คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 55

หลายวันต่อมา..ที่บริษัท

"พรุ่งนี้นายไปรับพ่อกับแม่ที่สนามบินด้วยนะ พี่มีประชุมด่วน" หิตายะให้คนไปตามสุขายะมาพบที่ห้องทำงาน

"พี่เรียกผมมา เพื่อจะบอกแค่นี้นะ..ให้ใครไปบอกผมก็ได้ หรือบอกตอนเย็นที่บ้านก็ได้ กว่าพ่อกับแม่จะมาถึง"

"พี่อยากจะพูดกับแกอีกเรื่อง" หิตายะวางงานที่อยู่ตรงหน้า สองมือประสานกัน สายตาคมมองมาที่คู่สนทนาแบบครุ่นคิด

"เรื่องอะไร"

"คุณพ่อยังไม่รู้ว่าชมพู่เสียแล้ว.."

"ผมทราบ"

"และทั้งสองท่านก็ยังไม่รู้เรื่องคุณดาว"

"แล้วเราจะเล่าเรื่องไหนให้พวกท่านฟังก่อนดีล่ะ"

จากที่ยืนคุยสุขายะก็เลยทิ้งก้นลงตรงเก้าอี้ด้านหน้าของพี่ชาย

"คุณพ่อยังรับความกระทบกระเทือนมากไม่ได้..นายคิดว่ายังไง"

"ผมให้พี่ตัดสินใจเลยแล้วกัน พี่จะเอายังไง"

ทั้งสองนั่งคุยกันอยู่แบบนั้นได้สักพัก พอตกลงอะไรกันได้ สุขายะก็กลับมาที่ห้องทำงานของตัวเอง ส่วนหิตายะไม่เป็นอันทำงานเลย เพราะเขาต้องได้ตัดสินใจทำอะไรบางอย่างลงไป..

เย็นวันเดียวกัน

"ค่ะ" พอได้ยินสิ่งที่เขาพูดมา ดาวพระศุกร์ก็ตอบตกลงไปโดยที่ไม่ขัดแย้งใด ๆ ทั้งสิ้น

"บรรยากาศแปลก ๆ" หิตายะเตรียมคำพูดมาอีกมากมาย แต่พอได้ยินเธอตอบมาแค่คำเดียว ชายหนุ่มถึงกับเสียวสันหลังวาบ

"ทำไมต้องรอให้ไปพรุ่งนี้ด้วยล่ะคะ ไปวันนี้เลยก็ได้" คนตัวเล็กยันกายลุกขึ้นจากโซฟาแบบลำบาก เพราะท้องของเธอเริ่มอึดอัดหน่อยแล้ว พอลุกขึ้นได้ดาวพระศุกร์ก็เดินตรงขึ้นไปด้านบน

"คุณไม่ได้โกรธผมใช่ไหม" หิตายะรีบเดินตามขึ้นมา

"ฉันจะโกรธคุณเรื่องอะไรคะ ฉันมีสิทธิ์โกรธคุณด้วยเหรอ" เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วเก็บข้าวของเพื่อเตรียมออกจากบ้านเขา

"ผมขอโทษนะ คุณหมอบอกว่า คุณพ่อจะรับความกระทบกระเทือนในช่วงนี้ไม่ได้จริง ๆ ผมกลัวว่าท่านจะคิดมาก" เพราะหมอสั่งห้ามโดยเด็ดขาด ถ้าไม่อยากจะให้ท่านได้ผ่าตัดครั้งที่สาม ก็หลีกเลี่ยงเรื่องพวกนี้

"พรุ่งนี้ค่อยไป กว่าพ่อกับแม่จะกลับมาก็เกือบเย็น"

"ทำไมต้องรอพรุ่งนี้ด้วยคะ ยังไงฉันก็ต้องได้ออกจากบ้านของคุณอยู่แล้ว ไปมันซะวันนี้เลย" ถึงแม้ว่าจะพูดแต่เธอก็ไม่ได้หยุดที่จะเก็บของ

"คุณไม่ต้องเก็บไปหมดก็ได้ ผมให้คุณย้ายออกไปอยู่แค่ไม่กี่วันเอง ให้คุณพ่อปรับตัวได้ก่อน แล้วผมจะเล่าให้ท่านฟัง"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะเก็บไปให้หมดเลย" หยุดนะดาวพระศุกร์เธอจะร้องไห้ตอนนี้ไม่ได้นะ ในเมื่อเธอคือส่วนเกินของครอบครัวเขา เธอก็ต้องไปสิ!! ปากบอกว่าไม่เป็นไร แต่ความน้อยใจมันห้ามไม่ได้ เป็นใครก็ต้องเลือกพ่อแม่อยู่แล้ว

พอเก็บของทุกชิ้นลงกระเป๋า ดาวพระศุกร์ก็หิ้วกระเป๋านั้นเดินลงมาข้างล่าง โดยไม่ยอมให้เขาช่วย

หิตายะขอให้เธอย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านแค่ไม่กี่วัน เพราะถ้าพ่อของเขาเจอเธอที่บ้านหลังนี้ เขากลัวว่าท่านจะช็อค

"รถคันนี้ฉันใช้ได้แล้วใช่ไหมคะ" มันคือรถของเธอ ที่เขายึดไว้ ที่จริงเขาไม่อยากให้เธอขับรถกลัวมันเป็นอันตราย

"ผมจะไปส่ง" หิตายะแย่งกระเป๋าจากมือของดาวพระศุกร์ แล้วเดินตรงไปที่รถของเขา หญิงสาวก้มหน้าก้มตาเดินตามเขามาโดยที่ไม่พูดอะไร

ตั้งแต่ขับรถออกมาจากบ้าน ไม่มีคำพูดใดๆ จากปากของทั้งสองเลย จนรถมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของเธอ

"คุณไม่ต้องไปส่งหรอกกลับบ้านคุณไปเถอะ"

"ผมจะค้างที่นี่" เพราะตอนนี้ก็เริ่มจะมืดหน่อยแล้ว

"ไม่ค่ะ"

"ทำไม"

"คุณยังไม่สะดวกให้ฉันอยู่ที่บ้านคุณเลย ฉันก็ไม่สะดวกให้คุณอยู่ที่บ้านฉันเหมือนกัน" เพราะดาวพระศุกร์มองไปดูที่โรงจอดรถ เห็นรถของพ่อจอดอยู่ตรงนั้น แต่เธอก็ไม่ได้อธิบายให้เขาฟัง เพราะตอนนี้เรื่องของพวกเขาทั้งสองผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย

พอรถคันหรูวิ่งออกจากบ้านไป น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ได้ไหลออกมา

"รถใครคุ้น ๆ"