คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 98

“นางยังไม่กลับมาเลยนะนี่ข้าก็ยังห่วงนางอยู่เหมือนกัน” กวนลู่ซือเอ่ยตอบคนติดตามของจ้าวไท่เฟย

เย่วซินสังเกตเห็นใบหน้าตื่นตกใจของชายตรงหน้าจึงรู้สึกว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นเป็นแน่จึงรีบเอ่ยถาม “เกิดเรื่องอันใดขึ้นกับจ้าวไท่เฟยหรือเปล่าเจ้าคะ”

“มีคนดักทำร้ายคุณหนูขอรับข้าน้อยจึงสั่งให้คุณหนูหนีกลับพรรคมาก่อนส่วนข้าน้อยอยู่จัดการกับคนร้ายเมื่อจัดการคนร้ายเสร็จแล้วข้าน้อยจึงรีบกลับมาแต่หาคุณหนูไม่พบเลยขอรับ” ผู้คุ้มกันของจ้าวไท่เฟยเอ่ยรายงาน

“นางอาจจะกลับมาแล้วก็ได้ ลองหานางให้ทั่วก่อนเผื่อว่าจะแอบไปเที่ยวเล่นจนเพลิน” กวนลู่ซือเอ่ยบอกคนคุ้มกันจากนั้นก็หันไปเอ่ยกับหมิงเย่วซินต่อ “เช่นนั้นเจ้าไปช่วยตามหาไท่เฟยด้วยก็แล้วกันข้าจะเอายาและอาหารไปให้พี่ไท่เหว่ยเองข้าฝากด้วยนะเย่วซิน” เอ่ยจบร่างบางของกวนลู่ซือก็รีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวก่อนสิ...” เย่วซินเอ่ยได้เพียงเท่านั้นร่างบางของกวนลู่ซือก็เดินออกไปไกลแล้ว เย่วซินหันไปมองร่างของคนคุ้มกันที่ยืนทำหน้าเครียดจากนั้นจึงเอ่ยบอก “ข้าจะไปช่วยท่านหาคุณหนูไท่เฟยเองและท่านช่วยสั่งให้คนช่วยกันออกตามหาด้วยจะได้เจอนางเร็วขึ้น ถ้าหากไม่เจอนางค่อยกลับมารายงานท่านประมุขจ้าวอีกที”

“ขอบคุณขอรับคุณหนูที่ช่วยเหลือ” คนคุ้มกันเอ่ย

กวนลู่ซือเมื่อเดินออกมาจนลับสายตาของผู้คนแล้วนางจึงหยิบบางอย่างออกมาจากสาบเสื้อด้านในของตน ยาพิษตรึงใจยาชนิดนี้ผู้ที่ได้รับจะมีใจสเน่หาเพียงคนที่ให้ยาชนิดนี้แก่เขาเท่านั้น จริง ๆ แล้วนางไม่อยากใช้วิธีนี้กับจ้าวไท่เหว่ยเลย แต่นางจนปัญญาจะตามงอนง้อเขาแล้ว และตอนนี้ยังมีหมิงเย่วซินมาเป็นตัวคั่นกลางระหว่างนางและจ้าวไท่เหว่ยอีก นางไม่อาจวางใจสตรีผู้นั้นได้จึงต้องใช้แผนการขั้นเด็ดขาดเช่นนี้

กวนลู่ซือหยดยาพิษตรึงใจใส่ในอาหารทุกจานในถาดเมื่อเสร็จเรียบร้อยก็รีบเดินมายังห้องนอนของจ้าวไท่เหว่ยทันที

“เปิดประตูให้ข้าเข้าไปด้านในข้านำยาและอาหารมาให้พี่ไท่เหว่ย” กวนลู่ซือเอ่ยบอกเงาคนสนิทที่ไม่ค่อยปรากฎตัวให้เห็นแต่ยามนี้เขายืนขวางประตูไม่ยอมให้นางเข้าไปด้านใน

“ท่านประมุขสั่งห้ามไม่ให้ผู้ใดเข้าไปรบกวนนอกจากคุณหนูเย่วซินคนเดียวเท่านั้น” ซานจงเอ่ยบอกสตรีตรงหน้า

