คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 6

Chapter 6 ข้าจะกลืนกินเจ้า

“อื้อ อื้อ ขะ...ข้า ข้า...”

นางหอบหายใจแรงขึ้นอีก ดวงตากลมโตปรือต่ำราวกับเปลือกตาหนักอึ้ง ริมฝีปากอ้าเผยอครวญเสียงหวานก่อนจะก้มลงกัดที่ไหล่ของเขาเต็มแรง

“อื้อ”

ยิ่งเสียวก็ยิ่งถู ยิ่งถูก็ยิ่งเสียว

“จะเสร็จแล้วเหรออิงเอ๋อร์ของข้า”

เขาถามพลางจูบไซ้ไปทั่วทรวงอกราวกับหวงแหน หญิงสาวบอกไม่ถูกเลยว่า ‘อิงเอ๋อร์ของข้า’ ที่เขาเอื้อนเอ่ยออกมานั้นทำให้นางเสียวจนถึงขีดสุด

“อื้อ ขะ...ขะ...ข้าไม่ไหวแล้ว”

นางกดสะโพกกระแทกแล้วบดถูเพื่อให้ปลายหัวหยักเสียดสีกับเมล็ดเสียวให้มากที่สุดก่อนจะเกร็งกระตุกไปทั้งร่างในขณะที่จือหยวนนั้นกอดกระชับนางแนบแน่นแล้วปลดปล่อยสายน้ำแห่งชาติพันธุ์สีขาวขุ่นออกมา

เป็นการเสพสมที่ไม่ได้สอดใส่ ทว่าทั้งคู่กลับถึงฝั่งฝันได้อย่างร้อนแรงและสุขสม

ฉานอิงลืมสิ้นซึ่งทิฐิในใจ หญิงสาวทิ้งตัวอย่างเหนื่อยอ่อนลงในอ้อมกอดของเขา นางไม่เคยเสียวจนเสร็จแบบนี้มาก่อน ทว่าเขากลับสอนให้นางรู้จักความสุขที่เกิดจากการสัมผัสชิดใกล้ อีกทั้งยังทำให้นางเสร็จสมไปถึงสองครั้งติดๆ กัน

กอปรกับเมื่อคืนนางไม่อาจข่มตานอนเพราะเครียดที่ต้องแต่งงานล้างหนี้ เป็นเหตุให้นางอ่อนเพลียเป็นทุนเดิม

นางเหนื่อยอ่อนจนหายใจแผ่วเป็นจังหวะเนิบช้า น้ำอุ่นที่แช่กายยิ่งทำให้นางรู้สึกผ่อนคลายจนผล็อยหลับไปในที่สุด

แสงยามเช้าสีทองเรืองรองจากดวงอาทิตย์ที่เพิ่งโผล่พ้นจากเส้นขอบฟ้าทำให้ดวงตาของฉานอิงค่อยๆ เปิดขึ้นด้วยความง่วงงุน กะพริบเปลือกตาขึ้นลงช้าๆ ปัดไล่ความง่วงซึมออกไปจากร่างกาย

‘เช้าแล้ว!’

หัวสมองประมวลผลอย่างงุนงง ความเหนื่อยล้า ความเครียด และความวิตกกังวลทำให้หัวสมองสับสนจนหลงคิดว่านางต้องรีบตื่นไปดูแลโรงเตี๊ยมสายน้ำซึ่งเป็นกิจการตกทอดของตระกูลอู่เช่นทุกวัน

“อ๊ะ...”

หญิงสาวร้องเสียงหลง หัวใจวูบไหวเมื่อความเสียวซ่านแล่นปราดไปทั่วทั้งร่างโดยไม่ทันตั้งตัว

นะ...นี่มันอะไรกัน!

นางรู้สึกราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังเคลื่อนกายอยู่ภายใต้ผ้าห่มหนา แล้วภาพเหตุการณ์ในคืนเข้าหอก็ย้อนชัดฉายซ้ำอีกครั้งในห้วงแห่งความทรงจำ จนใบหน้าคนเพิ่งตื่นนอนแดงระเรื่อราวกับแก้มเด็กทารก

“อื้อ...ยะ...หยุดนะ!”

ความง่วงงุนหายไปจนหมดสิ้น กระจ่างในทันทีว่าสิ่งที่ยุกยิกขยับไปมาอยู่ภายใต้ผ้าห่มคือสิ่งใด

“หยุดนะโจวจือหยวน เจ้าคนลามก!”