับพระราชโองการพะย่ะค่ะ” หยางหลงเอ่ยพร้อมก้มศีรษะให้ผู้เป็นใหญ่แห่งแคว้นที่นั่งอยู่บนบัลลังก์

จิวอิงเมื่อเห็นบุรุษอันเป็นที่รักขานรับราชโองการนางจึงเอ่ยตามทันที “หมิงเย่วซินน้อมรับพระราชโองการเพคะ”

“ขอพระองค์ทรงพระเจริญมีอายุยืนหมื่นปีหมื่นๆปีพะยะค่ะ/เพคะ” ทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน แทนที่คู่รักจะมีใบหน้าเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขที่รับพระราชทานหมั้นหมายในครั้งนี้ แต่คนทั้งคู่กลับมีใบหน้าคล้ายกำลังเห็นภูตผีก็ไม่ปาน

ไม่ต่างจากคนในครอบครัวและคนที่รู้ว่าแท้จริงแล้วองค์รัชทายาทชอบพอผู้ใดต่างก็มีสีหน้าย่ำแย่คล้ายปลาขาดน้ำเช่นเดียวกัน ต่างจากบุรุษสูงวัยสหายรักต่างศักดิ์ที่ยามนี้กำลังเดินหมากดื่มชาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มไม่ได้รับรู้เรื่องภายนอกที่กำลังวุ่นวายเลยสักนิดเดียว

หลังเสร็จสิ้นงานเลี้ยงองค์รัชทายาทหยางหลงมายืนส่งครอบครัวตระกูลหมิงด้วยพระองค์เอง ฮุ่ยฉินที่เพิ่งรับรู้เรื่องราววุ่นวายหลังจากที่ออกจากตำหนักของสหายสูงศักดิ์ก็พลันหัวเราะดังลั่นแทนที่จะมีใบหน้าเครียดขึงอย่างผู้อื่น

จะโทษว่าเป็นความผิดของผู้ปกครองแคว้นย่อมไม่ถูกเพราะพระองค์ไม่รู้เรื่องที่เย่วซินและจิวอิงเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน และพระองค์ยังโดนครอบครัวของตนหลอกลวงหลายต่อหลายครั้งโดยให้จิวอิงปลอมตัวเป็นเย่วซิน เหตุการณ์ครั้งนี้จะเรียกได้ว่าเวรกรรมตามทันก็ไม่ผิดนัก

“ท่านปู่มีแผนการเตรียมเอาไว้แล้วหรือขอรับ” เย่วฉีเอ่ยถามท่าปู่ของตนเมื่อเห็นว่าท่านดูไม่เดือดร้อนแถมยังดูอารมณ์ดีหัวเราะชอบใจไม่หยุด

“ไม่มี!!” ฮุ่ยฉินเอ่ยตอบหลานชายอย่างไม่ต้องคิด เรื่องนี้เป็นเรื่องเหนือความคาดหมายไปไกลโขเลยทีเทียว

“แล้วเหตุใดท่านปู่ถึงยังดูสำราญนักเล่าขอรับ” เย่วฉียังคงสงสัย

“ใยพวกเจ้าต้องกังวลกันด้วยเล่าพวกเจ้าก็ใช้ชีวิตแบบเดิมไปนั่นแหละ” อู่ยฉินเอ่ยบอกทุกคนที่ยืนอยู่

“จริงของท่านปู่ข้าเองก็คิดเช่นนั้นถึงได้ไม่เอ่ยขัดการหมั้นหมายของเสด็จพ่อ อีกอย่างเรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนถ้าวู่วามเย่วซินจะเป็นฝ่ายเสียหาย ตอนนี้ก็ให้ผู้คนเข้าใจว่าข้าและนางแป็นคู่หมั้นกันไปก่อน” หยางหลงเอ่ยบอกท่านปู่ของสหาย

“พวกเราไม่น่าหลอกลวงเบื้องสูงกันตั้งแต่แรก” จูเซียนเอ่ยขึ้นมาอย่างรู้สึกผิด

“เรื่องนี้ถึงจะว่นวายไปสักหน่อยแต่ก็ไม่ใช่ไม่มีทางแก้ไขนะขอรับ” เย่วเทียนเอ่ยออกมาหลังจากที่เขาได้ยินเรื่องการหมั้นหมาย หัวสมองของเขาก็เริ่มคิดหาทางออกในเรื่องนี้ทันที

“เจ้าคิดเอาแล้วเช่นนั้นหรืออาเทียน” อวี้หลางเอ่ยถามบุตรชาย แต่ตามจริงแล้วตัวของเขาเองนั้นก็พอจะมีแผนเอาไว้ในใจเช่นเดียวกันแต่ไม้รู้ว่าแผนการของบุตรชายเป็นเห็นพร้องต้องกันหรือไม่

“ขอรับ เอาไว้เราค่อยคุยกันทีหลังวันนี้ดึกมากแล้วพวกเรารีบกลับจวนกันดีกว่า อีกอย่างพรุ่งนี้ข้าจะพาอิงเอ๋อร์ไปพรรคอินทรีย์” เย่วเทียนเอ่ยบอกทุกคน