“เย่วซินให้ข้าเอาอาหารและยามาให้พี่ไท่เหว่ยนางมีเรื่องด่วนต้องไปจัดการไม่อาจมาเองได้” กวนลู่ซือเอ่ยปดคำโตออกไป

ซานจงเห็นในมือของแม่นางกวนถือถาดอาหารอยู่ก็เกิดลังเลไม่น้อย ถ้าคุณหนูเย่วซินไม่มาท่านประมุขคงได้อดอาหารเป็นแน่เมื่อคิดได้เช่นนั้นจึงยอมเปิดประตูให้สตรีตรงหน้าทันทีเพราะกลัวประมุขของตนอดอาหารและแม่นางกวนลู่ซือก็คือคนสนิทของท่านประมุขไม่น่าจะมีพิษภัยอันใด

จ้าวไท่เหว่ยหลังเข้ามาในห้องเขาก็ได้พักไปครู่หนึ่งแล้วและก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นมากคงเพราะเย่วซินให้เขากินยาเพิ่มพลังไปก่อนหน้าแล้ว ตอนนี้เขานั่งรอเย่วซินอยู่ที่โต๊ะกลมกลางห้องเพื่อรอให้นางนำอาหารมาให้เขาและก็คงใกล้ได้เวลาแล้ว

เสียงประตูถูกเปิดออกจ้าวไท่เหว่ยหันไปมองตามเสียงนั้นแต่เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดก็ต้องผิดหวังและมีใบหน้ามืดครึ้มลงเล็กน้อยด้วยความไม่พอใจ

“เหตุใดจึงเป็นเจ้าแล้วซินเอ๋อร์ไปไหนทำไมไม่ยกอาหารมาเอง” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยถามร่างบางตรงหน้าที่นำถาดอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ

“นางมีเรื่อสำคัญต้องไปจัดการคงเป็นเรื่องด่วนมากจึงฝากให้ข้านำอาหารมาให้ท่าน แต่นางเป็นคนลงมือปรุงอาหารให้ท่านเลยนะ” กวนลู่ซือเอ่ยบอกความจริงว่าหมิงเย่วซินเป็นคนลงมือทำอาหารเองเพราะกลัวว่าจ้าวไท่เหว่ยจะไม่ยอมแตะต้องมัน

“นางเป็นคนทำเองเช่นนั้นหรือ?” จ้าวไท่เหว่ยกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าเมื่อมองดูดี ๆ แล้วเขาจำหน้าตาอาหารของนางได้ ไม่ผิดแน่เป็นฝีมือของนาง...

“ใช่แล้ว ท่านรีบกินเถิดประเดี๋ยวจะเย็นชืดเสียหมด กินเสร็จแล้วข้าจะได้ออกไปไม่อยู่รบกวนท่านอีก” กวนลู่ซือเอ่ยอย่างไม่เซ้าซี้ทำเป็นไม่สนใจบุรุษตรงหน้าให้เขารีบกินนางเองก็จะได้รีบกลับออกไป

จ้าวไท่เหว่ยเห็นว่าอาหารตรงหน้าเป็นฝีมือของเย่วซินและตัวเขาเองก็ไม่อยากอยู่ในห้องสองคนกับกวนลู่ซือดังนั้นเขาต้องรีบกินนางจะได้รีบกลับออกไปเสียที เมื่อคิดได้ดังนั้นมือหนาจึงหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วคีบอาหารกินในทันที

ใช้เวลาเพียงไม่นานอาหารตรงหน้าก็หมดลงกวนลู่ซือยกยิ้มด้วยความพึงพอใจ จ้าวไท่เหว่ยพอกินอาหารฝีมือของเย่วซินหมดลงก็ยกถ้วยยาขึ้นมาดื่มเพื่อหวังให้กวนลู่ซือออกจากห้องของตนไปเสียที เมื่อดื่มยาจนหมดถ้วยจ้าวไท่เหว่ยก็รู้สึกวูบวาบในช่วงอกด้านซ้ายของตน

กวนลู่ซือเมื่อเห็นจ้าวไท่เหว่ยมีอาการบางอย่างก็พลันยกยิ้มมุมปากยาของนางคงกำลังออกฤทธิ์ กวนลู่ซือนั่งมองร่างสูงอย่างลิงโลดในใจจ้าวไท่เหว่ยจะต้องกลับมาหานางและรักนางแต่เพียงผู้เดียว