คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 60

"คุณแม่..คุณแม่เป็นอะไรครับ" คนที่ได้ยินแม่เรียกขอยาดมก็คือหิตายะ ชายหนุ่มรีบเดินตรงเข้ามาหาผู้เป็นแม่

"แกทำอะไรลงไป"

เพี๊ยะ!! จบคำพูดพิมพ์ประไพก็ฟาดลงที่ต้นแขนลูกชายอย่างแรง

"โอ้ย แม่ตีผมทำไม" มือหนาลูบไล้ตรงที่ถูกแม่ตีเพราะรู้สึกแสบๆ คันๆ

"ทำอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้ แล้วจะแก้ไขปัญหายังไงล่ะทีนี้"

"ไม่ต้องแก้อะไรทั้งนั้นแหละค่ะ ถือว่าเรื่องทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้น..ฉันจะไปเอง" ดาวพระศุกร์ลุกขึ้นจากที่นั่งอยู่ เธอดูท่าทางของแม่เขาแล้ว คงจะไม่พอใจรับเธอเป็นลูกสะใภ้

"คุณพูดอะไร" ตอนนี้หิตายะพอจะเดาออกแล้วว่า เธอคงจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้แม่ฟัง เหมือนที่เล่าให้พ่อฟัง

"ฉันช่วยคุณแก้ปัญหาได้แค่นี้แหละค่ะ ถือว่าทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้นแล้วกัน" ดาวพระศุกร์รีบกลืนน้ำตาที่มันกำลังจะไหลออกมาให้กลับลงไปที่เดิม เธอต้องเข้มแข็งให้ได้

"ดาว คุณอย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ" หิตายะเริ่มใจคอไม่ดี เพราะเขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้เด็ดเดี่ยวมาก

"ดาวขอโทษนะคะคุณป้า ที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันวุ่นวาย" เธอคิดไว้แล้วเชียวว่ามหาเศรษฐีระดับพวกเขาเนี่ยเหรอ จะยอมรับผู้หญิงแบบเธอได้

"แล้วหนูจะไปไหนล่ะ" พิมพ์ประไพตั้งสติได้ ก็เริ่มมีความคิดอะไรบางอย่าง เพราะเห็นท่าทางของลูกชายแล้วคงจะรักผู้หญิงคนนี้มาก

"ดาวจะกลับบ้าน..ไม่สิ..บ้านก็ไม่มีให้กลับแล้ว เอาเป็นว่าเรื่องบริษัท ฉันก็ยกให้คุณไปเลย ถือว่าหมดหนี้กัน ฉันจะไม่เอาอะไรติดตัวไป นอกจากลูก..เพราะฉันคงขาดแกไม่ได้"

"ผมไม่ให้ไป..แม่พูดอะไรกับเธอ" ชายหนุ่มหันกลับมาหาผู้เป็นแม่บ้าง ที่เขาไม่เล่าอะไรให้แม่ฟัง เพราะคิดว่า แม่ของเขาเข้าใจอะไรง่ายที่สุดแล้ว เล่าตอนไหนก็คงจะได้ แต่นี่ปัญหามันกลับเกิดขึ้นตรงที่เขาคิดว่าง่ายที่สุด

"ถ้าแกจะเลือกผู้หญิงคนนี้ แกก็ไปแต่ตัว บริษัทหุ้นทุกอย่างแกคืนมาให้หมด แม่จะให้น้องบริหารงานเอง เธอรับได้ไหมล่ะผู้ชายที่มีแต่ตัว" ประโยคสุดท้ายพิมพ์ประไพหันมาพูดกับดาวพระศุกร์

"แม่!!" หิตายะไม่เคยขึ้นเสียงแบบนี้กับแม่มาก่อน แต่วันนี้เขาถึงกับควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

"ไม่ค่ะ ดาวไม่เอา"

"ทำไม ไหนบอกว่ารักลูกชายฉันนักหนาไง" ผู้หญิงทั้งสองมองสบตากันโดยที่ไม่สนใจคำท้วงติงของหิตายะเลย

"รักค่ะฉันรักเขา แต่ถ้าจะให้เขาเหลือแต่ตัว..ฉันคงไม่เอา" หญิงสาวลุกขึ้นแล้วรีบเดินจากไป เธอเด็ดเดี่ยวมากไม่แม้กระทั่งขึ้นไปเก็บข้าวของ ดาวพระศุกร์เดินตรงออกมาหน้าบ้าน

"แม่เป็นอะไร แม่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน" หิตายะเลือกที่จะไม่ตามเธอไป เพราะเขาได้ยินเต็มสองหูว่าเธอไม่เลือกเขา ถ้าเขาไม่มีอะไรติดตัว

"แกดูไม่ออกเลยหรือไง ยังไม่รีบไปตามลูกกับเมียกลับมาอีก"

"แม่หมายความว่ายังไง" ชายหนุ่มงงเป็นไก่ตาแตก ทั้งๆ ที่ เขาได้ยินแม่พูดกับเธอทุกประโยค แล้วยังจะให้เขาตามไปอีก

"มีผู้หญิงสักกี่คนที่จะยอมออกจากบ้าน โดยที่ไม่ให้คนรักตามไป ก็เพราะเธอกลัวแกไปลำบากด้วยไง"

"ผมไม่เข้าใจที่แม่พูด"

"แล้วแกจะเข้าใจเธอเอง ตามไปสิ พาหลานของย่ากลับมาให้ได้นะ" ถึงแม้ดาวพระศุกร์จะพูดไปแบบนั้น และท่าทางของเธอจริงจังกับคำพูดมาก แต่คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนแบบพิมพ์ประไพก็ดูออก

ชายหนุ่มวิ่งตามเธอไปโดยที่ไม่รออะไรอีกแล้ว

"จอดด้วยค่ะ" มือเรียวกวักโบกเรียกแท็กซี่ที่กำลังวิ่งผ่าน แต่เผอิญว่าแท็กซี่คันนั้นมีผู้โดยสารนั่งอยู่ก็เลยไม่ได้จอดรับ

"คุณจะไปไหน"

"คุณตามฉันมาทำไม" ดาวพระศุกร์หันกลับมาที่ต้นเสียง

"เราอย่าเพิ่งมาทะเลาะกันตรงนี้ได้ไหม กลับไปคุยกันที่บ้าน

"คุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดกับแม่คุณหรือไง ฉันไม่ต้องการคุณแล้วคุณหิตายะ"

"ถึงคุณจะไม่ต้องการผมแต่ลูกก็ต้องการพ่อ และอีกอย่าง..ผมต้องการคุณ"

"คุณกล้าเลือกฉันงั้นเหรอคะ คุณก็เห็นว่าแม่ของคุณท่านไม่ชอบฉันเลย"